Teraźniejsza Prawda nr 569 – 2024 – str. 19
faktu, że jesteśmy już w okresie Żniwa, dodała mi takiego bodźca, by rozpowszechniać prawdę, jakiego nigdy wcześniej nie miałem. Natychmiast zdecydowałem się na energiczną kampanię na rzecz prawdy” (R3822, par. 8; PT 1950, s. 149, kol. 2, u góry; por. z E6, s. 454; PT 1950, s. 44,45; PT 1954, s. 52; TP 1954, s. 65-70 – przyp. tłum.).
Wiosną 1877 r. rozpoczęła się „energiczna kampania” i rozległ się okrzyk „Oto Oblubieniec” (Mat. 25:6, UBG), który został wydany dokładnie w połowie drogi – „w środku lat” – pomiędzy jesienią 1799 r. a jesienią 1954 r. Poprzez tę kampanię rozpoczęła się publiczna manifestacja Boskiego dzieła wybawiania Jego ludu podczas Żniwa Wieku Ewangelii (2Moj. 5:1-3; E11, s. 71). Od tamtego momentu, w czasie, gdy gniew spadał na nominalny duchowy Izrael, zwłaszcza począwszy od jego wyplucia z ust Bożych w 1878 r. (Obj. 3:16), Pan poprzez różne etapy obalania Babilonu, niewątpliwie okazuje miłosierdzie swojej oczyszczonej klasie Świątnicy – swojej oczyszczonej „klasie poświęconych” (PT 1956, s. 25, par. 3.).
A zatem dostrzegamy, że Boskie miłosierdzie objawiało się szczególnie w okresie od wiosny 1877 r. do jesieni 1914 r. w Jego wielkich dziełach wybawiania dokonywanych na rzecz Małego Stadka. Chociaż to miłosierdzie wciąż objawiało się wobec członków Małego Stadka po 1914 r. tak długo, jak byli oni w ciele, to od 1914 r. objawiało się w bardziej szczególny sposób na rzecz Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych.
Drugorzędne zastosowanie wyrażenia „w środku lat”, zawierające się w głównym zastosowaniu wspomnianym powyżej, ma miejsce dokładnie pod koniec Paruzji, 20 września 1914 r. i na początku Epifanii, 21 września 1914 r.
W rozważanym tu w wąskim znaczeniu Paruzja i Epifania mają po 40 lat (por. 2Moj. 12:29; E11, s. 150), chociaż w szerszym znaczeniu każdy z tych okresów trwa dłużej niż czterdzieści lat. Pierwszy zarys pracy wobec Wielkiej Kompanii – wyznawanie swawolnych grzechów chrześcijaństwa nad kozłem Azazela (PT 1934, s. 178; TP 1935, s. 2 -przyp. tłum.) – rozpoczął się od wykładu brata Russella wygłoszonego po południu w dniu 20 września 1914 r. w Fort Worth w stanie Teksas oraz od publikacji tego wykładu w gazetach następnego dnia. Praca wobec kozła Azazela i Lewitów z Wielkiej Kompanii jest wielkim dziełem wybawiania dokonywanym przez Boga na rzecz członków Wielkiej Kompanii, pokazującym Jego wielkie miłosierdzie dla nich w Dniu Jego Gniewu (Ps. 110:5) – Wielkiego Ucisku, podczas którego dokonuje się ich oczyszczenie (Obj. 7:14). W podobny sposób objawia się wielkie dzieło wybawienia, jakiego dokonuje Bóg na rzecz drugiej klasy wybrańców Epifanii – Młodocianych
kol. 2
Godnych, okazując im miłosierdzie w czasie Jego gniewu.
Rozważając ogrom błogosławieństw otrzymanych od Pana, cały poświęcony lud Boży bez wątpienia ma wiele powodów, by przyłączyć się do tej klasy w wysławianiu Jehowy za Jego dobroć i za Jego wspaniałe dzieła dokonywane dla synów ludzkich, dziękując Mu, albowiem jest On dobry, albowiem na wieki miłosierdzie Jego (Ps. 107)!
POTĘŻNE DZIEŁA BOŻE
W Abak. 3:3 modlitwa Abakuka zmienia się z prośby w rozważanie i obwieszczanie potężnych dzieł Bożych, objawiających się zwłaszcza w zniszczeniu niegodziwych i wybawieniu Jego ludu. Słowa proroka w Abak. 3:3-15 są w dużej mierze symboliczne i mają w większym stopniu charakter proroczego widzenia połączonego z wyraźnymi aluzjami do wspaniałych rzeczy, jakich Bóg dokonał dla swego ludu w przeszłości – wybawienia ich w czasie wielkiego cierpienia i zamieszania, jak na przykład wybawienie z Egiptu od ucisku, który, gdyby nie Bóg, przytłoczyłby ich i zniszczył. Gdy Abakuk rozważał i obwieszczał te wspaniałe dzieła Boże, nabrały one dla niego dużo głębszego znaczenia. Dały mu, a poprzez niego innym, całkowitą pewność, że ostatecznie Bóg wybawi swój lud, pomimo bliskiej perspektywy inwazji niegodziwych Chaldejczyków i spustoszenia ziemi, którym towarzyszyć będą ucisk i utrapienia. Rzeczywiście, w czasach niedoli i nieuchronnie zbliżającego się ucisku zawsze pomocne i podnoszące na duchu było rozważanie i wspominanie Boskiego postępowania wobec Jego wiernego ludu w „[…] dni przeszłe i lata dawne” (Ps. 77:6; Izaj. 63:11-14)!
Antytypiczny Abakuk od wiosny 1877 r., reagując na to widzenie, skoncentrował się na rozważaniach i obwieszczaniu potężnych dzieł Bożych, a zwłaszcza na Jego wielkich dokonaniach w czasie ucisku, podczas Epifanii, takich jak: potrząśnięcie i zniszczenie królestw tego świata, ustanowienie Królestwa Bożego oraz wybawienie ludu Bożego. Gdy antytypiczny Abakuk rozmyślał o wersetach Pisma Świętego, a szczególnie o proroctwach i typach opisujących cudowne dzieła dokonane przez Boga dla Jego ludu, takich jak: wybawienie z Egiptu i zniszczenie faraona i jego zastępów itd., dostrzegł on, że wersety te mają dużo głębsze znaczenie, będąc typem obecnego wybawienia wybranych oraz ostatecznego wybawienia wszystkich, którzy kiedyś staną się ludem Bożym, jak również zniszczenia niepoprawnych, łącznie z Szatanem. Fragmenty te pomogły wyjaśnić różne części antytypicznego widzenia (Abak. 2:2, 3) oraz dały antytypicznemu Abakukowi, a poprzez niego także innym, radosne zapewnienie, że w słusznym czasie niewątpliwie nadejdzie wybawienie dla wiernych dzieci Bożych, pomimo wzbudzającej grozę perspektywy