Teraźniejsza Prawda nr 562 – 2022 – str. 42
„Tajemnica, która była ukryta od początku świata” w końcu stała się „pokarmem we właściwym czasie” i została „objawiona świętym” na początku Wieku Ewangelii, kiedy oni potrzebowali tej informacji (Łuk. 16:16; Rzym. 16:25, 26; Kol. 1:26). Podobnie prawdy i teksty Pisma Świętego odnoszące się do Młodocianych Godnych były objawiane w miarę potrzeby, szczególnie po roku 1916, dla ich zachęty i rozwoju jako klasy. Nasz Pan także od 1954 r. stopniowo ujawnia więcej prawd odnoszących się do Poświęconych Obozowców Epifanii, aby ich oświecić, zachęcić i rozwijać jako piątą poświęconą klasę potomstwa Abrahama, która ma błogosławić wszystkie narody ziemi. Nasza wiara powinna się wzmacniać, gdy widzimy, jak wspaniale nasz Ojciec Niebiański troszczy się o tych, którzy należą do Niego i zaspokaja ich wszystkie potrzeby.
Po tym, jak oczekiwaliśmy na Pana we właściwy sposób, ze szczerą modlitwą i starannym studiowaniem Biblii, przez wiarę oczekując spełnienia obietnic z Łuk. 11:9; Jana 15:7; Jak. 1:5 itd., wierzymy, że Jehowa przez naszego Pana Jezusa, który jest Jego wielkim tłumaczem (Obj. 5), podał nam właściwe wyjaśnienie epifanicznego antytypu Salfaada i jego pięciu córek starających się o swoje dziedzictwo i otrzymujących je. Wierzymy także, że teraz jest właściwy czas do podzielenia się tym antytypem z braćmi. Za życia brata Johnsona temat ten nie był w pełni zrozumiały, ponieważ wówczas nie istniała klasa Poświęconych Obozowców Epifanii, a od śmierci brata Johnsona specjalne dopytywanie się antytypicznych córek Salfaada o ich wieczne dziedzictwo, szczególnie teraz, stało się aktualne i od tego czasu Pan udzielił pełniejszej odpowiedzi.
Podobnie jak w przypadku brata Russella, również brata Johnsona nie powinniśmy winić za to, że w E11, s. 715 niedojrzale zastosował „pięć córek Salfaada (4Moj. 27:1-11)” do Młodocianych Godnych, ponieważ uczynił to zanim pełniejsza prawda o nich miała być zrozumiana. On nie określił pięciu grup Młodocianych Godnych jako reprezentowanych przez nie. Jednak zastosowanie tych córek jako figury Młodocianych Godnych – oświeconych przez Ducha, niespłodzonych z Ducha, w pełni poświęconych – pomaga nam zrozumieć, że córki te rzeczywiście reprezentują tymczasowo usprawiedliwionych braci, którzy w czasie Epifanii po 16 września 1954 r. stają się oświeconymi Duchem, niespłodzonymi z Ducha, w pełni poświęconymi, tj. Poświęconymi Obozowcami Epifanii. Jak zobaczymy w dalszej części, Pismo Święte, rozum i fakty pokazują, że córki te nie mogą być typem Młodocianych Godnych, a raczej, w tym obrazie, są one typem Poświęconych Obozowców Epifanii.
Dalsze światło było podawane w czasie żęcia okresu Paruzji (1874-1914), w okresie Epifanii czyli
kol. 2
Apokalipsy, w jego węższym 40-letnim znaczeniu (1914-1954), a od 1954 r. w szerszym znaczeniu początkowego zachodzenia na okres Bazylei (Królestwa). Wówczas wielu znajdujących się wewnątrz lub na zewnątrz Babilonu błogosławiło innych prawdami paruzyjnymi, epifanicznymi lub jakąkolwiek inną miarą prawdy, która umożliwiła im przyprowadzenie innych do tymczasowego usprawiedliwienia. W tych okresach, ci słudzy Boży dzięki prawdzie, którą posiadali, figuralnie spłodzili wielu, którzy przez pokutę i wiarę w Jezusa jako Zbawiciela stali się tymczasowo usprawiedliwieni, a poświęcając się po 16 września 1954 r. podczas Epifanii w ten sposób stali się Poświęconymi Obozowcami Epifanii. Ci słudzy za pośrednictwem Słowa doprowadzili innych do tymczasowego usprawiedliwienia, symbolicznie doprowadzając ich do częściowego poświęcenia, poświęcenia do sprawiedliwości (patrz E6, s. 124, 125).
Tego poświęcenia nie należy mieszać z pełnym poświęceniem, jakie podczas Wieku Ewangelii wprowadzało zupełnie poświęconych w stan nowych stworzeń spłodzonych z Ducha, a które od 1881 r. dodatkowo wprowadzało wielu innych zupełnie poświęconych w stan oświecenia Duchem, lecz bez spłodzenia z Ducha.
Wśród tych sług Bożych, znajdują się ci, którzy w kościele nominalnym lub poza nim stanowią antytypicznego Salfaada. Są to symboliczni ojcowie, którzy przez stosowną prawdę przyprowadzili innych do tymczasowego usprawiedliwienia, tych którzy nie są wybitnymi przywódcami, ale są pokornymi, próbnie usprawiedliwionymi, gorliwymi poszukiwaczami prawdy i którzy ostatecznie po 1954 r. stają się zupełnie poświęconymi podczas Epifanii, tj. stają się klasą Poświęconych Obozowców Epifanii (Salfaad […] nie miał synów, tylko córki […]; 4Moj. 26:33; 27:1,3). Po figuralnym spłodzeniu takich antytypicznych córek, ci słudzy Boży, będąc jeszcze w warunkach pustyni Paruzji i Epifanii, stracili, przynajmniej pod pewnym ważnym względem, prawdę Paruzji i Epifanii lub jakąkolwiek mniejszą miarę prawdy, wystarczającą do przyprowadzenia innych do stanu próbnego usprawiedliwienia, jakie sami posiadali (Ojciec nasz umarł na pustyni […] dla grzechu swego umarł […]). Stracili tę prawdę z powodu swego grzechu, błędu, samolubstwa, światowości lub pewnej miary samowoli i/lub niewystarczającej oceny posiadanej prawdy.
Zarówno w przeszłości jak i obecnie niektórzy z tych sług (wolimy nie podawać nazwisk) stracili całkowicie lub częściowo prawdę Paruzji, niektórzy prawdę Paruzji i Epifanii, niektórzy prawdę Epifanii, a niektórzy mniejszą miarę posiadanej już prawdy. Takie straty ważnych zarysów cennej prawdy Bożej spowodowały wiele smutku w okresie Epifanii.