Teraźniejsza Prawda nr 561 – 2022 – str. 26
np. Jesteśmy w czasie ostatniego lub laodycejskiego stadium wielkiego nominalnego kościoła ewangelicznego złożonego z pszenicy i kąkolu (Dz.Ap. 3:14-22).
Jeśli chodzi o zakończenie okresu laodycejskiego, br. Johnson wskazał, „że okres Laodycei był okresem żniwa w latach 1874-1954, z czego pierwsze 40 lat – Paruzja – przypada na żniwo, a drugie 40 lat – Epifania na pozostałe procesy żniwa” (E6, s. 377; zob. też s. 383, u góry). Tak więc, jeśli chodzi o lud Boży, ostatnia część okresu Laodycei i Epifanii, „ostatni szczególny okres Wieku Ewangelii” (E4, s. 65, par. 2), wydają się kończyć w tym samym czasie.
Dołączenie do Królestwa ostatniego członka Maluczkiego Stadka 22 października 1950 r., kilka lat przed rokiem 1954, zakończyło laodycejski okres Kościoła dla Ciała Chrystusowego w ciele, lecz nie dla innych wyżej wymienionych części Kościoła laodycejskiego. Dla nich rok 1954 oznacza zakończenie, w ograniczonym sensie, zarówno epoki Laodycei, jak i okresu Epifanii, ponieważ tutaj wybrani z Wieku Ewangelii jako całość, łącznie z Młodocianymi Godnymi, są po raz pierwszy kompletni w swoim członkostwie i otwiera się pierwsze dzieło Bazylei (zob. PT 1954, s. 41, 42, 51-59 – TP 1954, s. 49-52, 65-70 – przyp. tłum.).
Jednak okres Epifanii, choć kończy się w swym węższym znaczeniu w roku 1954, w innym znaczeniu trwa po 1954 r. i 1956 r. (zob. PT 1954, s. 51-54 – TP 1954, s. 65-70 – przyp. tłum.). Tak więc etap laodycejski Kościoła, którego Epifania jest ostatnią częścią, również trwa po roku 1954 i po roku 1956. Również Wielka Kompania (część prawdziwego Kościoła – E8, s. 238, 239) i Młodociani Godni byli tu przez szereg lat po okresie obejmującym lata 1954-56 (E11, s. 493). Dla nich okres laodycejski rozciąga się na nieokreślony czas po okresie obejmującym lata 1954-56.
Okres Epifanii jako czas ucisku dla nominalnego kościoła i świata wydaje się być również synchroniczny z ostatnią częścią epoki Laodycei. Br. Johnson stwierdza, że „wraz z rokiem 1914 rozpoczęły się epifaniczne cechy Laodycei […] z wojną światową jako pierwszym wielkim fzycznym ukaraniem chrześcijaństwa za usprawiedliwienie tych źle postępujących ludzi, po którym nastąpią inne cechy gniewu, które nie zakończą się, dopóki nie zakończy się epifaniczna część Laodycei” (E6, str. 379; zob. też PTQ book [Present Truth Question Book – przyp. tłum.], e-page 192). Z tego punktu widzenia również okres Laodycei ewidentnie trwa po okresie obejmującym lata 1954-56 r., gdyż Epifania – jego ostatnia część, trwa po okresie obejmującym lata 1954-56 r. (PT 1954, s. 51, 52; TP 1954, s. 65-70 – przyp. tłum.).
Jako prospektywni Poświęceni Obozowcy Epifanii, święci Laodycei, jesteśmy wiernymi i lojalnymi dziećmi Jehowy. Czujemy ciepło Jego miłości, a czułe serca mówią: „Będę mieszkał w twoim przybytku na wieki, chroniąc się pod osłoną twych skrzydeł
kol. 2
[…]” (Ps. 61:4, UBG). W. 3.: „Ty bowiem jesteś moją ucieczką i wieżą warowną przed wrogiem”. W. 5.: „Bo ty, Boże, wysłuchałeś moich ślubów [moje poświęcenie]; dałeś dziedzictwo tym, którzy się boją twego imienia”. Ps. 59:16 (UBG) mówi: „Ale ja będę śpiewał o twojej mocy, rankiem będę wysławiać twoje miłosierdzie, bo ty stałeś się dla mnie twierdzą i ucieczką w dniu mego ucisku”.
Mowa jest tutaj o świętych okresu laodycejskiego. Do pokazania ich bezpieczeństwa użyte są tutaj dwa obrazy: kury osłaniającej swoje pisklęta przed niebezpieczeństwem swymi piórami i orła chroniącego swoje młode skrzydłami. Pióra kury przedstawiają Pańską opatrzność, a ogólny obraz jest taki, że matka kwoka, gdy jastrząb jest w pobliżu, gdacze do swojego potomstwa, wzywając je pod swoje skrzydła, pod swoją specjalną ochronę. Gdakanie reprezentuje „Ślub Panu”. To rodzi pytanie: „Bo nadszedł wielki dzień jego gniewu. I któż może się ostać?” (Obj. 6:17, UBG; R4304).
Dwa skrzydła orła reprezentują Stary i Nowy Testament, których głównymi tematami są odpowiednio: restytucja – Pieśń Mojżesza i zbawienie wyborcze – Pieśń Baranka. Te prawdy są naszą ochroną. Tak więc bezpieczeństwo świętych jest zapewnione przez Słowo i przez opatrzność Pana. Tak, mamy pełną zbroję Bożą, która umożliwia nam wytrwanie w samym środku czasu ucisku, bez względu na to, jak gwałtowne burze życiowe mogą nas zaatakować.
Wiek Ewangelii zakończył się początkowo w 1874 r., kiedy to rozpoczęło się żniwo Wieku Ewangelii (Obj. 14:14-16) i rozpoczęła się wstępna faza Wieku Tysiąclecia, wraz z wtórym przyjściem Chrystusa, Jego początkowym aktem uchwycenia Szatana i rozpoczęcia wiązania go w tym tysiącu lat (Obj. 20:2). Nie powinniśmy jednak myśleć, że Wiek Ewangelii w swym ostatecznym sensie zakończył się w 1874 r., ponieważ kończył się on stopniowo w różnych etapach, w miarę jak nakładał się na Wiek Tysiąclecia, który podobnie otwiera się stopniowo w różnych etapach, w latach 1874, 1878, 1881, 1914, 1954 itd. Podczas gdy klasa Chrystusa jest bardzo aktywna w burzeniu błędów i imperium Szatana, to dodatkowo jest bardzo aktywna w dopełnianiu wyborczych i quasi-wyborczych cech Boskiego dzieła Wieku Ewangelii.
Drogie poświęcone dzieci Boże, „Boski plan” nie jest jeszcze zakończony. Przez działania Chrystusa obejmuje on przyszłe zniszczenie imperium Szatana, włączając w to każdy uciskający rząd, fałszywy system religijny, drapieżne organizacje arystokratyczne i kapitalistyczne, a także każdą złą i samolubną instytucję. Obejmuje on także całkowite związanie Szatana i jego upadłych aniołów, usunięcie ich z ziemskiej atmosfery i uwięzienie w czasie Tysiąclecia, zmartwychwstanie wszystkich sprawiedliwych, wzbudzenie niesprawiedliwych, ustanowienie Królestwa