KRÓLOWA SABY ODWIEDZA SALOMONA

„A gdy królowa Saby usłyszała o sławie Salomona i o imieniu PANA, przybyła, aby go przez zagadki poddać próbie” (1Król. 10:1, UBG).

      Nasze rozważania rozpoczniemy kilkoma krótkimi uwagami dotyczącymi królów: Dawida i Salomona. Król Dawid miał siedemdziesiąt lat, gdy jego kariera publiczna zakończyła się nie upadkiem, lecz gdy był jeszcze na szczycie – w pełni dojrzałego wieku i zapewniając kontynuację panowania w osobie wybranego przez niego syna Salomona. Król Dawid uzgodnił z nowym generałem Benajaszem, z prorokiem Natanem i kapłanem Sadokiem, że Salomon zostanie posadzony na białej królewskiej mulicy, na znak, że król Dawid zatwierdził go jako swego następcę. Wtedy Salomon został namaszczony w imię Pańskie. Zaraz po tym oddano honory wojskowe, a lud całego miasta Jerozolimy wykrzyknął z radości: „Niech żyje król Salomon”. Następnie, z polecenia króla Dawida, król Salomon został wprowadzony na tron i publicznie ukoronowany.

kol. 2

Jakże pięknie zakończyła się publiczna kariera króla Dawida!

      Salomon był synem Batszeby – żony Dawida. W jakiś niewyjaśniony sposób Pan objawił Dawidowi, że Salomon miał zostać jego następcą, a Dawid obiecał Batszebie, że tak się stanie. Salomon urodził się w czasie, gdy działalność króla Dawida jako wojownika była już prawie zakończona, a wielki podwójny grzech w życiu króla Dawida i jego pokuta za niego, jak wierzymy, we wspaniały sposób nauczyły go łagodności i pokory. Jego lojalność wobec Boga w tej poważnej sprawie, jego gorąca modlitwa o przebaczenie (Psalm 51:10) i uświadomienie sobie pokoju z Bogiem, najwyraźniej uczyniły króla Dawida nowym człowiekiem. Chociaż Dawid już wcześniej był wierny Bogu, to teraz stał się jeszcze bardziej oddany. Pokój, którego pragnął i który był znakiem Boskiego przebaczenia, mógł mieć coś wspólnego z łagodnym i troskliwym charakterem króla Salomona, a także z jego imieniem. Być może zostało mu ono nadane, aby oznaczało, że jego narodziny oznaczają pokój z Bogiem, jaki mieli jego rodzice, chociaż jego imię później zaczęło oznaczać mądrość.

      W każdym razie w Salomonie dostrzegamy inny charakter niż u któregokolwiek z jego braci, których dzieje są zapisane. Bardziej niż inni przejął on religijne usposobienie swego ojca Dawida, co uczyniło go bardzo uprzywilejowanym i prawdopodobnie bardziej utalentowanym. Inną korzystną dla Salomona rzeczą wydaje się być fakt, że jego matka nie pochodziła z pogańskiej rodziny, lecz była Izraelitką, a zatem bardziej sympatyzowała z Boskimi zarządzeniami, prawem, czcią oddawaną Bogu, itp. niż inne żony Dawida. Co więcej, gdy Salomon był jeszcze młody, został pozostawiony częściowo pod opieką matki, która sprawiła, że stał się on wychowankiem i uczniem proroka Natana. Ten doskonały start życiowy miał niewątpliwie duży wpływ na karierę Salomona. Pamiętamy dobrze te natchnione słowa mądrego króla: „Nad wszystko, czego ludzie strzegą, strzeż serca twego; bo z niego żywot pochodzi”. (Przyp. 4:23).

      Salomonowi, który pisał Księgę Przypowieści, obiecano nie tylko mądrość z góry: „Albowiem lepsza jest mądrość niż perły […]”. (Przyp. 8:11), ale także doświadczenie zdobyte w bardzo szczególnych i różnorodnych okolicznościach. Nauki te były mądrością – prawdziwą zarówno dziś, jak i w chwili pisania. Tak, Pan wysłuchał jego modlitwy

poprzednia strona – następna strona