Teraźniejsza Prawda nr 568 – 2024 – str. 3
dowodzą, że był on zobrazowany w Jeremiaszu. Z Abak. 2:1-3 wykażemy, jak br. Russell widział siebie w obrazie Abakuka. Widzenie z Abak. 2:3 miało przemówić „przy końcu” (w Biblii Gdańskiej oddane jako „na skończeniu jego” – przyp. tłum.) i faktycznie zaczęło przemawiać (P2, s. 14,15; E6, s. 463), po rozpoczęciu Czasów Końca w 1799 r. przez ruch Millera (lata 1829-1844), (Dan. 12:9; P3, s. 23-60) i dokonuje tego w coraz większym stopniu. Dlatego też rozważając zastosowanie księgi Abakuka do końca Wieku Ewangelii powinniśmy pamiętać, że chociaż Abakuk przedstawia głównie br. Russella, to reprezentuje on również br. Williama Millera oraz innych wiernych „strażników” w Czasie Końca. Oni przyjęli prawdę na czasie (Abakuk oznacza przyjmujący), a zwłaszcza jej prorocze i chronologiczne zarysy.
KRÓTKIE PODSUMOWANIE
Aby było nam łatwiej zrozumieć księgę Abakuka, przedstawimy najpierw pewne ogólne informacje o jej zawartości, zanim przejdziemy do szczegółów mających zastosowanie do duchowego Izraela przy końcu Wieku Ewangelii. Abakuk zajmuje wysokie miejsce wśród hebrajskich proroków i poetów. W dziedzinie literatury jego proroctwo jest arcydziełem (zwłaszcza rozdział 3.), a jego logika, styl, prostota, symbolika, barwność, majestatyczność, duch i podniosłość, zasługują na wielki podziw.
Centralnym tematem, czyli myślą przewodnią Proroctwa Abakuka, na którym się koncentruje, jest wiara (Abak. 2:4 – „sprawiedliwy z wiary swej żyć będzie”). Tak samo wiara jest tematem znacznej części nauczania Apostoła Pawła, który trzy razy cytował ten werset z Proroctwa Abakuka (Rzym. 1:17; Gal. 3:11; Żyd. 10:38). Wiara, będąca warunkiem i dowodem sprawiedliwości, jest dla Abakuka i dla Pawła zasadą i sposobem osiągnięcia życia wiecznego. Abakuk w świetle swoich czasów przedstawia wiarę w jej różnych aspektach: jej dylematy, próby, umysłową ocenę, całkowite poleganie sercem na obietnicach Bożych, spokojne i jasne rozważanie otaczających przeciwności, jej aktywność w objawianiu rady Bożej: „[…] wiara, jeśli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie” – (Jak. 2:17, UBG), jej ufność w Bogu tam, gdzie nie może Go dojrzeć, jej ostateczny triumf, pełen rozwój i odpoczynek w Bogu, w błogości radosnej nadziei.
Ogólny tok rozumowania w księdze Abakuka rozpoczyna się od wyrażenia przez proroka żalu z powodu rażących grzechów cielesnego Izraela, nominalnego ludu Bożego oraz zakłopotania proroka wynikającego z tego, że Bóg pozwala na to, by taki stan rzeczy nadal trwał (Abak. 1:2-4). Następnie Bóg objawia swoje dziwne dzieło, jakie planuje wykonać, tj. to, że zamierza pobudzić Chaldejczyków, by ukarać cielesny Izrael (Abak. 1:5-11). Potem Abakuk
kol. 2
odpowiada, wyrażając swą ufność w Boga opartą na Jego odwieczności, mocy, sprawiedliwości i świętości oraz rozumiając fakt, że Bóg używa pogan jako środka dyscyplinującego i korygującego do karania swego ludu. Jednak mimo to Abakuk wyraża swoje zakłopotanie co do tego, jak zharmonizować Boski charakter z planowanym wykorzystaniem przez Niego zdradzieckich i niegodziwych Babilończyków, by wymierzyli karę i zatriumfowali nad tymi, którzy są bardziej sprawiedliwi niż oni sami. Zadaje także pytanie, czy Bóg pozwoli na to, by niszczenie narodów w pełni się wykonało (Abak. 1:12-17).
Przyjmując stanowisko osoby stojącej na uboczu, na baszcie, prorok uważnie wypatruje i ufnie czeka na Boga (Abak. 2:1), a następnie Bóg nagradza go proroczym widzeniem zawierającym odpowiedzi na jego pytania. Bóg każe mu zapisać to widzenie, wyryć je na tablicach i opublikować. Pomimo pozornej powolności wypełniania się tego proroczego widzenia, Bóg zapewnia Abakuka, że ostatecznie na pewno się ono wypełni (Abak. 2:2, 3). W tym widzeniu, ciemiężca zostaje zobrazowany jako wyniosły, zdegradowany, pijany, pyszny, koczowniczy i nienasycony człowiek oszalały na punkcie władzy (Abak. 2:4,5), w przeciwieństwie do sprawiedliwych, tych, którzy są wierni Bogu, którzy będą żyć z wiary swojej. Wszyscy ciemiężeni wypowiadają pięć biad na ciemiężyciela: (a) biada mu, zostanie on złupiony, bowiem sam złupił wielu innych, dopuszczając się wielkiej niesprawiedliwości, przelewając wiele krwi i dokonując wielkiego gwałtu (Abak. 2:6-8); (b) biada mu z powodu jego chciwości, samowy-wyższania i morderstw na ogromną skalę (Abak. 2:9-11); (c) biada mu za to, że wzniósł niegodziwe miasto (Babilon) na nieprawości, przelewie krwi i próżności (Abak. 2:12-14); (d) biada mu z powodu jego pijaństwa, doprowadzania innych do upojenia, haniebnego postępowania z innymi oraz żądzy podboju (Abak. 2:15-17); oraz (e) biada mu za to, że oddaje się bałwochwalstwu i naucza kłamstwa (Abak. 2:18,19). Następnie podane zostaje uroczyste napomnienie: „Natomiast Jahwe mieszka w swym świętym Przybytku; niech umilknie wobec Niego ziemia cała!” (Abak. 2:20, BP).
Głęboko poruszony prorok wypowiada psalm modlitewny i uwielbiający. Stoi przed Bogiem pełen podziwu i modli się o ożywienie dzieła Bożego w tym czasie oraz o to, by sprawiedliwość została złagodzona miłosierdziem (Abak. 3:1, 2). Wylicza on wspaniałe dzieła, jakich Bóg dokonał w przeszłości niszcząc niegodziwych, by wybawić swój lud (Abak. 3:3-15). Ze względu na to, że w przeszłości bywało już tak, że wybawieniu wiernego ludu Bożego towarzyszył, a nawet był konieczny, olbrzymi ucisk oraz mając w perspektywie podobne doświadczenia przed sobą, Abakuk stoi przed Bogiem wielce strwożony (Abak. 3:16). Jednak w pełni Mu ufa (ale