Teraźniejsza Prawda nr 567 – 2023 – str. 59
zbyt wiele w kwestii popełniania grzechu i zbrodni, były powstrzymywane, podobnie jak to miało miejsce w przypadku Kananejczyków. Jak pamiętamy, Bóg oświadczył Abrahamowi, że musi nastąpić pewne opóźnienie, zanim zaprowadzi dzieci Izraela do ziemi kananejskiej, ponieważ Amorejczycy nie osiągnęli jeszcze pełni swej niegodziwości (1Moj. 15:12-16; por. 1Król. 21:25, 26). To wskazuje, że istniała pewna granica i że pod Jego nadzorem narody te zbliżały się do tej granicy bardzo szybko. Jednak Bóg widząc to, nie pozbawił ich narodowej egzystencji aż do czasu, gdy ich nieprawość osiągnęła pewien nieprzekraczalny poziom – dotąd i nie dalej.
Obecnie, ogólnie na całym świecie, powstają narody, którym, wydaje się, że są bardzo mądre w ich własnych oczach. Bóg pozwala im postępować zgodnie z ich własną wolą, ale zgodnie z ograniczeniem: „[…] Dotąd dojdziesz, lecz nie dalej […]”. (Ijoba 38:11, BW; Ps. 76:11). Tak więc ludzie skazywani są na śmierć czasami sprawiedliwie, a czasami niesprawiedliwie. Sposób ich śmierci nie ma tu większego znaczenia, ponieważ od chwili narodzenia wszyscy ci ludzie znajdują się pod wyrokiem śmierci. Wyrok na nich został nałożony w Adamie. Z punktu widzenia Boskiego wyroku to, czy zostaną zabici w taki czy inny sposób nie ma żadnego znaczenia. Dlatego też Bóg nie interweniuje. Pozostawia obecnie całą tę sprawę swojemu biegowi.
1 Księga Mojżeszowa 2:2 mówi, że siódmego dnia Bóg odpoczął od wszelkiego dzieła, którego dokonał! Apostoł Paweł zgadza się z tym, mówiąc, że Bóg odpoczywa od swoich dzieł (Żyd. 4:4). Bóg odpoczywa w tym sensie, że nie bierze aktywnego udziału w żadnej z ziemskich spraw. Odpoczął po tym, jak stworzył doskonałego człowieka. Obecnie zaś pozwala człowiekowi realizować według swego upodobania własne ludzkie plany tak, aby znajdując się pod panowaniem grzechu i śmierci mógł nauczyć się pewnych ważnych lekcji i zdobyć wiele niezapomnianych doświadczeń (dalsze wyjaśnienie tego, dlaczego Bóg dozwala na zło znajdziemy w Boskim Planie Wieków, s. 117-136). Jednak Bóg nie zamierza, aby taki stan trwał na wieki. On odpoczywa, ponieważ powierzył całą tę sprawę swojemu Synowi, będącemu wielkim Pośrednikiem Nowego Przymierza – antytypem Mojżesza. Królestwo Mesjasza ma zostać ustanowione, a świat ma być sprawiedliwie sądzony przez to właśnie Królestwo. Ono ma błogosławić życiem wiecznym wszystkich tych, którzy po otrzymaniu oświecenia będą starali się postępować właściwie i okażą się godni, a także ma karać wszystkich tych, którzy wybiorą złą drogę. W ten sposób dokona się nauczanie i sądzenie świata. Niepoprawni zostaną zniszczeni przez drugą śmierć.
kol. 2
DOŚWIADCZAMY OPATRZNOŚCI BOŻEJ
Dziecko Boże wie, zarówno z Pisma Świętego jak i z doświadczenia, że ze strony Boga istnieje coś takiego jak opatrzność. Nie uważa ono, że zaprzeczenia deistów mają jakiekolwiek skutki. Może jedynie współczuć deistom z powodu wielkiego ubóstwa umysłu i serca, jakie wynika z ich niewiary w tej kwestii. Dziecko Boże wie, że jest obiektem troski wszystkich elementów Bożej opatrzności. Wie, że Bóg udziela wszelkiego wsparcia swoim stworzeniom w ich potrzebach i stara się zaspokoić je wszystkie. Dziecko Boże potrafi wskazać, w jaki sposób Biblia naucza o tym, dając bezpośrednie instrukcje doktrynalne (3Moj. 26:4-6,10; 5Moj. 32:11-14,47; 2Kron. 31:10; Ps. 65:9-13; 104:10-19, 24-30; 136:25; 145:15, 16; 147:8, 9; Izaj. 33:16; Dz. 14:17), a także przez przykłady. Pismo Święte mówi na przykład o stworzeniu ogrodu Eden dla Adama i Ewy i zaspokojeniu w ten sposób ich potrzeby pożywienia i schronienia. Bóg podobnie postępował wobec Noego i jego rodziny w sprawie arki itp., w przygotowaniu Kanaanu dla Abrahama, Izaaka, Jakuba i Izraela, zaspokajając ich potrzeby pożywienia, odzienia i schronienia, dając ochronę wszystkim pokoleniom podczas Wieku Żydowskiego. Dokonywał tego dla Jezusa, Apostołów i innych braci w Wieku Ewangelii. Wszyscy mogą zaświadczyć, że w naszych czasach lud Boży doświadcza tego samego. Takie zabezpieczenie obejmuje nie tylko ich świeckie potrzeby, ale także zaspokaja ich potrzeby religijne. W ten sposób Bóg dawał im chleb i wodę żywota (Mat. 4:4; Jana 4:10-14), ubierał ich w szatę sprawiedliwości Chrystusowej i szaty zbawienia (Izaj. 61:10) oraz dawał im schronienie (Ps. 23; 91:1-13). Boża troska o zaspokajanie ich potrzeb i udzielanie im pomocy wynika z podstawowego znaczenia słowa opatrzność, które pochodzi od łacińskiego słowa providere, co oznacza widzieć wcześniej, przygotowywać i udzielać pomocy.
Istnieją jeszcze inne Boskie działania oprócz tych, które realizują plany zaspokojenia potrzeb Jego stworzeń. Drugim elementem Boskiej opatrzności jest chronienie Jego dzieci. Po pierwsze czyni to, aby chronić ich przed złem, które jest dla nich zbyt silne. Nie dozwala na nieszczęścia ani pokusy, które byłyby dla nich zbyt trudne do zniesienia (Ps. 34:17, 19, 20; 91:9-12; Izaj. 4:5, 6; 32:2; 1Kor. 10:13; 2Piotra 2:9; Obj. 3:10). Biblia opisuje nam takie przykłady w osobach: Abrahama w jego postępowaniu z Sarą, Izaakiem i Lotem; Józefa i jego doświadczeń z braćmi, z żoną Potyfara i strażnikami więziennymi; Mojżesza w jego wyzwoleniu i wyprowadzeniu Izraela, Gedeona, Dawida, Ezechiasza i Jozjasza w ich wojnach,