Teraźniejsza Prawda nr 560 – 2022 – str. 15
powołania do Młodocianych Godnych (E10, s. 114). Specjalną służbą Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych Lewitów było podtrzymywanie antytypicznej Zasłony Dziedzińca, „Chrystusa Zbawiciela i Króla” „wobec wszystkich obecnych w Obozie” dla celu budowania Obozu Epifanii z „wierzących pogan i Żydów”, „prawdziwie pokutujących i wierzących”.
Zgodnie ze świadectwem Pisma Świętego, rozpoczęło się to w 1954 roku (PT 1956, s. 90-94), przy końcu antytypicznych 80 dni i nie musiało czekać na wielkie trzęsienie ziemi, choć bez wątpienia dzieło budowania Obozu epifanicznego będzie się rozciągać poza ten czas i będzie wówczas wielce błogosławione pod względem rosnących rezultatów widocznych na zewnątrz. Ta praca powoływania odpowiedniej liczby Poświęconych Obozowców Epifanii trwa do dziś.
Poselstwo prawdy musi postępować, jak podaje Przyp. 4:18, UBG: „Ale ścieżka sprawiedliwych jest jak jasne światło, które świeci coraz jaśniej aż do dnia doskonałego”. W I Tomie pastora Russella na s. 24 czytamy: „Są inne prawdy właściwe naszym czasom, które nieustannie stają się prawdami na czasie”. Także w II Tomie na s. 28 pisze on: „Znajomość prawd właściwych danym epokom jest tak samo istotna przy końcu obecnego Wieku, jak istotna była przy końcu Wieku Żydowskiego. Ci, którzy wtedy nie rozpoznali prawdy na czasie, nie otrzymali właściwych tamtemu okresowi łask. Podobnie jest przy końcu Wieku Ewangelii – ci, którzy nie są w stanie rozpoznać obecnych prawd na czasie, będąc zaślepieni niewiarą i duchem tego świata, nie mogą otrzymać szczególnych przywilejów, na jakie obecnie jest pora”.
Konstruktywna postępująca prawda oznacza naukę opartą na dawno utwierdzonej prawdzie, która jest przedstawiana i w szczegółach stosowana do poświęconych dzieci Bożych – jest to wynikający z zasad fakt. Ta konstruktywna postępująca prawda zapewnia postęp w procesie rozwoju, stanowiąc specjalną wartość dla tych żyjących obecnie – jest konstruktywna, pomocna i zachęcająca. Innymi słowy jest to „prawda na czasie” dawana dla koniecznego celu budowania i rozwoju Poświęconych Obozowców Epifanii. Mając to na uwadze, rozumiemy także konieczność adaptacji pism pastorów Russella i Johnsona do naszych obecnych potrzeb (PT 1954, s. 59). Na prawdę już posiadaną Pan nakłada więcej prawdy, podając przykazanie za przykazaniem, przepis za przepisem (Izaj. 28:10, 13; E9, s. 19).
Dziś tak samo jak w przeszłości niektórzy przeciwnicy prawdy twierdzą, że Zasłona Dziedzińca musi być murem niewiary wobec tych w Obozie, tak długo jak trwa panowanie grzechu i zła. Tak, był to mur niewiary dla wszystkich w Obozie przed październikiem 1954 roku, gdyż wówczas wszyscy, którzy pokutowali i przyjęli Jezusa za swego Zbawiciela weszli przez tę Zasłonę do środka, do stanu
kol. 2
Dziedzińca jako prospektywni Lewici. Teraz jednak to wszystko się skończyło. Tak jak wysokie powołanie i spłodzenie z Ducha ustało w 1914 roku, tak – zgodnie z nauczaniem Posłannika Epifanii – powołanie do Młodocianych Godnych zakończyło się w 1954 roku. Od tamtego czasu ci, którzy pokutują i przyjmują Jezusa za swego Zbawiciela (co będzie trwało do końca tysiąca lat) nie są pokazani jako mający stanowisko na Dziedzińcu, który był przeznaczony tylko dla Lewitów, ale w Obozie, który jest miejscem przebywania Poświęconych Obozowców Epifanii.
Kapłani i Lewici są obecnie skompletowani i „nie można podejmować już nowych poświęceń dla potrzeb Przybytku Wieku Ewangelii” (E11, s. 473, 493, 494). Od 1954 roku do końca tysiąca lat wszystkie poświęcenia będą podejmowane w Obozie. Jest to biblijnie uzasadniona nauka Posłannika Epifanii, z którą pozostajemy w zupełnej harmonii i której będziemy bronić przed wszelkimi atakami.
W zrozumieniu tego, jak Zasłona Dziedzińca może być podtrzymywana dla korzyści przebywających w Obozie, pomocna będzie analogia do podtrzymywania Pierwszej i Drugiej Zasłony. Br. Johnson tłumaczy to następująco (E8, s. 73): Złote haczyki podtrzymujące pierwszą zasłonę ilustrują, w jaki sposób nauki pięciu związanych z tym ksiąg w Boski sposób podtrzymują ideę poświęcenia dla znajdujących się na antytypicznym Dziedzińcu. Złote haczyki podtrzymujące drugą zasłonę przedstawiają to, jak nauki czterech odnośnych ksiąg w Boski sposób podtrzymują ideę wierności aż do śmierci dla znajdujących się w antytypicznej Świątnicy.
Pięć słupów w Świątnicy wydaje się przedstawiać pięć ksiąg napisanych przez pięciu mniej ważnych pisarzy Nowego Testamentu – świętych Mateusza, Marka, Łukasza, Jakuba i Judę.
Cztery słupy w Świątnicy Najświętszej rozumiemy jako typ czterech ksiąg napisanych przez ważniejszych pisarzy Nowego Testamentu: Księgę Objawienia napisaną przez Pana Jezusa (zapisaną przez św. Jana jako Jego sekretarza), List do Żydów autorstwa św. Pawła, 1 List Piotra napisany przez św. Piotra oraz Ewangelię Jana napisaną przez św. Jana.
Zatem w każdym przypadku zasłony dawały świadectwo dla tych znajdujących się na zewnątrz – tak samo jak Zasłony Dziedzińca dają świadectwo wobec tych na zewnątrz. W każdym też przypadku niektórzy z tych, którzy są na zewnątrz (ale nie wszyscy) reagują pozytywnie. I tak, kiedy nadszedł czas, gdy już nikt więcej nie mógł przejść poza Drugą Zasłonę do Świątnicy Najświętszej jako Kapłan, i kiedy nikt więcej nie mógł już przejść poza Pierwszą Zasłonę do stanu spłodzonego z Ducha jako nowe stworzenie, tak samo naszedł czas, gdy nikt więcej nie mógł już wejść przez Bramę na Dziedziniec jako Lewita. Poselstwo z Obj. 22:11 oraz czas jego