Teraźniejsza Prawda nr 562 – 2022 – str. 44
były także kontynuowane z większym nasileniem po tym, jak brat Johnson przedstawił na podstawie Obj. 22:11 i innych rozważań biblijnych naukę, że „po roku 1954 Młodociani Godni nie będą już pozyskiwani” (E10, s. 114), a także wtedy, kiedy zbliżał się i nastał rok 1954. Jednak pełniejsza odpowiedź na te pytania i prośby nie została jeszcze wtedy udzielona. Głównie nowo zainteresowane jednostki kontynuowały te pytania i prośby i będą one w dalszym ciągu kontynuowane przynajmniej do końca okresu Epifanii (Apokalipsy) w jej szerszym znaczeniu.
PEŁNIEJSZA ODPOWIEDŹ NA TE PYTANIA
To właśnie w PT z maja 1954 r. (patrz PT 1954, s. 41; TP 1954, s. 49,50 – przyp. tłum.) zostało podane, że Jehowa przez naszego Pana Jezusa i przez Boski sposób naznaczonego przywódcę Wielkiej Kompanii (PT 1948, s. 45; PT 1950, s. 192,193; TP 1948, s. 28; TP 1951, s. 19 – przyp. tłum.) ogólnie przedstawił braciom epifaniczny antytyp królowej Saby przychodzącej do Salomona (brata Johnsona, szczególnie w pismach prawdy) z zawiłymi pytaniami i pragnieniem doświadczenia Boskiej mądrości. Było tam pokazane, że królowa Saby przedstawia jednostki poszukujące prawdy, które były lub miały stać się członkami grupy poświęcających się po 1954 r. podczas Epifanii. Jeśli takie jednostki pozostaną wierne, to otrzymają wieczne dziedzictwo na nowej Ziemi i będą miały najwyższe stanowisko wśród wiernych restytucjonistów.
Zaczęto udzielać pełniejszej odpowiedzi na stosowne pytania i prośby, wykazując, że Poświęceni Obozowcy Epifanii będą mieli specjalne wieczne dziedzictwo w ziemskiej fazie Królestwa (4Moj. 27:7). Odpowiedź była podawana w takich artykułach jak: „Quasi-wybrani” (w tym antytyp połowy pokolenia Manasesa z jego dziedzictwem po zachodniej stronie Jordanu; PT 1955, s. 20-23; por. PT 1957, s. 20-27; TP 1978, s. 91-96 – przyp. tłum.), „Pytania na temat Poświęconych Obozowców Epifanii” (PT 1955, s. 41-44), „Antytypiczni potomkowie Ketury” (PT 1958, s. 3-8), „Psalm 121” (włączając pagórek Ofel, PT 1970, s. 87-91; TP 1971, s. 66-72 – przyp. tłum.), „Netynejczycy” (PT 1971, s. 37-41; TP 1972, s.32-38 – przyp. tłum.) itp. Będzie ona nadal podawana, na przykład w tym artykule, a także, jak Pan pozwoli, w przyszłych pismach.
Po zakończeniu powołania Młodocianych Godnych jesienią 1954 r. i związanych z tym specjalnych pytań i próśb ze strony pozafguralnych córek Salfaada, a także po udzieleniu przez naszego Pana wspomnianej wcześniej pełniejszej odpowiedzi w Teraźniejszej Prawdzie, począwszy od maja 1954 r., wielu z tych pokornych i gorliwych poszukiwaczy prawdy poświęciło się, stając się Poświęconymi Obozowcami Epifanii. Zostali oni oświeceni prawdami
kol. 2
Epifanii. Wielu z nich przyjęło prawdy epifaniczne, a wielu jeszcze to zrobi. Ci oświeceni prawdami epifanicznymi i bracia w prawdzie Epifanii odczuwają wielką radość z ich „[…] stokrotnie więcej teraz […]” (Mar. 10:30, UBG), ze wspaniałych obecnych błogosławieństw i z perspektywy ostatecznego otrzymania ich wiecznego dziedzictwa w Królestwie na Ziemi, w klasie, która uzyska najwyższe stanowisko wśród wiernych restytucjonistów – stanowisko Poświęconych Obozowców Epifanii.
Jednak wielu innych poświęcających się w Epifanii po 1954 r. uznawało przynajmniej w pewnym stopniu, że ich figuralni ojcowie umarli w odniesieniu do ważnych zarysów prawdy i chociaż w pewnej mierze pytali i prosili o swoje wieczne dziedzictwo w Królestwie, to jednak pozostali w grupach prawdy oraz wewnątrz lub poza Babilonem i nie uznali ani nie przyjęli żadnej prawdy epifanicznej. Tacy tracą wielkie błogosławieństwo i możliwość wzrostu w łasce i w wiedzy, a przez to również zdobycie wysokiego miejsca wśród Poświęconych Obozowców Epifanii. Nie są oni zaliczeni do antytypicznych córek Salfaada, ale są włączeni do innych antytypicznych rodzin Galaadu, jak to zobaczymy.
DZIEDZICTWO PO ZACHODNIEJ STRONIE JORDANU
Nawet bez żadnego z powyższych rozważań, dowody, które podamy tutaj są zupełnie wystarczające, aby udowodnić, że według Pisma Świętego, córki Salfaada nie mogą przedstawiać Młodocianych Godnych. One przedstawiają oświeconych Duchem, ale niespłodzonych z Ducha członków innej klasy, którzy, jak już wykazano, są rzeczywiście, czyli ostatecznie poświęceni w Epifanii po 1954 r. – są oni Poświęconymi Obozowcami Epifanii. Chociaż córki Salfaada dorastały na pustyni (wyobrażającej tu Paruzję i Epifanię w szerszym znaczeniu jako czas ucisku, który trwa „aż do końca anarchii i ucisku Jakuba” – E4, s. 53, u dołu), to jednak nie otrzymały swego dziedzictwa po WSCHODNIEJ stronie Jordanu, lecz po stronie ZACHODNIEJ, w ziemi Kanaan. Ważne jest, aby o tym pamiętać.
Jak już wcześniej wykazano, brat Johnson wyjaśnił na podstawie Pisma Świętego (patrz np. E4, s. 450,451; E12, s. 517; E15, s. 528; por. z PT 1960, s. 45; PT 1972, s. 74; TP 1960, s.10 – przyp. tłum.), że Maluczkie Stadko (Ruben, pierworodny), Wielka Kompania (Gad) i Godni (przedstawieni w połowie pokolenia Manasesa, które osiedliło się na wschód od Jordanu) mają swoje ostateczne wieczne dziedzictwo na poziomie duchowym (4Moj. 32:1-42; 34:14, 15; Joz. 1:12-15; 13:15-32). Bóg postanowił, że ziemia Kanaan, która znajdowała się na zachód od Jordanu (4Moj. 34:2-12), była dana „w dziedzictwo losem [innym] synom Izraelskim” dziewięciu pokoleniom