ANATHEMA MARANATHA

„jeśli ktoś nie miłuje Pana Jezusa Chrystusa, niech będzie przeklęty. Maranatha” (1Kor. 16:22, UBG)

      Ta znamienna klątwa, przekleństwo (potępianie zła) wypowiedziane pod Boskim natchnieniem przez Apostoła Pawła, jest jednym z najostrzejszych i najtrudniejszych oświadczeń Biblii. Bardzo zwięźle, a mimo to stanowczo obwieszcza ostateczny, nieuchronny los tych osób, które po dostatecznym oświeceniu i poddaniu na próbę do życia wiecznego, ostatecznie okażą, że nie miłują lub nie miłują wystarczająco Pana Jezusa Chrystusa.

      Oświadczenie Apostoła wywołuje jeszcze większe wrażenie dzięki dwóm nie przetłumaczonym obcym słowom, pochodzącym z dwóch różnych języków: (1) greckiego słowa anathema oznaczającego coś poświęconego, lecz zazwyczaj w złym sensie – osobę lub rzecz zakazaną, przeznaczoną na sąd, przeklętą oraz (2) maranatha, słowa złożonego, wyrażenia aramejskiego pochodzenia chaldejskiego znaczącego: „Pan nadchodzi” (zob. Rotherham, ASV, RSV itp.). Te dwa słowa intrygują wielu czytelników i badaczy Biblii.

      Nie ma także pewności co do tego, jaką interpunkcję powinien mieć nasz tekst, ponieważ w oryginalnych greckich manuskryptach nie było oczywiście interpunkcji (znaki interpunkcyjne zostały wynalezione dopiero w IX wieku n.e.). Tłumaczenie KJV w ogóle nie umieszcza żadnego znaku interpunkcyjnego między słowami: „Anathema Maranatha”, podczas gdy większość innych tłumaczeń czyni to. Rotherham słowa te oddaje następująco: „anathema: Maran atha”, z wyjaśnieniami w nawiasach. ASV, nowy ASV, RSV, Diaglott, Berkeley, Weymouth, Young, Lamsa, Douay i inne przekłady rozdzielają te dwa słowa (niekiedy są one przetłumaczone) kropką lub w inny sposób. Przemawiałoby to za traktowaniem „Maran atha” jako oddzielnego zdania. (Zauważmy, że słowa: „Pan blisko jest” w Filip. 4:5 występują jako oddzielne zdanie).

      Brat Russell cytował ostrzeżenie Apostoła z naszego wersetu z następującym własnym komentarzem: „Jeśli ktokolwiek nie miłuje Pana Jezusa Chrystusa, niech będzie Anathema Maranatha [niech będzie przeklęty albo potępiony na wtórą śmierć, kiedy przyjdzie Pan]” (R2807, par. 10.).

      Za dni Apostoła i przez cały wiek, aż do czasu powrotu naszego Pana w 1874 r. bracia nie wiedzieli, kiedy Jezus powróci w swoim drugim adwencie. Od dnia zesłania Ducha Świętego lud Boży w każdym pokoleniu spodziewał się drugiego adwentu za
kol. 2
swojego życia. Dlatego ostrzeżenie zawarte w naszym wersecie było bardzo stosowne dla pokolenia Apostoła i następnych pokoleń od tamtego czasu.

      Od samego początku Paruzji (obecności) naszego Pana w 1874 r. to ostrzeżenie Apostoła jest bardziej stosowne dla ludu Bożego niż kiedykolwiek przedtem, ponieważ żyje on przez 40 lat okresu Paruzji (żęcia) z jego wielkimi przesiewaniami itp. oraz przez okres 40 lat Epifanii (objawiania, które rozpoczęło się w październiku 1914 r.) z jego przesiewaniami itp., przeszedł do okresu Bazylei (Królestwa, które w pierwszym zachodzeniu rozpoczęło się w październiku 1954 r.) z jego przesiewaniami itp., w której to fazie nasz Pan kontynuuje dzieło drugiego adwentu, łącznie z sądzeniem swego ludu. Inne wersety Pisma Świętego także opisują dzieło Jego sądu.

ANALIZA RZYM. 14:10-12; 2 KOR. 5:10

      W Liście do Rzym. 14:10-12 Apostoł Paweł podaje podobne ostrzeżenie: „[…] wszyscy staniemy przed stolicą Chrystusową? Bo napisano: Jako żyję Ja, mówi Pan, iż mi się każde kolano ukłoni, i każdy język wysławiać będzie Boga. A przeto każdy z nas sam za się odda rachunek Bogu”.

      W E6, s. 563 brat Johnson pisze o dziele sądzenia na podstawie Rzym. 14:10: „które według równoległości dyspensacji rozpoczęło się trzy i pół roku po powrocie naszego Pana, kiedy wzbudzeni święci stanęli przed Jego stolicą, by usłyszeć decyzję co do swej nagrody; sądzenie z Rzym. 14:10 jest identyczne z opisanym w 2Kor. 5:10 i dlatego nie dotyczy sądzenia tych Jego świętych, którzy pozostawali w ciele”.

      „Albowiem my wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za uczynki swoje, dokonane w ciele, dobre czy złe” (2Kor. 5:10, BW). Anathema naszego Pana, potępienie na wtórą śmierć, spada na wielu w czasie Jego drugiego adwentu, tak jak spadała wcześniej na tych, którzy byli na próbie życia i okazali się całkowicie niegodni, począwszy od Judasza (Mat. 26:24; Jana 6:70; 17:12) aż do drugiego adwentu Jezusa. Tacy członkowie klasy wtórej śmierci są określeni jako „[…] nierozumne zwierzęta, z natury przeznaczone na schwytanie i zagładę […]” (2Piotra 2:12, UBG) oraz „[…] dwukrotnie obumarłe i wykorzenione” (Judy 12, UBG).

poprzednia strona – następna strona