Teraźniejsza Prawda nr 571 – 2024 – str. 54
określeń podanych dla nowych stworzeń z Małego Stadka, można również zastosować do nowych stworzeń z Wielkiej Kompanii. Jeśli znajdziecie rzeczy stosujące się jedynie do Małego Stadka, to możemy zapytać, na przykład, jak przyjąć takie słowa pieśni: „Małym Stadkiem On nas nazywa”; czy one bezpośrednio stosują się tylko do Małego Stadka? Jeśli jesteście w klasie Wielkiego Ludu lub Młodocianych Godnych to możecie powiedzieć, że lud Pański jest bardzo nieliczny w porównaniu z ogółem świata. Myślę, że możemy powiedzieć, iż wszyscy z nas, którzy tu dzisiaj jesteśmy i wszyscy z poświęconego ludu Pana znajdujący się obecnie na Ziemi, są naprawdę małą grupą w porównaniu ze światem. Ogólnie powiemy, że tak, w stosunku do ludzi na świecie jesteśmy małym stadkiem, jedynie małą liczbą. Dlatego możecie przyjąć, że wiele rzeczy stosujących się bezpośrednio do Małego Stadka, także może stosować się do nas dla naszej korzyści. Liczne wersety manny, liczne pieśni, które śpiewamy oraz wiersze w książce poematów odnoszą się bezpośrednio do Małego Stadka, lecz my oczywiście możemy się z nich nauczyć wspaniałych lekcji. Weźmy teraz na przykład werset z 2Piotra 1:4 (BW): „Przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury […]”. Jak teraz zamierzacie czytać ten tekst? My, którzy wszyscy nie jesteśmy z Małego Stadka, pytamy: Jak zamierzamy stosować ten werset, by otrzymać z niego błogosławieństwa dla nas? Tak, powiemy, „dla nas” także są wielkie i kosztowne obietnice, i przez nie możemy stać się uczestnikami doskonałego życia, chwały niebiańskiej albo chwały ziemskiej. Jeśli jesteśmy z Wielkiej Kompanii to powiemy, że chwały niebiańskiej, a jeśli nie jesteśmy spłodzeni z Ducha powiemy, że chwały ziemskiej. O tak, są to dla nas bardzo wielkie i kosztowne obietnice. Przez nie możemy stać się Poświęconymi Obozowcami Epifanii i otrzymać wieczne życie ziemskie. Wszyscy mamy bojować dobry bój wiary oraz uchwycić się wiecznego życia i to dotyczy każdego z nas. Tak stosowałbym ten werset.
Jesteśmy w końcowym okresie wyborczo-selekcyjnej pracy związanej z Poświęconymi Obozowcami Epifanii. POE nie potrzebują Nowego Przymierza, aby (przed Tysiącleciem) rozwijać się jako tacy. Jako część „piątej klasy wybranej”, „piątego rzędu potomków Abrahama”, oni, podobnie jak Młodociani Godni, czwarta klasa wyboru i czwarty rząd potomków Abrahama, są karmieni i rozwijani pod ziemskimi zarysami Przymierza Potwierdzonego Przysięgą (1Moj. 22:16-18). Podobnie jak w przypadku Młodocianych Godnych, poniższe stwierdzenie brata Johnsona (E4, s. 355, 356) możemy zastosować jako odnoszące się do Poświęconych Obozowców Epifanii: „Jeśli jakiekolwiek wątpliwości wciąż pozostają na ten temat, powinny być one rozwiane przez Gal. 3:6-9 oraz Rzym. 4:16. Uczą one bowiem, że wszyscy,
kol. 2
którzy posiadają ten sam rodzaj wiary, jaką posiadał Abraham, razem z Abrahamem – każdy w swej klasie – będą obdarzeni przywilejem błogosławienia wszystkich rodzin Ziemi! Ta obietnica jest przymierzem! Działa ono obecnie w stosunku do Młodocianych Godnych [a także Poświęconych Obozowców Epifanii], ponieważ są oni »z wiary Abrahama«, tj. chodzą »przez wiarę, a nie przez widzenie« (2Kor. 4:13; 5:7), więc »[…] dostępują błogosławieństwa z wiernym Abrahamem […]«. To prawda, że ziemskie zarysy Przymierza Potwierdzonego Przysięgą nie dają obecnie życia, które zostanie udzielone obydwu tym klasom przez Przymierze Ketury Daje im ono jednak pewien rodzaj stanowiska przed Bogiem” (PT 1981, s. 14).
KOŚCIÓŁ LAODYCEJSKI
Również brat Russell pisał o Kościele Laodycejskim jako obejmującym nominalny lud Boży, np.: „Żyjemy w ostatnim okresie, albo inaczej w okresie laodycejskim, rozwoju wielkiego nominalnego kościoła ewangelicznego, składającego się z pszenicy i kąkolu” (Obj. 3:14-22; P4, s. 41).
Jeśli chodzi o zakończenie okresu Laodycei, br. Johnson wskazał, że okres Laodycei był okresem żniwa od 1874 r. do 1954 r., z czego pierwsze 40 lat – Paruzja – przypadało na żniwo, a drugie 40 lat – Epifania – na pozostałe procesy żniwa (E6, s. 377; zob. także s. 383, u góry). Tak więc, jeśli chodzi o lud Boży, ostatnia część okresu Laodycei i Epifanii, „ostatni szczególny okres Wieku Ewangelii” (E4, s. 65, akapit 2) wydają się kończyć w tym samym czasie.
Małe Stadko (pszenica) i Wielka Kompania (jęczmień) zostały zebrane. Również Starożytni Godni (żyto lub orkisz) zostali zebrani przed Wiekiem Ewangelii (Łuk. 16:16). Mamy również inne ziarna: figuralna fasola (Młodociani Godni, którzy są teraz zbierani), soczewica (Poświęceni Obozowcy Epifanii) i proso (reszta quasi-wybranych).
Zebranie do Królestwa ostatniego członka Małego Stadka 22 października 1950 r., kilka lat przed 1954 r., zakończyło okres laodycejski Kościoła dla Ciała Chrystusowego w ciele (kursywa nasza), lecz nie dla innych powyżej wymienionych części Kościoła Laodycejskiego. Dla nich rok 1954 oznacza w ścisłym znaczeniu koniec, tak dla epoki laodycejskiej, jak również dla okresu Epifanii, ponieważ teraz wybrani Wieku Ewangelii jako całość, włączając w to klasę Młodocianych Godnych, są po raz pierwszy kompletni w swym członkostwie, a rozpoczyna się dzieło Bazylei (PT 1954, s. 41,42, 51-59 – TP 1954, s. 49-51, s. 65-80, przyp. tłum.).
Jednak okres Epifanii, chociaż w ścisłym znaczeniu skończył się w 1954 r., to trwa nadal w innych znaczeniach poza rok 1954 i poza rok 1956 (PT 1954, s. 51-54 – TP 1954, s. 65-70, przyp. tłum.)