Teraźniejsza Prawda nr 570 – 2024 – str. 46
Psalm 91:4 odnosi się do Poświęconych Obozowców Epifanii, którzy są pod Jego skrzydłami.
Ze względu na to, że brat Russell podczas Paruzji położył fundament oraz „wykonał wśród ludu Bożego pracę przygotowania budowy tego [epifanicznego] obozu, wierzymy, że wolą Bożą jest, abyśmy kontynuowali tę pracę na tych samych zasadach”. A także (E10, s. 672): „Obóz Epifanii, który będzie składał się z usprawiedliwionych wiernych i nawróconych wiernych Żydów [kursywa nasza], zostanie zbudowany przez świadectwo Królestwa [kursywa nasza]. Do tych prac będą używane głównie metody […] wprowadzone przez naszego Pastora [głównie, ale nie wyłącznie; np. E16, E1, E2, E4, E5, E12, E15 itd. będą również używane w razie potrzeby, wraz z adaptacjami pism br. Russella i Johnsona dostosowanymi do bieżących potrzeb]” (PT 1954, s. 59 – TP 1954, s. 69 i TP 1962, s. 60, przyp. tłum.).
Zadano następujące pytanie: Czy laodycejski okres Kościoła (Obj. 3:14-22) zakończył się, gdy ostatni członek Małego Stadka przeszedł poza zasłonę? Jeśli nie, to czy zakończył się w 1954 r. czy w 1956 r.?
Odpowiedź: Zwróćmy najpierw uwagę na klasy, które tworzą Laodyceę i inne kościoły z Obj. 1-3. Br. Johnson napisał: „Działania siedmiu kościołów z Obj. 1-3 symbolizują działania prawdziwego i nominalnego ludu Bożego” (E8, s. 133, u dołu). „Przede wszystkim […] prawdziwym Kościołem jest tylko Ciało Chrystusa. […] Po drugie, prawdziwy Kościół składa się ze wszystkich nowych stworzeń – zarówno tych zachowujących korony, jak i utracjuszy koron, »Kościoła pierworodnych [Wieku Ewangelii] «. […] Słowo kościół jest jednak używane też w innym znaczeniu – nominalnego kościoła. […] To znaczenie tego słowa obejmuje nie tylko Małe Stadko i Wielką Kompanię, lecz także usprawiedliwionych oraz tych nieusprawiedliwionych, którzy mienią się być Chrystusowymi – hipokrytów”. W Obj. 1-3 „Pan czasami zwraca się do swych prawdziwych naśladowców [jako do części kościoła], a czasami do tych, którzy tylko mienią się być Jego naśladowcami, lecz takimi nie są” (E8, s. 238-240).
Brat Russell pisał również o kościele laodycejskim jako obejmującym nominalny lud Boży, np.: „Żyjemy w ostatnim okresie, albo inaczej w okresie laodycejskim, rozwoju wielkiego nominalnego kościoła ewangelicznego, składającego się z pszenicy i kąkolu (Obj. 3:14-22). Kościół ten został zganiony za swą letniość, pychę, duchowe ubóstwo, ślepotę i nagość. Otrzymał on radę, by porzucił swe złe drogi natychmiast, zanim będzie za późno” (P4, s. 41); „nie mamy w Piśmie Świętym żadnej wskazówki, że on [kościół laodycejski] zwróci jakąkolwiek uwagę
kol. 2
na tę radę; wręcz przeciwnie, coraz bardziej będzie stawać się wieżą Babel zamieszania i że upadnie wraz z politycznymi i finansowymi systemami obecnego wieku, w czasie wielkiego ucisku, którym ten wiek się zakończy” (Z2763, par. 6).
Jeśli chodzi o zakończenie okresu laodycejskiego, to br. Johnson wskazuje, że „od 1874 r. do 1954 r. okres laodycejski był okresem żniwa – którego pierwsze 40 lat – Paruzja, były przeznaczone na żęcie, a pozostałe 40 lat – Epifania – na resztę pozostałych procesów żniwa” (E6, s. 377; zobacz też s. 383, u góry). Obecnie, na ile dotyczy to ludu Bożego, wydaje się, że ostatnia część okresu laodycejskiego i Epifania – „ostatni specjalny okres Wieku Ewangelii” – kończą się w tym samym czasie. Zgromadzenie do spichlerza Królestwa ostatniego członka Małego Stadka 22 października 1950 r., kilka lat przed 1954 r. zakończyło laodycejski etap Kościoła w odniesieniu do Ciała Chrystusa w ciele, ale nie do innych części kościoła laodycejskiego. Rok 1954 wyznaczył koniec, w ograniczonym znaczeniu, zarówno epoki laodycejskiej jak i okresu Epifanii, ponieważ w tym momencie wybrani Wieku Ewangelii w całości, włączając Młodocianych Godnych, zostali po raz pierwszy skompletowani w swoim członkostwie i rozpoczęło się pierwsze dzieło Bazylei (zob. PT 1954, s. 41,42, 51-59 – TP 2012, s. 5-8; TP 1954, s. 65-80 i TP 1962, s. 57-61, przyp. tłum.).
Jednak okres Epifanii, choć kończy się w swoim ograniczonym znaczeniu w 1954 r., trwa w innych znaczeniach po 1954 r. i po 1956 r. (PT 1954, s. 51-54 – TP 1954, s. 65-70 i TP 1962, s. 57-61, przyp. tłum.). Stąd laodycejski okres Kościoła, którego Epifania jest ostatnią częścią, również trwa po 1954 r. i po 1956 r. Również Wielka Kompania (część prawdziwego Kościoła – E8, s. 238, 239) i Młodociani Godni będą tu jeszcze przez nieokreśloną liczbę lat po latach 1954-56 (E11, s. 493). Dlatego dla nich okres Laodycei rozciąga się na nieokreślony czas po latach 1954-56.
Okres Epifanii jako Czas Ucisku dla nominalnego kościoła i świata również wydaje się być równoległy z ostatnią częścią okresu Laodycei. Brat Johnson stwierdza, że „od roku 1914 rozpoczęły się epifaniczne zarysy Laodycei […] z wojną światową jako pierwszą wielką fizyczną karą dla chrześcijaństwa, odpłatą za krzywdy wyrządzone ludziom, po której nastąpią inne cechy gniewu, które nie zakończą się, dopóki nie skończy się epifaniczna część Laodycei” (E6, s. 379; zobacz także E11, s. 417). Również z tego punktu widzenia okres Laodycei najwyraźniej będzie trwał dłużej niż do 1954 r. czy 1956 r., ponieważ Epifania, jego ostatnia część, trwa dłużej niż do roku 1954 czy 1956 (PT 1954, s. 51,52 – TP 1954, s. 65-66 i TP 1962, s. 57-58, przyp. tłum.).