Teraźniejsza Prawda nr 561 – 2022 – str. 20
jakim cieszył się brat Stetson. Nasz Pastor oraz wierny i roztropny sługa Pana, brat Russell, zakończył nekrolog tymi słowami: „Prawda kosztowała go wiele, ale kupił ją z radością”. Podano także, że dom brata Stetsona znajdował się w Edinboro, Pensylwania i że był on jedną z osób, która stała się szczególnym sługą Bożym. W wieku sześciu lat Paul S.L. Johnson uczestniczył w pogrzebie brata Stetsona i po raz pierwszy zobaczył pastora Russella. Brat Johnson stwierdził, że dobrze pamięta atmosferę czci i przepełnionego żalem szacunku okazanego podczas tego nabożeństwa żałobnego. Zaledwie dwa miesiące później zmarł brat Storrs. Pastor Russell powiedział w mowie pogrzebowej: nasz brat właśnie wszedł w 84 rok życia i był dość schorowany. Był wiernym sługą i wkrótce wejdzie do radości Pana. Opłakujemy stratę przyjaciela i brata w Chrystusie.
Ta informacja rodzi pytanie: Jak brat Russell poznał i zrozumiał Słowo Boże? W 1870 r., po dwuletnim badaniu ponurych pustyń pogaństwa, pastor Russell podniósł się z niemalże stanu rozpaczy, dochodząc do religijnej prawdy dzięki posłudze Jonasa Wendella, kaznodziei ugrupowania Drugiego Adwentu. To był ten sam człowiek, który służył wraz z bratem Stetsonem. Dzięki opublikowanemu światłu tych wszystkich sług Bożych pastor Russell przekonał się, że Biblia jest prawdziwym Bożym objawieniem dla ludzkości i że nie naucza ani o nieśmiertelności człowieka, ani o wiecznych mękach. Brat Russell zetknął się z braćmi Stetsonem i Storrsem, gdy otrzymał czasopismo Te Bible Examiner. Brat Storrs przez lata twierdził, że Adam sprowadził na rodzinę ludzką grzech i śmierć, a nie wieczne męki, a Jezus z łaski Bożej dał siebie na okup za wszystkich. Wypełniony takimi naukami Te Bible Examiner wywarł na br. Russellu jak najbardziej korzystny wpływ. Potrzeby br. Russella związane z jego rozwojem oraz przygotowywaniem się do służby zostały w szczególny sposób zaspokojone, nie tyle przez ustne przekazy co przez artykuły i listy zamieszczone w Te Bibie Examiner.
To czasopismo i listy były czytane przez innych członków zgromadzenia, jak również i przez samego pastora Russella. Członkowie tego zgromadzenia biblijnego widzieli, jak pastor Russell wzrastał w wiedzy, którą bracia Stetson i Storrs wylewali na niego. Żaden z nich nie wiedział wtedy ani nie zdawał sobie sprawy, że brat Russell był wówczas przygotowywany do urzędu szafarza nad Pańską czeladzią jako specjalny przedstawiciel Jezusa, bo to właśnie oznaczało to pomazanie! Zostało to pokazane w jego zarządzaniu żniwem, jak również w prowadzeniu dysput w tamtym czasie.
Bracia Stetson i Storrs, którzy pracowali z pastorem Russellem zdawali sobie sprawę z tego faktu. A kilka lat po namaszczeniu antytypicznego Dawida, umierając, zakończyli swoją służbę. Jako antytypiczny Samuel bracia Stetson i Storrs rozpoznali, że tym,
kol. 2
który pozostał – tym, który miał paść owce – był pastor C.T. Russell.
Kontynuujemy naszą podróż, rozważając światło opublikowane 136 lat temu, kiedy świat religijny był przesiąknięty wyznaniami (zasadami wiary) z Ciemnych Wieków, z okresu od około 500 do 1500 roku naszej ery. Dlatego było to niespotykane, że młody człowiek – C.T. Russell, mający 34 lata, rozważał różne poglądy oraz napisał i opublikował książkę wyjaśniającą je. Studiując te poglądy, dostrzegamy w tych dokonaniach odwagę i hart ducha autora pomimo przytłaczających przeszkód, a także widzimy bogatą spuściznę, którą nam pozostawił. Pragniemy wraz z Wami zgłębić historię rozwoju, dystrybucji i wpływu tej książki w okresie Żniwa i aż do naszych czasów. Prawdy zawarte w książce Boski Plan Wieków (P1), zostały zrozumiane w okresie 16 lat, 1869-1885, przy czym znaczna część procesu pisania miała miejsce w latach 1882-1886. Naszym pragnieniem jest, abyście zrozumieli, jak Boża ręka prowadziła powstawanie tej książki, a także, abyśmy zobaczyli wpływ innego opublikowanego światła napisanego przez wybranych przez Boga autorów. Chcemy podzielić się z Wami nazwiskami niektórych z nich!
Joseph Marsh, współpracownik Williama Millera, napisał książkę opublikowaną w 1851 r. (34 lata przed P1) zatytułowaną Te Age to Come (Wiek przyszły). Rozważał w niej ziemskie przedtysiącletnie Królestwo Chrystusa. Wierzył, że w czasie powrotu Chrystusa będą żyli poganie. Henry Dunn napisał co najmniej cztery książki, w których nauczał, że niezbawieni zmarli zostaną wzbudzeni na próbę do życia wiecznego. Jacob Blain opublikował w 1871 r. książkę Hope for our Race (Nadzieja dla naszej rasy), a także God’s Government Vindicated (Boski rząd potwierdzony). George Storrs w 1871 r. opublikował książkę zatytułowaną: Promise and Oath of God to Abraham (Obietnica i przysięga Boga dla Abrahama). Brat Storrs twierdził, że przyszła próba dotycząca życia jest zapewniona przez obietnicę daną Abrahamowi. W 1873 r. wydał kolejną książkę Te Divine Plan in the Government of our Race (Boski plan w zarządzaniu naszą rasą), w której nakreślił dyspensacje Boskiego planu, tak jak go wtedy rozumiano. Wiele z sukcesu P1 wynikało z tego, że był on zbudowany w oparciu o sukces lub porażkę tych poprzednich książek – opublikowane światło na czasie.
W 1880 r. jeden ze współpracowników pastora Russella, John H. Paton, napisał Day Dawn (Brzask dnia), przedstawiając dwa tematy, restytucję i proroctwo czasowe, opublikowane przez A.D. Jonesa, który również rozpoczął publikację pod nazwą Zion’s Day Star (Gwiazda dnia Syonu).
W 1877 r. N.H. Barbour i C.T. Russell wydali swoją książkę Te Tree Worlds (Trzy światy). Uważa się, że artykuł z Te Tree Worlds był pierwszym, który łączył ideę restytucji z proroctwem czasowym – tematami, które były później rozważane