Teraźniejsza Prawda nr 567 – 2023 – str. 61
ZAUFANIE DO PANA
Księga Przypowieści Salomona 3:5 (BW) ćwiczy nasz umysł, mówiąc: „Zaufaj Panu z całego swojego serca i nie polegaj na własnym rozumie!”. Zaufanie lub ufność jest częścią polegania sercem, które z kolei jest częścią wiary. Wiara jest umysłowym ocenieniem i poleganiem serca na jakiejś osobie, zasadzie lub rzeczy (Żyd. 11:1). Zgodnie ze wskazówkami przedstawionymi w Piśmie Świętym wiara chrześcijańska, jako wyższa pierwszorzędna łaska, jest umysłowym ocenieniem i poleganiem serca na Bogu i Chrystusie tj. poleganiem na Ich osobach, charakterach, słowie i dziełach. Umysłowa ocena Boga i Chrystusa oznacza mniej lub bardziej prawdziwe poznanie (Rzym. 10:14, 17), zrozumienie (Izaj. 1:18; Efez. 1:18; 3:18) i wiarę (Jana 3:36; Żyd. 11:6) w odniesieniu do Nich. Poleganie sercem oznacza pełne przekonanie (Rzym. 4:18-21), trzymanie się Ich (Żyd. 11:13) i współdziałanie (Gal. 5:6; Jak. 2:20-26) w odniesieniu do Boga i Chrystusa, którzy okazali się absolutnie wiarygodni w swoich osobach, charakterach, słowie i dziełach, a zatem godni naszej umysłowej oceny i polegania sercem pod tymi względami. Doświadczenia chrześcijan pokazują, że jest to prawdą.
Pełne przekonanie wiary składa się z pewności, zaufania, czyli pełnego upewnienia. Zgodnie z naszym tekstem ta ufność ma być w Panu (Jehowie). Ten, kto wierzy, nie odczuwa żadnych wątpliwości, gdy coraz głębiej rozważa cudowne zalety Bożej istoty, Jego chwalebny charakter, Jego cudowne Słowo Prawdy w wielu ogólnikach i niezliczonych szczegółach oraz Jego potężne dzieła. (Uważne przestudiowanie tomów epifanicznych Bóg i Stworzenie okaże się bardzo pomocne w tym zakresie). Bez względu na to, co mogłoby być z jakąkolwiek wiarygodnością podnoszone przeciwko takiej wiedzy, zrozumieniu i wierze, to wiara z całego serca ufa, jest w pełni przekonana i ma pełne upewnienie w Bogu (Rzym. 4:18-24; 2Tym. 1:12; Żyd. 10:22).
Z CAŁEGO SWOJEGO SERCA
Poświęcone dziecko Boże może być zapytane: Do jakiego stopnia powinniśmy ufać Panu? W Przyp. 3:5 czytamy: „z całego swojego serca”. Wielu popełnia błąd, ufając Bogu częściowo lub tylko w pewnym stopniu – dotąd, lecz nie dalej. Oni ufają tylko wtedy, kiedy mają namacalne dowody Jego opieki lub tylko wtedy, gdy sprawy układają się po ich myśli. Niewielu jest gotowych powiedzieć, tak jak Hiob: „Oto choćby mnie zabił, jeszcze będę mu ufać […]”. Prawdziwa i szczera wiara wyznaje: „cokolwiek by się stało, wiara mocno może ufać Jemu”. Tysiące ludzi miało wystarczającą wiarę w Boga, by wyciągnąć ręce i otrzymać Jego błogosławieństwa w postaci ograniczonych pouczeń dotyczących
kol. 2
sprawiedliwości i tymczasowego usprawiedliwienia przez Chrystusa jako ich Zbawiciela i nawet dziękowali Mu za Jego błogosławieństwa. Jednak stosunkowo niewielu zaufało Bogu na tyle, aby oddać się Mu w poświęceniu, by pełnić Jego wolę. Jeszcze mniej osób, poświęciwszy się, ufa Mu w pełni dzień po dniu. Z radością oni piją kielich radosnych lub smutnych doświadczeń, który Bóg nalewa dla nich w swojej najwyższej mądrości i wielkiej miłości, planując wszystko dla ich najwyższego dobra i największego błogosławieństwa. Jakże łatwo jest myśleć, że nasza droga lub nasze sposoby są lepsze niż Jego, a w ten sposób nie ufać Mu w pełni – z całego serca. Jak uważni powinniśmy być, by ufać Mu w pełni!
Jest wiele tekstów Pisma Świętego, które obiecują pomoc i łaskę tym, którzy ufają Panu z całego serca. „Lepiej ufać PANU, niż polegać na człowieku. Lepiej ufać PANU, niż polegać na władcach” (Ps. 118:8, 9, UBG). „Ci, którzy ufają PANU, są jak góra Syjon, która się nie porusza, ale trwa na wieki” (Ps. 125:1, UBG). „[…] kto pokłada ufność w PANU, będzie nasycony” (wzbogacony, Rotherham) (Przyp. 28:25, UBG). „[…] kto ufa PANU, będzie bezpieczny” (Przyp. 29:25, UBG). „[…] on jest tarczą dla tych, którzy mu ufają” (Przyp. 30:5, UBG). „Dobry jest Pan, ostoją jest w dniu ucisku; On zna tych, którzy mu ufają” (Nah. 1:7, BW).
Zauważamy, że w obecnym czasie, zgodnie z Boskim planem, doświadczenia dla Jego klasy Poświęconych Obozowców Epifanii utrzymywane są w takich ramach i w granicach, aby mieściły się one w sferze wyznaczonej dla nich w Jego planie – dotąd, lecz nie dalej. Jednak pozostaje jeszcze do wykonania praca polegająca na przygotowaniu wystarczającej liczby pracowników, którzy będą mieli przywilej stania się specjalnymi pomocnikami Godnych w Tysiącletnim Pośredniczącym Panowaniu Chrystusa. Werset z Przyp. 4:18 (UBG) prowadzi nasze zrozumienie do konstruktywnej postępującej prawdy: „Ale ścieżka sprawiedliwych jest jak jasne światło, które świeci coraz jaśniej aż do dnia doskonałego”. Konstruktywna postępująca prawda odnosi się do nauki, opartej na dawno podanej prawdzie, która jest przedstawiana poświęconym dzieciom Bożym i w szczegółach stosowana wobec nich. Dla tych żyjących obecnie ma ona szczególną wartość, która pomaga im w procesie rozwoju i jest konstruktywna, pomocna i zachęcająca. Innymi słowy, jest to „prawda na czasie”, podana w niezbędnym celu budowania i rozwijania Poświęconych Obozowców Epifanii.
PT 2023, s. 56-61