tj. utrzymywać je w aktywności. Tak samo mamy postępować wobec niższych pierwszorzędnych łask, a więc i wobec agresywności. Sugerowane metody rozwoju tych łask okażą się skuteczne, by utrzymać je w aktywności. Musimy być pilni, aby zdominować agresywność przez harmonijne połączenie wyższych pierwszorzędnych łask i prawdy, co wprowadzi ją i utrzyma w odpowiedniej równowadze z innymi łaskami.

PRZEZWYCIĘŻANIE PRZESADNEJ AGRESYWNOŚCI

      Bezwzględność może być wyparta przez czułość, jej przeciwną łaskę i powstrzymana przez wszystkie wyższe pierwszorzędne łaski, przez wojowniczość, ostrożność, pokorę, nieskwapliwość i pobłażliwość – oraz zupełnie pokonana przez obrócenie przeciwko niej składników właściwej agresywności i niszczycielskości. Chociaż lud Boży rzadko popełnia fizyczne morderstwa, to jednak człowiek żyjący zgodnie z regułami tego świata, kuszony do ich popełnienia, mógłby je odeprzeć przez swoje poczucie naturalnej sprawiedliwości w stosunku do Boga i człowieka. Wprowadzanie w życie swojej naturalnej agresywności (zarówno w jej cechach wykonawczych, jak i niszczycielskich) przeciwko takim myślom, motywom, słowom i czynom również okazałoby się pomocne. Powyższe nadużycia agresywności, szczególnie w jej niszczycielskim aspekcie, mogą być powstrzymywane, wypierane i pokonywane.

      Agresywność, obok wojowniczości, jeśli w ogóle jest tą drugą po niej, w swoich nadużyciach jest bardziej uciążliwa dla swoich obiektów niż jakakolwiek inna z naszych cech. Jeżeli przyjrzymy się jej nadużyciom w rodzinie, państwie, kościele, biznesie, finansach, pracy, przemyśle, edukacji, społeczeństwie, sztuce, nauce i literaturze, to z łatwością dostrzeżemy, że to stwierdzenie jest prawdziwe. Jest ona przyczyną wielu zmartwień, bólów, smutków, rozczarowań, kłopotów i sporów. Jest ona także odpowiedzialna za więcej ludzkich cierpień niż jakakolwiek inna ludzka cecha. Rzut oka na wojny,

kol. 2

zamieszki i rewolucje, jak również na prywatne spory, które ona spowodowała, dowodzi z jednego tylko punktu widzenia jej wielkiej uciążliwości dla tych, którzy są jej obiektami. Rzut oka na warunki Epifanii, w jakich żyje lud prawdy, któremu agresywność chwytających władzę przywódców przyniosła wiele zmartwień, bólu, smutku, rozczarowań, kłopotów, sporów i podziałów, jest kolejnym dowodem naszego twierdzenia. Jest ona jednak uciążliwa nie tylko dla jej ofiar; jest ona również uciążliwa na wiele sposobów dla jej posiadaczy, ponieważ przynosi wiele zła, a kiedy oni starają się ją przezwyciężyć, wchodzą z nią w wiele ciężkich i wyczerpujących konfliktów.

PRÓBY AGRESYWNOŚCI

      Po każdym etapie jej właściwego rozwoju, wzmacniania, równoważenia i krystalizacji, jest ona próbowana i testowana. W miarę, jak wzrasta w każdym z tych czterech etapów, próby te stają się coraz surowsze. W końcowych stadiach tych prób, szczególnie w ostatnim stadium, krystalizacji, jest ona poddawana surowym próbom. Musi ona bowiem przejść egzamin z działania na inne cechy i z ich działania na nią. Próby te będą dokonywane przez wszelkiego rodzaju doświadczenia, zarówno sprzyjające jak i niesprzyjające. Nie potrzebujemy ich tutaj wymieniać, ponieważ wymieniliśmy je w związku z testowaniem niektórych innych naszych niższych pierwszorzędnych łask. Po pomyślnym udowodnieniu wierności w tych próbach, gdy inne nasze łaski również zwyciężą, będzie ona dobrą i użyteczną częścią wyposażenia naszego charakteru na zawsze. Obecny rozwój tej łaski jest dobrym i pożytecznym wyposażeniem do naszej teraźniejszej walki o prawdę, sprawiedliwość i świętość, jaką prowadzi nasz Pan, a także do naszej walki z grzechem, błędem, samolubstwem i światowością, prowadzonej przez Diabła, świat i ciało. Dlatego też: „[…] zawsze pełni zapału do pracy dla Pana […]” bojujmy „on dobry bój wiary”, używając właściwej agresywności jako części naszego odpowiedniego wyposażenia.
PT 2021. s. 57-63

kol. 1

PYTANIE BIBLIJNE

      Pytanie: Czy jest jakaś różnica w poświęceniu Obozowców Epifanii i Obozowców Tysiąclecia?

      Odpowiedź: Br. Russell nakierowuje nasze myśli bardzo jasno w Cieniach Przybytku, s. 94: „W przyszłym wieku będzie także istniało poświęcenie. Ze względu na zmieniony rząd świata nie będzie to już jednak poświęcenie na śmierć, takie jak obecnie, ale wprost przeciwnie – poświęcenie ku żywotowi [kursywa nasza], ponieważ wraz z zakończeniem

kol. 2

panowania złego ustanie ból, smutek i śmierć dla wszystkich, oprócz czyniących zło” (por. E4, s. 410, 422).

      Jeśli chodzi o samo poświęcenie, to o ile jest ono prawdziwe, nie ma żadnej różnicy. „Jedynym rodzajem poświęcenia, jaki kiedykolwiek był i będzie możliwy do przyjęcia przez Boga jest całkowite złożenie lub poddanie własnej woli i przyjęcie Boskiej woli za swoją we wszystkim, w tym samym duchu, w którym poświęcił się Jezus” (Psalm 40:8; Żyd. 10:7). Nie ma różnicy co do rodzaju poświęcenia. Zawsze,

poprzednia strona – następna strona