Teraźniejsza Prawda nr 269 – 1973 – str. 61
W paragrafie 5, zabrania udzielania wszelkiej pomocy królowi; w paragrafie 6 wyklina wszystkich, którzy nie czynią pokuty w tej sprawie; w paragrafie 7, oskarża jego obrońców o bunt, twierdzi, że postradał królestwo, rozkazuje wszystkim w to wmieszanym stawić się przed rozmaite trybunały w pewnym określonym czasie, jak również wzywa Henryka, by stawił się osobiście lub przez swego przedstawiciela do Rzymu na sąd w przeciągu 90-ciu dni, a za odmówienie uczynienia któregokolwiek z tych rozkazów straszy wyklęciem po trzech następnych dniach. W paragrafie 8, grozi interdyktem całej Anglii (interdykt – klątwa papieska rzucona na cały kraj, w którym było zabronione odprawianie nabożeństwa, mszy i udzielanie sakramentów, a również rozkaz opuszczenia Anglii wydany katolickiemu klerowi z kilkoma wyjątkami – innymi słowy, niech to królestwo, z kilkoma wyjątkami pozbawione łaski Bożej według zapatrywania papieskiego, idzie do diabła na zatracenie). Paragraf 9, wydziedzicza dzieci Henryka i wszystkich jego obrońców i pozbawia ich wszystkich przywilejów, nawet obywatelstwa, ogłaszając ich za pohańbionych. Paragraf 10, uwalnia wszystkich obywateli Anglii od ich przysięgi na wierność królowi i jego obrońcom a rozkazuje im odłączyć się od nich i nie mieć z nimi nic do czynienia. Paragraf 11 ogłasza, iż pozbawia ich wszystkich legalnych praw, a nawet prawa, by być świadkiem w sądzie, prawa zapisywania komuś swego majątku, albo podpisania jakiegoś legalnego dokumentu, lub posiadania własności itp. Paragraf 12, rozkazuje by nie mieć z nimi żadnej osobistej łączności – absolutny bojkot. Paragraf 13, zakazuje duchowieństwu i zakonnikom jakiejkolwiek konwersacji z nimi pod karą ekskomuniki i zdjęcia z zajmowanego urzędu oraz znowu rozkazuje wszystkim, oprócz kilku wyjątków, aby opuścili Anglię. Paragraf 14, nawołuje wszystkich Anglików, przez obietnice zatrzymania na własność wszystkiego, co zagrabią, aby się zbuntowali przeciw Henrykowi i jego obrońcom i pozbawili ich władzy oraz wygnali z kraju, zabraniając równocześnie wszystkim pod groźbą powyżej wymienionych kar, by się nie ważyli stanąć w ich obronie. W paragrafie 15 nawołuje książąt chrześcijaństwa, aby wtargnęli do Anglii, zabrali ją Henrykowi i unieważnili wszystkie traktaty i zobowiązania z nim zawarte. Paragraf 16 rozkazuje wszystkim żołnierzom i marynarzom podnieść broń przeciw Henrykowi i jego obrońcom i zabrać wszystkie jego posiadłości dla siebie, włączając i te w obcych krajach. Paragraf 17, potwierdza to, iż zaborcy posiadłości mogą zatrzymać to co zabrali i nakazuje im, by z jeńców uczynili niewolników oraz zakazuje dostarczania pokarmu Henrykowi i jego obrońcom. Paragraf 18 rozkazuje całemu duchowieństwu i wszystkim zakonnikom pod karą ekskomuniki i pozbawienia ich urzędu w trzech dniach ogłosić, jeżeli możebne publicznie, z krzyżem w ręku i przy pomocy dzwonów i zapalonych świec, anatemy czyli klątwy przeciw Henrykowi
kol. 2
i jego obrońcom i poprzybijać kopie tej bulli na drzwiach kościelnych i klasztornych. Paragraf 19, wypowiada te same groźby kar wobec wszystkich, którzy by przeszkadzali temu publicznemu ogłoszeniu i wobec wszystkich urzędników państwowych, którzy by nie popierali tego ogłoszenia. Paragraf 20 twierdzi, że Henryk i jego obrońcy będą mieli dostateczną znajomość o ogłoszeniu tej bulli, jeżeli ona będzie umieszczona na drzwiach wymienionych kościołów – wszystkie kościoły, będące poza granicami Anglii, które by chciały tę bullę ogłosić, mogą to uczynić, gdyż ten paragraf do tego upoważnia. Paragraf 21 ogłasza, że ze względów powiadomienia, każda kopia bulli podpisana przez notariusza i prałata ma być prawomocna. Paragraf 22 zabrania każdemu naruszać albo zbijać tendencję tej bulli, pod karą gniewu Wszechmocnego Boga i Świętych Piotra i Pawła. Data ostatniego wydania tej bulli jest podana jako 30 sierpnia 1535 r., lecz jak zaznaczono powyżej, że wpływ monarchów europejskich powstrzymał opublikowanie jej przez trzy lata aż do sierpnia 1538 roku.
(47) Ta bulla pod wielu względami jest godna uwagi i różni się pod pewnym względem od innych bulli papieskich. Przede wszystkim jest godna uwagi w tym co objawia ona z papieskiej obłudy, pychy, zuchwalstwa, podłości, roszczeń, bezwstydu, bezczelności, bezbożności, braku rozwagi, bezprawia, nierozsądku, okrucieństwa i niegodziwości. Już samo przeczytanie tej bulli powinno przekonać każdą zachowującą prawo i miłującą wolność osobę, o więcej jak zwierzęcej podłości papieskiego Antychrysta. Pamiętajmy, że taka bulla jest według doktryny papieskiej nieomylna z powodu, iż była ogłoszona do całego chrześcijaństwa ex cathedra. Pamiętajmy także, że nowocześni papieże są tego samego usposobienia, względem antykatolickich mężów stanu, czy to francuskich, niemieckich czy meksykańskich, ale nie okazują tego, ponieważ nie dostaje im na tyle władzy i nie mogą się nawet pokusić o wprowadzenie tego, czego im jednak nie brakowało za czasów Henryka. Henryk poparty przez lud zabronił wprowadzenia w życie i ogłoszenia tej haniebnej bulii w krajach do niego należących i jemu podległych, jako zdrady swego kraju i króla. A na odwet król zabrał papieskie i klasztorne dobra, zdobyte podstępem przez duchowieństwo i zakonników klasztornych wbrew Statutowi Mortmain i użył część tego dochodu na uzbrojenie wojska, marynarki i swych fortec, ażeby mógł dać skuteczny odpór, w razie najazdu obcej armii pobudzonej groźną bullą papieską. Cranmer i jego koledzy obalili Pismem Św. i historią całą podstawę, na której roszczenia bulli były oparte; legaci papiescy i inni papiescy reprezentanci nie byli więcej widziani w Anglii, aż po 15 latach, gdy Maria, córka Henryka z Katarzyny, wstąpiła na tron angielski i przez ponowne wprowadzenie papiestwa i papieskich metod oraz okrutne prześladowanie i mordowanie świętych i męczenników Jezusowych, zasłużyła sobie na przydomek „krwawa” i dlatego jest zwana