ABRAM ROZŁĄCZA SIĘ Z LOTEM – TYP I ANTYTYP

1Moj. 13:5-18, UBG

      Jak zauważyliśmy z rozdziału 12, podróże Abrama z Ur Chaldejskiego do Charanu i Kanaanu oraz z Kanaanu do Egiptu i z powrotem, po tym jak spędził tam pewien czas, a także jego związane z tym doświadczenia bardzo trafnie pokazują postęp i doświadczenia przyszłego Małego Stadka podczas Żniwa Wieku Żydowskiego i okresu Wieku Ewangelii oraz równoległe doświadczenia podczas Paruzji i Epifanii. Lot towarzyszył Abramowi w tej pełnej wydarzeń pod róży, podejmując te same kroki, co Abram, otrzymując błogosławieństwa związane z towarzystwem Abrama i korzystając z Boskiej opatrzności. Lot jest typem tych spłodzonych z Ducha, którzy z powodu samolubstwa lub grzechu ostatecznie stracili koronę i którzy w końcu stali się członkami Wielkiej Kompanii, lecz towarzyszyli Małemu Stadku podczas jego ziemskiej wędrówki i otrzymywali błogosławieństwa związane z tym, i z Boską opatrznością.

kol. 2

      Należy zauważyć, że chociaż Bóg wezwał Abrama z Ur i zaproponował mu zawarcie przymierza, to nie ma żadnej wzmianki w Biblii o tym, że Bóg wezwał Lota z Ur czy też zaoferował mu zawarcie przymierza. To więc potwierdza fakt, że Bóg nie wezwał Wielkiej Kompanii jako takiej. Raczej powołał ich do „wysokiego powołania Bożego w Chrystusie Jezusie” w jednej nadziei powołania ich (Filip. 3:14; Efez. 4:4) do Małego Stadka – wszystkich, którzy przyszli do Niego prawdziwie poświęcając się podczas Wieku Ewangelii. Wśród nich byli jednak tacy (antytypiczny Lot), którzy stracili swoje korony i należą do Wielkiej Kompanii.

      (2) Ci, którzy towarzyszyli Małemu Stadku (którzy ostatecznie utracili korony), a szczególnie ich wodzowie, przyciągnęli do siebie wielu usprawiedliwionych z wiary i poświęconych w swoim człowieczeństwie (stada owiec i bydła) i rozwinęli wiele tymczasowych miejsc przebywania (namioty). Niewątpliwie również Lot miał srebro i złoto, w które Abram był bardzo bogaty (w. 2), ale fakt, że złoto i srebro Lota nie zostały wymienione jako części bogactwa Lota może wskazywać, że Bóg nie błogosławił Wielkiej Kompanii tak obficie Boską prawdą, jak błogosławił Małemu Stadku.

      (3) Jak już pokazaliśmy w odniesieniu do antytypicznego Abrahama, czas, w którym posiadał on wiele antytypicznych bogactw, szczególnie dużo Boskiej prawdy, nadszedł pod koniec Interim (okres między żniwami – przyp. tłum.), a w równoległym 40-letnim obrazie pod koniec Epifanii (por. Hiob 42:10; PT 1952, s. 69; 1Król. 10:14-29; PT 1954, s. 59-62). Tak było w tym szczególnym i końcowym obrazie. Natomiast nie oznacza to, że czasami nie było wstępnego gromadzenia bogactw, zwłaszcza antytypicznych trzód i stad bydła przez antytypicznych Abrahama i Lota, począwszy od początku okresu Interim i równolegle od początku Epifanii. Stąd po każdym takim nagromadzeniu bogactwa, zwłaszcza antytypicznych stad i trzód, (zob. w. 6-12) pojawiało się zatłoczenie oraz spory między antytypicznymi pasterzami – nauczycielami Abrahama, a antytypicznymi pasterzami – nauczycielami Lota, prowadzące w końcu do rozłączenia, czasem tylko w duchu i praktyce, a czasem także do fizycznego rozłączenia pomiędzy członkami antytypicznego Abrahama i członkami antytypicznego Lota.

      (4) Na początku okresu Interim (a także niekiedy później) Kościół rozwijał się i powiększał swój stan posiadania, zwolenników itp., zwłaszcza liczbę

poprzednia strona – następna strona