Teraźniejsza Prawda nr 562 – 2022 – str. 43
Wielu z tych sług, w konsekwencji utraty prawdy, straciło uprzywilejowane stanowisko przed Bogiem. Ci z nich, którzy byli spłodzonymi z Ducha nowymi stworzeniami, odpadli całkowicie i poszli na wtórą śmierć (Hebr. 6:4-6; 10:27-31), a jeszcze inni, którzy byli oświeceni przez Ducha, ale nie byli spłodzonymi poświęconymi sługami, tak podkopali przez to swoje charaktery, że jest mało prawdopodobne, aby zyskali życie wieczne w Pośredniczącym Królestwie (por. Mat. 23:33).
Tymczasem te próbnie usprawiedliwione jednostki, które ostatecznie są antytypicznymi córkami Salfaada, w pełni poświęciły się lub poświęcą podczas Epifanii. Pierwsze jednostki uczyniły to jesienią 1954 r., kiedy okres Epifanii czyli Apokalipsy zaczął zachodzić na okres Bazylei (Królestwa), w jego początkowym zachodzeniu, kiedy „po 1954 roku nie pozyskano więcej Młodocianych Godnych” i „poświęcenie dla [wyborczych] celów Wieku Ewangelii nie było już możliwe” (Obj. 22:11; patrz E10, s. 114). W związku z tym nie mogą oni stać się antytypicznymi Lewitami z klasy Młodocianych Godnych w stanie antytypicznego Dziedzińca, ale przez pełne poświęcenie mogą stać się antytypicznymi Izraelitami z klasy Poświęconych Obozowców Epifanii w antytypicznym Obozie (PT 1972, s. 68-73; TP 1959, s. 172-183 i TP 1960, s. 6-9 – przyp. tłum.). W związku z tym, chociaż są oni przedtysiącletnim potomstwem Abrahama (Gal. 3:7; E11, s. 293), mają nadzieję na wieczne życie nie w sferze duchowej, lecz w Królestwie Bożym na Ziemi. Tak więc jesienią 1954 r. wszyscy ci, którzy byli ojcami dla innych w doprowadzeniu do próbnego usprawiedliwienia, stracili na zawsze przywilej doprowadzania takich osób do pełnego poświęcenia w celu stania się potencjalnymi antytypicznymi Lewitami Młodocianych Godnych, ale od tego czasu mogą to robić dla celów Obozu epifanicznego.
Antytypiczne córki Salfaada prosząc o dziedzictwo, w okresie Paruzji i Epifanii wystąpiły publicznie przed Panem Jezusem, Kościołem, wodzami utracjuszy koron i resztą ludu Bożego (4Moj. 27:2) i przez swoje słowa oraz czyny wyraziły, że uznają przynajmniej w pewnym stopniu, że ich figuralni ojcowie utracili prawdę w jej niektórych ważnych aspektach (w. 3.). W konsekwencji one szczególnie proszą Boga i Chrystusa o prawdę dotyczącą ich własnego wiecznego dziedzictwa w Królestwie (w. 4.). W niektórych wypadkach one same były w pewnym stopniu zaangażowane w tę samą utratę prawdy, lecz po uświadomieniu sobie tego, wyrażają Bogu i Chrystusowi swój smutek z powodu tego zaangażowania i starają się upewnić, że ich perspektywa wiecznego dziedzictwa w Królestwie nie została zaprzepaszczona.
kol. 2
Antytypiczne córki Salfaada mają pięć następujących cech wyróżniających: (a) Należą do pokornych, głodnych prawdy, próbnie usprawiedliwionych, którzy ostatecznie poświęcili się podczas Epifanii po 16 września 1954 r., lecz nie są to wybitni wodzowie z klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, gdyż tacy wodzowie są pokazani oddzielnie jako składający prośby przed Bogiem i Chrystusem w związku z dziedzictwem antytypicznych córek w Królestwie (4Moj. 36:1-4). (b) Mają one figuralnych ojców, którzy utracili przynajmniej jakiś ważny zarys prawdy. (c) Rozpoznają to przynajmniej w jakiejś mierze. (d) Starają się coś zrobić w związku z tą sytuacją – dowiadują się i proszą Pana o prawdę dotyczącą ich wiecznego dziedzictwa. (e) Są one przynajmniej oświecone prawdami Epifanii, a wiele z nich przyjmuje te prawdy.
Niektórzy z tej klasy zaczęli dowiadywać się i prosić już w okresie Paruzji. Niektórzy czynili to indywidualnie, gdy rozpoznali, że ich figuralni ojcowie utracili ważne zarysy prawdy, a inni czynili to razem z innymi poświęconymi – Nowymi Stworzeniami i prospektywnymi Młodocianymi Godnymi – którzy również rozpoznali błędy i poszukiwali prawdy. Oni dopytywali się o nowo poświęconych i o to, jaka będzie nagroda dla poświęconych niespłodzonych z Ducha, którzy poświęcili się po zamknięciu w 1881 r. ogólnego wezwania do Wysokiego Powołania.
Odpowiedź Jehowy, udzielona przez naszego Pana Jezusa poprzez brata Russella, była taka, że zakończenie wezwania nie powinno robić żadnej różnicy, że „poświęcenie i tak jest jedyną rozumną, właściwą drogą dla ludu Pańskiego” i że „możliwe, że zostaną policzeni wraz ze świętymi Starego Testamentu” (P6, s. 156, 157). Kiedy to zostało napisane (opublikowane w 1904 r.) brat Russell rozumiał i nauczał, że Starożytni Godni będą mieli wieczne ziemskie dziedzictwo (por. P1, s. 291). Jednak do roku 1913 doszedł do zrozumienia, że po Tysiącleciu staną się oni istotami duchowymi (R4836, par. 3-6,10,11; R5182; R5183; PT 1972, s. 46-48 – TP 1973, s. 52-56 – przyp. tłum.). Ta faza pozafiguralnych próśb i odpowiedzi trwała jeszcze po śmierci brata Russella.
Następnie, w okresie Epifanii wśród braci w prawdzie epifanicznej lub badających tę prawdę, te pozafiguralne zapytania i prośby do naszego Pana związane z dziedzictwem poświęconych po 1954 r. zaczęły w szczególnym sensie pojawiać się po tym, jak On przez Posłańca Epifanii przedstawił teksty Pisma Świętego odnoszące się do jesieni 1954 r. jako początku Bazylei (Królestwa) w jego początkowym zachodzeniu podczas wtórego przyjścia Jezusa (E4, s. 51,52,104; E5, s. 298; E6, s. 454; PT 1972, s. 69 – TP 1959, s. 178 – przyp. tłum.). Zapytania i prośby