Teraźniejsza Prawda nr 559 – 2021 – str. 60
postępować z tymi grzechami – „traktować je surowo”, i to w myśli, motywie, słowie i czynie, wzywając myśli, motywy, słowa i czyny do surowego i srogiego rozliczenia się z ich występków. Te cztery cechy niszczycielskiego aspektu agresywności pobudzają nas do atakowania naszych wrogów z całą mocą naszych nowych serc i umysłów, przy pomocy każdej broni Słowa i zgodnie z każdą wskazówką opatrzności. Ci wrogowie to wszystkie rodzaje naszych złych czynów, ponieważ Szatan, świat i ciało manipulują nimi przeciwko nam. Atak ten powinien być kontynuowany w sposób ciągły, odważny, silny i wytrwały, aż do zwycięskiego obalenia tych złych rzeczy. Jeżeli tak będziemy postępować, to będziemy właściwie używać niszczycielskości jako drugiej części chrześcijańskiej agresywności. Abyśmy mogli mieć taką broń przeciwko złu, Bóg obdarzył nas organem mózgu, którego nawykowe ćwiczenie rozwija niszczycielski aspekt agresywności.
RODZAJE AGRESYWNOŚCI
Po zapoznaniu się z elementami agresywności jesteśmy teraz przygotowani do zbadania jej rodzajów. Możemy je sklasyfikować pod czterema nagłówkami: fizyczna, umysłowa, moralna i religijna. Podczas gdy właściwe jest używanie fizycznej agresywności przez lud Boży w jej zdolności do wykonania podczas fizycznej pracy i używanie fizycznej agresywności w jej niszczycielskim działaniu przeciwko niebezpiecznym niższym zwierzętom, to nie jest wolą Bożą, aby używać fizycznej przemocy przeciwko swoim bliźnim. Dlatego poświęceni nie mogą brać udziału w zamieszkach, wojnach, rewolucjach i anarchii ani też nie mogą używać przemocy fizycznej wobec swoich bliźnich w indywidualnych walkach.
Dzieci Boże raczej mają pozwolić się uderzyć i nie oddając złem za złe nadstawić lewy policzek tym, którzy uderzyli ich w prawy policzek. Nasz Pan (Mat. 5:39) i Apostołowie dali nam przykład takiego postępowania. Jeżeli kładziemy nasze życie za bliźnich, aby oni mogli otrzymać życie, to z pewnością nie powinniśmy bić ich rękami, pięściami lub przy użyciu niosącej zniszczenie broni. Bez względu na to jak bardzo nas krzywdzą, mamy zawsze postępować zgodnie z napomnieniem św. Pawła, abyśmy się nie mścili (Rzym. 12:19-21). Co najwyżej możemy pokornie zaprotestować, tak jak Jezus zaprotestował, gdy sługa uderzył Go za obronę Jego praw wynikających z Zakonu (Jana 18:22, 23; porównaj z Dz. 23:2-4). Bez względu na to jak bardzo taki sposób postępowania jest przeciwny naszym naturalnym prawom, my, będąc poświęceni, mamy zrezygnować z używania tych naturalnych praw w takich okolicznościach.
Lecz to, co przed chwilą powiedzieliśmy, nie odnosi się do naturalnego człowieka. Niepoświęceni mogą bronić – jeśli to konieczne, używając
kol. 2
przemocy fizycznej – siebie, swoich rodzin i swojego kraju np. jeśli są na wojnie, na wezwanie swojego kraju mogą angażować się w służbę wojskową. Jednak dla poświęconych nie jest rzeczą właściwą angażowanie się w działania wojenne, nawet jeśli są do tego wzywani przez ojczyznę. Poświęceni są powołani do postępowania śladami Jezusa, który „[…] nie przyszedł zatracać dusz ludzkich, ale je zbawić […]” (Łuk. 9:56, UBG). A ponieważ oni są na świecie, tak jak Jezus był na świecie (Jana 20:21; 1Jana 4:17), powinni, tak jak On, łagodzić niedolę przekleństwa. Na wezwanie swego kraju mogą angażować się w służbę medyczną, w prace działu pogrzebowego, działu kwatermistrzowskiego lub inną niebojową służbę w czasie wojny.
Z drugiej strony, niepoświęceni mają niezbywalne prawo do walki w samoobronie, a jeśli jest to konieczne, także do zabicia napastników. Przepisy wszystkich cywilizowanych krajów usprawiedliwiają korzystanie z tego prawa w takich sytuacjach.
Chociaż poświęceni nie powinni używać niszczycielskiej części agresywności fizycznie przeciwko innym, to mogą jej używać – podobnie jak zdolności do wykonania będącej częścią agresywności – w sferze umysłowej, moralnej i religijnej. Oni używają jej w sferze umysłowej, aby realizować swoje plany i cele w zakresie celowości, śmiałości, energiczności, dokładności i skuteczności w swoich różnych przedsięwzięciach, szczególnie w celu posuwania naprzód interesów prawdy, sprawiedliwości i świętości w sobie, w braciach i w pewnym stopniu w świecie. Poświęceni powinni używać wszystkich wyżej wspomnianych cech agresywnej niszczycielskości w przezwyciężaniu i niszczeniu różnych form grzechu, błędu, samolubstwa i światowości w sobie, a także w braciach. W mniejszym zakresie łaska ta powinna być także używana wobec różnych form grzechu w niektórych osobach ze świata, w szczególności w niepoświęconych członkach rodzin, a jeśli poświęceni są pracodawcami, to w ich pracownikach.
Dodatkowo, mają oni używać zdolności do wykonywania będącej częścią agresywności, aby budować swoje charaktery zgodnie z zasadami moralnymi tj. zgodnie z zasadami miłości obowiązkowej i bezinteresownej do bliźnich. Powinni także rozwijać i praktykować właściwą miłość obowiązkową i bezinteresowną do swoich braci, świata i swoich wrogów w aspektach fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych. Mogą i powinni używać niszczycielskiej agresywności do przezwyciężania i niszczenia grzechów, błędów, samolubstwa i światowości, ponieważ one działają przeciwko obowiązkowej i bezinteresownej miłości do braci, świata i nieprzyjaciół, na płaszczyźnie fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej. Czasem takie działanie będzie wymagać używania obu elementów agresywności, jednego