Teraźniejsza Prawda nr 561 – 2022 – str. 19
Blain, był zainspirowany pracą Henry’ego Dunna i cytował ją. Jacob Blain w 1871 r. napisał i opublikował książkę Hope for our race and Gods government Vindicated (Nadzieja dla naszego rodu i Boski rząd potwierdzony).
Zwróćmy teraz naszą uwagę na braci George’a Storrsa i George’a Stetsona, którzy byli współcześni braciom, o których wspomnieliśmy wcześniej. Moi drodzy bracia, jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się nad wartością religijnego nauczania matki, przeczytajcie poniższe myśli uważnie. Matka Georgea Storrsa zbierała swoje dzieci wokół siebie, aby nauczać je o sprawach dotyczących Boga i Jezusa. Ponieważ kalwinizm był jedynym dostępnym nauczaniem, starała się, jak tylko mogła, przeciwdziałać temu fatalistycznemu bluźnierstwu i przekazać im, że jeśli będą szukać Pana, to Go znajdą. To spowodowało, że w umyśle młodego Georgea pojawiło się głębokie pragnienie stania się chrześcijaninem. „Ale szukajcie najpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a to wszystko będzie wam dodane” (Mat. 6:33, UBG).
W wieku 18 lat George Storrs, podczas medytacji, został tak dotknięty poczuciem dobroci pochodzącej od Boga, że postanowił szukać Pana, aż Go znajdzie. Pewnego dnia podczas rozmowy ze swoją matką wspomniał, że lubi słuchać kogoś, kto z uczuciem mówi o Jezusie. Jego matka zapytała wtedy: Czy uważasz, że jesteś chrześcijaninem? Na to on odpowiedział, że jest bardzo zainteresowany tym tematem. Matka powiedziała, że od dawna tak myślała i od tego czasu oboje prowadzili częste rozmowy i wspólnie się modlili. Była dla niego matką w wielu znaczeniach tego słowa i dlatego nigdy nie przestał błogosławić Boga za nią. Następnie ożenił się i wstąpił do Kościoła Kongregacyjnego, a po sześciu i pół roku zmarła jego żona. Wtedy po raz pierwszy usłyszał kaznodzieję metodystycznego. O tym doświadczeniu powiedział: ich piekło było gorące, ale ich wolna łaska próbowała złagodzić niektóre z ich bluźnierstw George ponownie się ożenił i wstąpił do służby metodystycznej. Szybko przekonał się, że nie może oddać swoich przekonań w ręce biskupów. Po szesnastu latach wycofał się z tej służby!
W 1837 r. znalazł na podłodze wagonu kolejowego broszurę mówiącą o zniszczeniu jako ostatecznym losie złych. Po długich badaniach uczynił Biblię i tylko Biblię podstawą swoich poglądów. W 1841 r. został wciągnięty do grona przywódców, którzy podążali za bratem Williamem Millerem i jego nauką o drugim adwencie. Kolejny ważny krok w życiu brata Storrsa nastąpił, gdy niespodziewanie został zaproszony do objęcia stanowiska pastora w Albany w stanie Nowy Jork, gdzie znane były już jego poglądy na temat warunkowej nieśmiertelności. W 1842 r. poczuł się zmuszony do jasnego wyrażenia swojego zrozumienia. Wówczas po raz pierwszy kościół wypełnił się po brzegi. Swoje przemyślenia zawarł
kol. 2
w sześciu kazaniach, które później zostały opublikowane.
Cel sześciu kazań brata Storrsa jest określony w podtytule: Czy istnieje nieśmiertelność w grzechu i cierpieniu? (1) Nieśmiertelność pociąga za sobą wieczne cierpienia: oświadczył tutaj, że takie nauki pochodzą od Platona, a rzekoma nieśmiertelność duszy jest czystym założeniem. (2) Śmierć jest całkowitym pozbawieniem życia. W tym kazaniu podkreśla, że zginąć oznacza przestać istnieć, jak nauczał Jezus, zginięcie oznacza śmierć, a nie życie w nieszczęściu. (3) Śmierć jest unicestwieniem świadomego bytu. Dodaje, że grzeszni ludzie są dotknięci śmiertelną chorobą (grzechem) całkowitego unicestwienia świadomego bytu. (4) Ojcowie kościoła łączyli filozofię z Biblią. On cytuje Enfielda, który stwierdza, że niektórzy Ojcowie Kościoła usiłowali połączyć filozofię pogańską z chrześcijaństwem. Czego uczy Pismo Święte? „Wszystko badajcie, a trzymajcie się tego, co dobre.” (1Tes. 5:21, UBG) (5) Nieśmiertelna dusza wywodzi się z platonizmu. Jasne i prawidłowe zrozumienie tej nauki przez brata Storrsa zostało przez niego przyjęte z traktatu napisanego przez Henry’ego Grew, który znalazł na podłodze pociągu w 1837 r. Brat Storrs stwierdza, że nauka o nieśmiertelności duszy pochodzi od filozofów platońskich, a nie z doktryny Pisma Świętego. (6) Brak jest dowodów biblijnych na istnienie wiecznego grzechu i cierpienia. W kazaniu numer sześć brat Storrs podkreśla, że konwertyci – ci, którzy przyszli z pogaństwa, najprawdopodobniej mieć zamiar połączyć filozofię pogańską z chrześcijaństwem. Swoje kazanie kończy wezwaniem: Przyjdźcie do Dawcy Życia – uchwyćcie się życia wiecznego! W 1843 r. brat Storrs rozpoczął pracę redaktora Te Bible Examiner (Badacz Biblii) i wkrótce zaczął odnosić sukcesy na tym polu.
Rozważymy teraz niektóre doktryny nauczane przez brata George’a Stetsona, który urodził się w 1814 r. w Ohio i był naczelnikiem poczty w miejscowości Olena. Następna wzmianka mówi o nim jako o lekarzu Stetsonie praktykującym w latach 1851-1855. Kolejna wzmianka historyczna dotyczy George’a Stetsona i Jonasa Wendella, którzy przez kilka lat usługiwali w zgromadzeniu w Norwalk, Ohio. Czytamy o tym w Te World’s Crisis (Światowy kryzys) napisanym w 1873 r. przez Jonasa Wendella. Brat Stetson zmarł w swoim domu w Edinboro, w Pensylwanii w 1879 r. Nabożeństwo żałobne odbyło się w zwykłej sali, ponieważ była ona większa niż którykolwiek z lokalnych kościołów. Miało to miejsce w niedzielę i przez wzajemny szacunek wszystkie kościoły zostały zamknięte, a pastorzy wzięli udział w tym nabożeństwie.
Ostatnią prośbą brata Stetsona było, aby pastor C.T. Russell wygłosił kazanie na jego pogrzebie. W uroczystościach żałobnych uczestniczyło około 1200 osób, co jest dowodem wielkiego szacunku,