Teraźniejsza Prawda nr 570 – 2024 – str. 47
JAK DŁUGO POTRWA EPIFANIA
Bracia oświeceni prawdą Epifanii wiedzą, że druga obecność Jezusa przechodzi przez trzy etapy, określone w Piśmie Świętym greckimi słowami: parousia , epiphan eia lub apokalupsis i basileia. Wiedzą oni również, że słowa epiphaneia i apokalupsis są używane w Biblii do określenia (1) prawdy objawiającej lub ujawniającej osoby, zasady i rzeczy, wcześniej ukryte lub niejasne, przez świecenie o szczególnej jasności lub przez odsłonięcie, oraz (2) okresu, w którym jasne świecenie prawdy i jej odsłonięcie objawi światu Pana, Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych, jako obecnych podczas wtórej obecności, pozostających w prawdziwych związkach z Nim. Ponadto wiedzą oni z Pisma Świętego, jak zostało to wyjaśnione w pismach Paruzji i Epifanii, że greckie słowa epiphaneia i apokalupsis odnoszą się do tej samej działalności i tego samego okresu (E4, s. 15, 21, 45-47; PT 1928, s. 45, 46 itd.) i że okres ten (zwykle nazywany Epifanią) rozpoczął się w 1914 r., i (w jego ograniczonym znaczeniu) trwa 40 lat, kończąc się w 1954 r. Dlatego zdają sobie sprawę, że rok 1954 ma duże znaczenie w rozwoju Planu Bożego, ponieważ oznacza koniec okresu Epifanii (w jego ograniczonym znaczeniu) i początek okresu Basileia, czyli Królestwa, w odróżnieniu od Epifanii, chociaż okres Epifanii zachodzi na okres Bazylei.
Br. Johnson wykazał na podstawie Pisma Świętego, że okres Epifanii (lub Apokalipsy) jest tożsamy z Czasem Ucisku, który w ścisłym znaczeniu rozpoczął się w 1914 r. (E4, s. 15, 21, 32-34, 48-56 itd.). Stwierdził on, że „jeśli chodzi o świat, Epifania dzieli się na cztery odrębne okresy: (1) Wojnę i jej następstwa, (2) Rewolucję, czyli Armagedon, i jej następstwa, (3) Anarchię i jej następstwa oraz (4) Ucisk Jakuba i jego następstwa” (E10, s. 10; patrz też E4, s. 53,59). W miarę upływu czasu stopniowo stawało się coraz bardziej oczywiste, że Epifania w tym sensie nie zakończy się w pełni do jesieni 1954 r. ani do listopada 1956 r., ponieważ wydaje się oczywiste, że zniszczenie Babilonu, pełne dzieło światowej rewolucji, cztery formy rządów pod dynastią Jehu (E3, s. 366), światowa anarchia i druga faza ucisku Jakuba, która nastąpi po anarchii (E6, s. 315,580), nie nadejdą w tak krótkim czasie (zob. PT 1953, s. 76, kol. 2; PT 1954, s. 40, kol. 2 – TP 1954, s. 27, przyp. tłum.).
Zdajemy sobie sprawę, że niektórzy będą sprzeciwiać się (tak, jak niektórzy już to uczynili) myśli, że Epifania będzie trwać dłużej niż do 1954 r. czy do 1956 r. Jednak uważny student zauważy, że prawda o czasie trwania Epifanii rozwijała się stopniowo i że br. Johnson uwzględnił przedłużenie Epifanii poza lata 1954 i 1956. Zwróćmy uwagę na kilka
kol. 2
przykładów: W E4, s. 52, br. Johnson po wcześniejszym podaniu kilku myśli, z których wywnioskował, że Epifania to okres 40 lat, pisze o „jesieni roku 1956, kiedy prawdopodobnie [kursywa nasza] zakończy się możliwe zachodzenie Epifanii na Bazyleę. Jak można zauważyć, o niektórych zarysach tego tematu, jak dotąd nie możemy mówić z całkowitą pewnością. Ten temat »teraz znamy tylko po części«. Wierzymy, że później nasza wiedza o nim będzie pełna. Dlatego omawiając tę kwestię uważajmy, aby nasze słowa nie wyrażały całkowitej pewności. Dopóki postępujące światło nie da podstaw do bardziej pewnych stwierdzeń, używajmy umiarkowanych słów, które pozostawią szczegóły tego zarysu czasowego takimi, jakimi zostały powyżej przedstawione w tym artykule – należącymi do sfery wniosków, a nie jednoznacznych dowodów” .
Zauważyliśmy już, że br. Johnson zaliczył drugą fazę ucisku Jakuba do okresu Epifanii. W E11, s. 367 napisał: „Pierwsza faza ucisku Jakuba [przynajmniej w latach 1881-1954]”. Jeśli pierwsza faza ucisku Jakuba trwa co najmniej do 1954 r., to br. Johnson najwyraźniej dopuścił myśl, że jego druga faza znacznie wykracza poza 1954 r. Potwierdzają to jego słowa zapisane w PT 1947, s. 53, par. 2, które były jedną z jego ostatnich opublikowanych wypowiedzi na ten temat: „Zakończenie Anarchii nastąpi jakiś czas po 1956 r. Jeszcze później nadejdzie druga faza ucisku Jakuba, a następnie nawrócenie Izraela. A jeszcze później zostanie wyzwolona Wielka Kompania [kursywa nasza]” (Obj. 7:14). W tym samym kontekście wspomina o „całkowitym obaleniu imperium Szatana” podczas kilku długotrwałych wydarzeń, „które będą miały miejsce przed końcem Epifanii [kursywa nasza]” i odnosi się do „ponad 40 lat Czasu Ucisku”. Biorąc pod uwagę wszystkie trzy stwierdzenia z PT 1947, s. 53, par. 2, jest całkiem oczywiste, że pogląd br. Johnsona w tamtym czasie był taki, że Epifania jako Czas Ucisku będzie trwać jeszcze przez jakiś czas po 1956 r., chociaż wcześniej uważał, że rewolucja, anarchia i Ucisk Jakuba nadejdą przed rokiem 1954 (PT 1954, s. 51-52 – TP 1954, s. 65-66 i TP 1962, s. 57-58, przyp. tłum.).
Jakże wspaniale pokazali nam posłańcy Laodycei, co zostało dowiedzione w Biblii, że powołanie Młodocianych Godnych zakończyło się w 1954 r. Od tego czasu powoływani są Poświęceni Obozowcy Epifanii. Czy są oni częścią laodycejskiego okresu Kościoła? Tak, w tym szerszym znaczeniu, w najszerszym znaczeniu, tak. Laodycejski okres Kościoła trwa w najszerszym znaczeniu, aż do pełnego zakończenia Wieku Ewangelii. A Wiek Ewangelii, jak wiecie – i jak nauczał br. Johnson, a br. Russell nauczał tego samego w sposób ograniczony – kończy się etapami. Tak więc Wiek Ewangelii kończy się