Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 52
błogosławieństw, ponieważ Bóg poprzez Chrystusa zajmuje się nimi jako swymi prospektywnymi synami. Jako takim daje im zrozumienie swojego Słowa (1Kor. 2:9-12), przybliża się do nich w społeczności (Jak. 4:8; 1Jana 1:3), uświęca ich przez swoją prawdę, a tym samym sprawia, że są oni coraz bardziej wolni od mocy grzechu i błędu (Jana 17:17; 8:32), daje im swego Świętego Ducha (Łuk. 11:13; 1Jana 3:24) oraz karci ich i dyscyplinuje (Żyd. 12:6-11).
Nasze kolejne zdjęcie pokazuje Poświęconych Obozowców Epifanii jako część Bożej Rodziny przygotowywaną do pomocy w pouczaniu tych, którzy później dołączą do tej rodziny. Poświęceni Obozowcy Epifanii należą do wybranego, przedtysiącletniego potomstwa Abrahama. Rozważamy porządek tego potomstwa, zaczynając od najściślejszego znaczenia, czyli samego Chrystusa (zbiorowego, czyli Głowy i Ciała – przyp. tłum.) (Gal. 3:16, 29). Następnie w mniej ograniczonym sensie przed-tysiącletnie potomstwo Abrahama obejmuje cztery klasy wybrane: klasę Chrystusa, Wielką Kompanię oraz Starożytnych i Młodocianych Godnych (E1, s. 327).
Przymierze Potwierdzone Przysięgą, zapisane w 1Moj. 22:16-18, rozwija pierwszą obietnicę uniwersalnego Przymierza Abrahamowego, zapisanego w 1Moj. 12:2, 3, tj. „uczynię z ciebie wielki naród”. To Przymierze Potwierdzone Przysięgą wskazuje, że przepowiedziane błogosławienie wszystkich narodów ziemi nastąpi za pośrednictwem potomstwa Abrahamowego i że to potomstwo w szerszym znaczeniu będzie rozmnożone zarówno w aspekcie niebiańskim, jak i ziemskim – jak gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza. Niebiańskie potomstwo obejmuje Małe Stadko i Wielką Kompanię, a ziemskie potomstwo to przede wszystkim Starożytni i Młodociani Godni, choć drugorzędnie także Poświęceni Obozowcy Epifanii i pozostali quasi-wybrani. W PT 1978, s. 52 (TP 1978, s. 96), br. Jolly pisał o nich jako o najniższym rzędzie przed-tysiącletniego potomstwa Abrahama. Dodał następnie: „Ponieważ quasi-wybrani są drugorzędną częścią ziemskiego potomstwa, które ma błogosławić wszystkie narody ziemi, oczywistym jest, że są oni rozwijani tak jak Starożytni i Młodociani Godni przez ziemskie zarysy tego Przymierza Potwierdzonego Przysięgą, choć oczywiście ofertę życia wiecznego otrzymają pod Nowym Przymierzem, gdy zostanie ustanowione”.
Następna demonstracja wielkiej Bożej miłości do Poświęconych Obozowców Epifanii jest pokazana w Izaj. 56:3-5. Według definicji eunuchowie to wykastrowani mężczyźni, lecz Jezus zaliczył do nich także tych, którzy urodzili się eunuchami, to znaczy tych, którzy nigdy nie byli zdolni do stosunków płciowych (nasz Pan z aprobatą wymienia również takich, którzy sami uczynili siebie eunuchami poprzez praktykowanie samokontroli i życie w celibacie – dla Królestwa niebiańskiego, tak jak On sam to uczynił – Mat. 19:12, por. 1Kor. 7:37, 38).
Eunuchami w Izraelu zazwyczaj byli cudzoziemcy wcześniej wzięci do niewoli i uczynieni eunuchami przez inne narody nieizraelskie, wśród których kastrowanie niewolników było powszechnie praktykowane. 5Moj. 23:1 wskazuje, że dawniej eunuchom nie wolno było „wchodzić do zgromadzenia Pana ” . Z tego powodu eunuchowie byli w Izraelu uważani za wyrzutków. Jednak w Izaj. 56:3-5 Bóg dał im pokrzepiające zapewnienie, że eunuchowie, którzy uchwycili się Jego przymierza i wybierali rzeczy, które były Mu miłe, znajdą miejsce w Jego domu, mimo że nie mogli spłodzić potomstwa.
W PT 1982, s. 53 czytamy: „Wydaje się, że ci eunuchowie, niebędący Izraelitami, którzy teraz także mogli należeć do Izraela, są wyraźnym typem drugiej klasy poświęcającej się między Wiekami – po tym jak jesienią 1954 roku upłynęło 80 antytypicznych lat z 3Moj. 12, a mianowicie – klasy Poświęconych Obozowców Epifanii”.
Młodociani Godni, antytypiczni cudzoziemcy, mieli w niektórych przypadkach przywilej ojcostwa – zapoczątkowywania nowego życia – w latach 1881-1914 wobec wybranych spłodzonych z Ducha i niektórych ze swej własnej klasy, a w latach 1914-1954 wobec większej liczby jednostek ze swojej klasy. Jednak Poświęceni Obozowcy Epifanii nie mogą w tym sensie być ojcami nikogo spośród wybranych – antytypicznych kapłanów i Lewitów – i pod tym względem są eunuchami, symbolicznymi uschniętymi drzewami.
Poświęceni Obozowcy Epifanii nie mają jednak nadmiernie martwić się swoją niemożnością należenia do wybranych ani bycia ich ojcami, ponieważ mają wspaniały przywilej otrzymania od Boga następnego w kolejności przywileju – stanowienia najwyższej klasy wśród quasi-wybranych, klasy pokazanej w typie przez Miriam przewodzącą kobietom w wielkiej potysiącletniej pieśni tryumfu (2Moj. 15; E11, s. 293). Ponadto od 1954 roku mają przywilej ojcostwa wobec innych jako antytypicznych Netynejczyków, innych Poświęconych Obozowców Epifanii, a także niepoświęconych członków Obozu epifanicznego.
Cudzoziemcy i eunuchowie posiadali błogosławione zapewnienie, że jeśli będą czynić rzeczy wspomniane w Izaj. 56:1, 2, 4-7, nie będą przez Boga uważani za wyrzutków, ale za Jego błogosławionych, tak samo jak Izraelici z urodzenia, oraz że wszystkie cenne przywileje i błogosławieństwa obiecane w wersetach 5. i 7. będą należeć także do nich – zarówno w typie, jak i w antytypie. Tak samo jak spłodzeni z Ducha, tak i Młodociani Godni i Poświęceni