Teraźniejsza Prawda nr 569 – 2024 – str. 21
(Jego blask był jak światłość [„światło słoneczne” w przekładzie Leesera; por. z Izaj. 60:19, 20; Psalm 84:12], Abak. 3:4, UBG). Antytypiczny Abakuk rozpoznał i ogłosił, że wielkie błyski prawdy i błogosławieństw nadchodzą dla wszystkich ludzi na podstawie Jego Tysiącletnich aktów mocy, które należą głównie do przyszłości. One były w dużej mierze ukryte przez pewien czas przed ogółem rodzaju ludzkiego (rogi [promienie – w przekładach ARV i Rotherhama] wychodziły z jego rąk, a tam była ukryta jego moc).
Hebrajskie słowo keren, przetłumaczone tutaj jako rogi, pochodzi od hebrajskiego czasownika karan znaczącego pchać, tak jak przy wysuwaniu rogów lub wypuszczaniu promieni światła. Nawiasem mówiąc, czasownik ten jest poprawnie przetłumaczony na „lśniła” w odniesieniu do twarzy Mojżesza w 2Moj. 34:29, 30, 35. Jednak Wulgata – tłumaczenie Biblii na łacinę, dokonane około 400 r. n.e., używane przez Kościół rzymskokatolicki – w powyższych wersetach przedstawia twarz Mojżesza jako posiadającą rogi, a nie jako świecącą. Dlatego Mojżesz w katolickiej rzeźbie i sztuce był czasami niewłaściwie przedstawiany z rogami na czole.
To, że moc Boża używana przeciwko Szatanowi w posłudze Drugiego Adwentu Chrystusa zaczęła działać, zostało zrozumiane i przedstawione, zanim rozpoczął się Wielki Ucisk w 1914 r., w pierwszych dziewięciu antytypicznych plagach. To Chrystus sprowadził te plagi na Szatana, jego sług i imperium, czego typem było pierwszych dziewięć plag, jakie Bóg sprowadził na faraona, jego sług i Egipt przez Mojżesza i Aarona. Dziesiąta plaga jest kulminacją antytypicznych plag i jest zadawana poprzez Wielki Ucisk, kiedy działaniu Jehowy towarzyszą szczególne zniszczenia (Przed nim szła zaraza, płonące węgle szły przed jego nogami, Abak. 3:5, UBG; por. z 2Moj. 7:14–12:30; E11, s. 116-157).
BÓG POTRZĄSA WSZYSTKIMI NARODAMI
Antytypiczny Abakuk dostrzegł i nauczał, że pod koniec tego Wieku Bóg zwraca swoją uwagę na warunki panujące w społeczeństwie i osądza je. Dokonywał tego od 1878 r. przez Chrystusa, swojego Namiestnika (Stanął [2Moj. 2:24,25; Dan. 12:1; Psalm 82:1-5; E11, s. 29; P2, s. 147; E6, s. 454] i zmierzył ziemię, Abak. 3:6, UBG). Nauczał też, że Bóg kazał zważyć chrześcijaństwo, które okazało się lekkie (Dan. 5:27; E9, s. 449). W wyniku tego obecnie, przy końcu Wieku, spadają na nie Jego kary, gdy w czasie ucisku potrząsa On wszystkimi narodami (spojrzał i rozproszył narody [sprawił, że narody zadrżały – przekład Rotherhama, Younga itd.]; Psalm 68:9; Agg. 2:6,7; Żyd. 12:26-28). Antytypiczny Ababkuk również nauczał, że wskutek tego, nawet dawno ustanowione i rzekomo stabilne królestwa tego świata są obalane, a pomniejsze mocarstwa imperium Szatana, chociaż dobrze ugruntowane, są
kol. 2
powalane (góry wieczyste zostały skruszone, skłoniły się pagórki dawne; Dan. 2:34, 35, 44; Obj. 2:26, 27). Chociaż ostatecznie wszystkie trony tej Ziemi mają zostać obalone, nie tak stanie się z Królestwem Bożym pod panowaniem Chrystusa, albowiem jest ono „[…] władzą wieczną, która nie przeminie, a jego królestwo nie będzie zniszczone” (Jego drogi są wieczne; Dan. 7:9, 14, UBG; 2:44).
Przed oczami umysłu proroka pojawiają się dwaj wrogowie Izraela (hAbak. 3:7, UBG) – Kuszyci oraz Midianici. Wydaje się, że Kuszyci (Etiopczycy), o których tu mowa, mieszkali we wschodniej Arabii (1Moj. 10:7; 1Kron. 1:9; 4Moj. 12:1; 2Kron. 21:16; Ezech. 27:20-22). Prawdopodobnie są to ci sami, o których czytamy w 2Kron. 21:16, będący typem „najbardziej zdeprawowanych grzeszników” (E3, s. 229). Z takich fragmentów Pisma Świętego, jak 4Moj. 31 (UBG) – tak jak został on wyjaśniony w E9, s. 255 – dowiadujemy się, że Midianici (Midian – walka) są typem „polemistów broniących błędu i sprzeciwiających się prawdzie”.
Antytypiczny Abakuk widział i ogłaszał, że miejsca zamieszkiwania grzechu doznają utrapień, a domostwa błędu trzęsą się (widziałem namioty Kuszanu dotknięte uciskiem, a zasłony [zasłony namiotów] ziemi Midian drżały, Abak. 3:7, UBG). Dzieje się to, w miarę jak obecnie, przy końcu tego Wieku podawane są ostre, demaskujące prawdy i sądy Boże przeciwko złu i złoczyńcom, a wszystkie rzeczy, jakie mogą zostać potrząśnięte – wszystkie rzeczy, które nie są oparte na prawdzie i sprawiedliwości – są wstrząsane, usuwane (Żyd. 12:27) i niszczone, a zwycięska moc Boża jest objawiana.
GNIEW BOŻY
Rzeki wspominane w Biblii są często używane do przedstawiania narodów z różnych punktów widzenia: Jordan – narody w swej zorganizowanej postaci znajdujące się pod klątwą, a Nil – narody poddane światowym mocarstwom pod panowaniem Szatana – antytypicznego faraona. Antytypiczny Abakuk rozpoznał i nauczał z Pisma Świętego (P4), że wiele utrapień, cierpień itp. przyjdzie na narody obecnie, przy końcu tego Wieku, szczególnie w czasie Wielkiego Ucisku. Zrozumiał i nauczał, że będzie miało to miejsce w związku z rozdzieleniem narodów w wyniku antytypicznego uderzenia Jordanu (R5846; E3, rozdz. 2) podczas przechodzenia królestw tego świata spod dominacji Szatana pod panowanie Chrystusa (Obj. 11:15).
Gdy dostrzegano, nauczano i omawiano takie czyny Jehowy w odniesieniu do narodów chrześcijaństwa oraz Jego podobne czyny w odniesieniu do wzburzonych mas ludzkości, często powstawały pytania: „Czy Boskie niezadowolenie, oburzenie i gniew są skierowane przeciwko nim? Czy w taki srogi sposób zamierza On wystąpić przeciwko nim