Teraźniejsza Prawda nr 562 – 2022 – str. 45
koleniom i połowie pokolenia, które przedstawiają lojalnych restytucjonistów, którzy będą mieli swoje wieczne dziedzictwo na Ziemi. Córki Salfaada miały otrzymać swoje dziedzictwo też tam, po zachodniej stronie, symbolizując w ten sposób, że ci ostatecznie lojalni Poświęceni Obozowcy Epifanii będą mieli swoje wieczne dziedzictwo na Ziemi (4Moj. 27:1, 7; 34:13; 36:2).
Po wspomnieniu o dwóch i połowie pokolenia, które otrzymały swoje dziedzictwo po wschodniej stronie Jordanu, brat Johnson stwierdza (E4, s. 451): „Druga połowa pokolenia Manasesa i pozostałe dziewięć pokoleń Izraela oznaczających dziesięć pokoleń, przedstawiają całą klasę restytucyjną”. Córki Salfaada, otrzymując swoje dziedzictwo w połowie pokolenia Manasesa na zachód od Jordanu, stanowią typ pewnych do końca wiernych Poświęconych Obozowców Epifanii. Będą oni przedtysiącletnim nasieniem Abrahama, które otrzyma swoje wieczne ziemskie dziedzictwo z restytucjonistami – nie będzie to duchowe dziedzictwo z Godnymi.
Po tym, jak Izraelici przekroczyli Jordan, Bóg przez Jozuego i Eleazara (Joz. 14:1) rzeczywiście dał im przy pomocy rzucania losów ich dziedzictwo w ziemi Kanaan. „I przypadło sznurów na Manasesa dziesięć, oprócz [dodatkowo do] ziemi Galaad i Basan, które były za Jordanem [po wschodniej stronie]. Albowiem córki Manasesowe [córki Salfaada, będące typem na pewne jednostki, które ostatecznie będą wiernymi Poświęconymi Obozowcami Epifanii, jak zostało już pokazane] otrzymały dziedzictwo między syny jego [pośród tych po zachodniej stronie Jordanu, będących typem na inne jednostki, które ostatecznie będą wiernymi Poświęconymi Obozowcami Epifanii]; a ziemia Galaad [po wschodniej stronie Jordanu] dostała się drugim synom Manasesowym [tym po wschodniej stronie Jordanu, którzy są typem na Godnych]”. (Joz. 17:1, 5, 6; 4Moj. 32:33-42; 5Moj. 3:12-20, patrz PT 1968, s. 58, 59; TP 1978, s. 68, 69 – przyp. tłum.).
RODZINY GALAADA – TYP I ANTYTYP
Dziesięć wspomnianych działów (sznurów) dla wszystkich rodzin Manasesa, które miały swoje dziedzictwo po zachodniej stronie Jordanu, przypadło rodzinom sześciu synów Galaada: Jezera, Cheleka, Asryjela, Sechema, Semida i Chefera (4Moj. 26:30-32, Joz. 17:2). Nie jest powiedziane jakie duże i jak proporcjonalne były te działy, ani ile ziemi otrzymała każda z rodzin. Lecz wiemy, że był to właściwy i sprawiedliwy podział, uwzględniający liczbę osób (4Moj. 26:53-56) oraz że córki Salfaada otrzymały sporą część w dziale Chefera (Joz. 17:3-6).
Powinniśmy zwrócić uwagę, że rodziny sześciu synów Galaada (syna Machira) nie miały swojego
kol. 2
dziedzictwa w ziemi Galaad (5Moj. 3:13-15, Joz. 17:1, 6), lecz w ziemi Kanaan, na zachód od Jordanu (4Moj. 26:30-34, Joz. 17:2-6). Galaad(mnóstwo świadectwa) wydaje się symbolizować całą klasę restytucyjną Poświęconych Obozowców Epifanii, a liczba dziesięć w antytypicznych dziesięciu działach dziedzictwa tej całej klasy oznacza liczbę doskonałości dla natury niższej niż boska.
Galaad zdaje się przedstawiać całą restytucyjną klasę Poświęconych Obozowców Epifanii – najwyższą klasę wśród quasi-wybranych. Jego sześciu synów: Jezer, Chelek, Asryjel, Sechem, Semid, Chefer i ich rodziny wydają się przedstawiać sześć ogólnych grup tych, którzy ostatecznie znajdą się w tej klasie, a wszystko to w związku z otrzymaniem przez nich tysiącletniego i potysiącletniego dziedzictwa, prawdopodobnie według miejsca, gdzie się rozwijali na sześciu kontynentach: w Azji, Afryce, Ameryce Południowej, Australii, Europie i Ameryce Północnej.
Córki Salfaada są wymienione wśród tych, którzy stanowią rodzinę Galaada, zgodnie ze słowami z 4Moj. 26:33; 27:1-11; 36; Joz. 17:3-6. Wielu próbnie usprawiedliwionych, którzy zaczynali swoją drogę jako część antytypicznych córek Salfaada, ostatecznie się nie poświęciło. Pomimo tego duża ich część pozostaje lojalna wobec Jezusa jako Zbawiciela, wobec sprawiedliwości i w ten sposób stają się niepoświęconymi quasi-wybranymi. Ci, którzy ostatecznie są przedstawieni przez córki Salfaada mają pięć następujących cech rozpoznawczych: (a) Są to pokorni, zgłodniali prawdy próbnie usprawiedliwieni, którzy po 16 września 1954 r. się poświęcili, ale nie są to wybitni wodzowie z klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, ponieważ ci wodzowie są pokazani oddzielnie, jako występujący z prośbą do Boga i Chrystusa w związku z dziedzictwem antytypicznych córek w Królestwie (4Moj. 36:1-4). (b) Mają oni symbolicznych ojców, którzy utracili prawdę przynajmniej w kilku ważnych zarysach, (c) uznali to w pewnej mierze, (d) usiłują coś uczynić w tej sytuacji – w szczególny sposób dociekają prawdy dotyczącej ich wiecznego dziedzictwa i proszą Pana o tę prawdę. (e) W końcu stają się oświeconymi prawdą Epifanii i wielu z nich przychodzi do niej. Wydaje się, że pięć córek antytypicznego Salfaada ze wszystkich krajów w skończonym obrazie symbolizuje pięć poziomów rozwoju w podobieństwie Chrystusowym w skali rosnącej, zaczynając od tych, którzy mają najniższy stopień podobieństwa Chrystusowego, aż do tych, którzy są najbardziej podobni do Chrystusa (Machla, słaba lub tańcząca; Noa, wędrująca; Hegla kuropatwa; Melcha, królowa; Tersa, rozkosz). Wszyscy ci Obozowcy powinni żarliwie starać się rozwinąć więcej podobieństwa Chrystusowego i dzięki temu stopniowo stawać się tymi najbardziej rozwiniętymi,