Teraźniejsza Prawda nr 571 – 2024 – str. 51
(sług Lewitów – Ezdr. 8:20; zob. PT 1971, s. 37-42 – TP 1972, s. 32-38, przyp. tłum.). Podobnie jak Starożytni Godni, uzyskują oni dobre świadectwo, dowód posiadania Ducha, prawdy, oraz to, że są przyjaciółmi, sługami i przyszłymi synami Bożymi (Rzym. 8:16; zob. E15, rozdz. 10). Cieszmy się z tego i nie pozwólmy nikomu wmówić nam, że niespłodzeni z Ducha poświęceni słudzy Boży nie mają Ducha Świętego i świadectwa Ducha Świętego. Poświęceni Obozowcy Epifanii mają cudowne oświecenie (w tym zrozumienie „głębokich rzeczy” Słowa Bożego) podnoszące na duchu, wzmacniające działanie Ducha Świętego!
Dla porównania, ci, którzy otrzymali pierwsze owoce Ducha, są tymi poświęconymi, którzy w Wieku Ewangelii zostali spłodzeni z Ducha. Jednak wszyscy poświęceni między wiekami, którzy otrzymali Ducha Świętego – tak jak Starożytni Godni (Ps. 51:11) – chociaż nie są spłodzeni z Ducha, to w pewnym sensie można o nich powiedzieć, że mają pierwsze owoce Ducha, ponieważ otrzymują Ducha przed ogółem ludzkości, przed wylaniem Ducha na wszelkie ciało (Joela 2:28). Otrzymują oni w tym życiu oświecenie, rozgrzanie serca i ożywienie Ducha, podobnie jak Starożytni Godni. Daje im to, oprócz innych błogosławieństw, szczególne uczucie bezinteresownej miłości do Boga, Chrystusa, braci, innych ludzi, a nawet wrogów.
Wielu z Netynejczyków najwyraźniej bardzo ceniło swoje przywileje służby jako pomocnicy lewitów w służbie dla Jehowy, ponieważ kiedy Cyrus po 70 latach spustoszenia ziemi umożliwił całemu ludowi Jehowy (Ezdr. 1:3) powrót z niewoli do Jerozolimy i Judei, Netynejczycy powrócili w znacznej liczbie. Na pierwszej liście (tych, którzy powrócili z Zorobabelem) było 74 lewitów, 128 śpiewaków, 139 odźwiernych i 392 Netynejczyków oraz dzieci sług Salomona (Ezdr. 2:2, 40-58; por. Neh. 7:7, 46-60). Na liście tych, którzy przybyli później z Ezdraszem, było tylko 38 lewitów, ale 220 Netynejczyków (Ezdr. 8:17-20). Poświęcenie, jakie zostało w ten sposób zamanifestowane przez Netynejczyków, znacznie podniosło ich status. Najwyraźniej byli oni wówczas uważani za wolnych sług świątynnych, następnych w kolejności po lewitach i pracujących pod kierownictwem l lewitów.
Netynejczycy, podobnie jak inni powracający wygnańcy, mieszkali w swoich dawnych miastach (1Kron. 9:2; Ezdr. 2:70; Neh. 7:73; 11:3). Ich specjalnym miejscem zamieszkania był pagórek Ofel, który pod wodzą swoich przywódców pomogli naprawić (Neh. 3:26; 11:21). Pagórek Ofel znajdował się blisko świątyni, co sprawiło, że było to dogodne miejsce do jej obsługi. Podobnie jak inni słudzy świątynni, Netynejczycy byli zwolnieni z podatków (Ezdr. 7:24) i najwyraźniej byli utrzymywani ze skarbca świątynnego i drugiej dziesięciny (5Moj. 14:22-29; PT 1968, s. 78 – TP 1972, s. 33, przyp. tłum.). Byli oni obrzezanymi
kol. 2
cudzoziemcami, którzy mieli być traktowani sprawiedliwie i z szacunkiem (2Moj. 12:48, 49; 3Moj. 19:33, 34; E11, s. 207, 208). Zostali oni przyjęci do społeczności Izraela jako wolni ludzie. Będąc „umiejętni”, „rozumni” „[…] odłączyli się od narodów tych ziem do prawa Bożego […]” i „Przyłączyli się do swoich braci i do swoich dostojników, zobowiązując się pod klątwą i przysięgą [bardzo uroczystą, wiążącą umową], że będą postępować według prawa Bożego […], że będą zachowywać i wypełniać wszystkie przykazania PANA [Jehowy], naszego Pana, oraz jego sądy i ustawy” (Neh. 10:28, 29, UBG). Wydaje się, że ostatecznie zostali oni włączeni do ogółu ludności żydowskiej, ponieważ nie ma o nich żadnej wzmianki w apokryfach ani w Nowym Testamencie.
W podobny sposób przedstawieni są kapłani w świątyni Boga – w Jego domu. Reprezentują oni Jezusa i członków Jego Ciała. Trzy klasy lewitów – Kehatyci, Meraryci i Gersonici reprezentują odpowiednio Starożytnych Godnych, Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych, a antytypiczni Netynejczycy (pomocnicy Lewitów) – Poświęconych Obozowców Epifanii (PT 1972, s. 35, 36 – TP 1973, s. 67-69, przyp. tłum.; Ezdr. 8:20; PT 1971, s. 37-42 – TP 1972, s. 32-38, przyp. tłum.). Możemy również rozważyć Nowe Jeruzalem zstępujące od Boga z nieba jako posiadające antytypiczne mury, moce. Antytypiczni cudzoziemcy i eunuchowie mogą tam wejść i zająć błogosławione miejsce (Obj. 21:12-21; Izaj. 26:1, 2).
Następnie Bóg obiecuje w Izaj. 56:5 (UBG), że cudzoziemcy i eunuchowie będą mieli „imię lepsze od synów i córek”. W antytypie słowo „imię” wydaje się tutaj odnosić do charakteru, zaszczytu i natury. Młodociani Godni i Poświęceni Obozowcy Epifanii z pewnością nie będą mieli lepszych charakterów, zaszczytu i natury niż synowie Małego Stadka i córki Wielkiej Kompanii (2Kor. 6:16-18). Będą jednak mieli lepsze charaktery, rozwinięte w czasie, gdy przeważa grzech, niż ci, którzy nie poświęcą się przed rozpoczęciem Pośredniczącego Panowania i będą synami i córkami restytucji (Joela 2:29; Izaj. 60:4,9). Poświęceni Obozowcy Epifanii będą obdarzeni większymi zaszczytami niż niepoświęceni quasi-wybrani i niewybrani. Młodociani Godni dostąpią na przykład, wspaniałego zaszczytu udzielania pod kierownictwem Starożytnych Godnych objawień Tysiąclecia i Małego Okresu (wizje; Joela 2:28; E4, s. 319), a Poświęceni Obozowcy Epifanii dostąpią na przykład wielkiego zaszczytu służenia jako najwyższa klasa ostatecznych restytucjonistów – antytypiczna Miriam, przewodząc ludzkości w wielkim hymnie chwały i wyzwolenia po Tysiącleciu (E11, s. 293). Młodociani Godni otrzymają również chwalebną duchową naturę po Tysiącleciu.
Klasa Poświęconych Obozowców Epifanii to jedni z poświęconych podczas pozafguralnej podróży z resztą ludu Bożego. Klasa ta jest najwyższą klasą