Teraźniejsza Prawda nr 559 – 2021 – str. 56
Moralny charakter oznacza uczucia i wolę w stosunku do bliźnich. Religijny charakter odnosi się do uczuć i woli w stosunku do Boga, Chrystusa i dobrych zasad (prawdy i jej ducha).
Dobre usposobienie w ludzie Bożym ma swój początek zaraz po usprawiedliwieniu, a przed poświęceniem. Ponieważ sprawiedliwość jest główną motywującą zasadą w usprawiedliwionym życiu, można słusznie powiedzieć, że usprawiedliwieni są poświęceni sprawiedliwości. Bóg przez ich doświadczenia pragnie szczególnie rozwijać ich w wierze i sprawiedliwości. W miarę jak czynią postępy, wzrastają w wierze i w dwóch zarysach sprawiedliwości: pobożności (miłości obowiązkowej do Boga i Chrystusa) oraz miłości braterskiej (miłości obowiązkowej do bliźniego). I poprzez te trzy zalety zaczynają oni rozwijać wszystkie inne zalety chrześcijańskiego charakteru, takie jak nadzieja, samokontrola, cierpliwość i inne – wszystkie zalety chrześcijańskiego charakteru kontrolowane przez sprawiedliwość. Mając taki fundament, Poświęcony Obozowiec Epifanii może rozumieć głębokie rzeczy Boże.
Ci, którzy obecnie poświęcili swoje życie Bogu, choć nie są spłodzeni z Ducha, wyrzekli się swojej własnej woli w odniesieniu do siebie i świata i przyjęli Boską wolę za swoją własną. Nie doprowadziło to ich do tej wąskiej ścieżki, która wiedzie do życia i nieśmiertelności, choć doprowadziło do wąskiej, dość trudnej drogi samozaparcia, usłanej pokusami i przeciwnościami ze strony świata, ciała i Szatana, łącznie z próbami, utrapieniami, prześladowaniami i cierpieniami dla sprawiedliwości. (Czasem nazywamy ich drogę wąską ścieżką, jako przeciwieństwo drogi świata). Choć nie są oni na próbie do życia, są na próbie wiary i posłuszeństwa i w niektórych przypadkach poprzez swoje grzechy – szczególnie te przeciwko prawdzie Bożej – tak mocno podkopują swoje charaktery, że warunki Tysiąclecia nie zdołają ich zreformować (E16, s. 175).
Zarządzenia dane przez Pana mają najwyższe znaczenie – i jakże piękny jest Boży plan oparty o te zarządzenia! Potrzeba prawdy na czasie sprawiła, że przygotowany został wybrany przez Boga sługa, który miał przekazać tę potrzebną prawdę Jego poświęconemu ludowi. „Podobnie jak Szatan byłby niebezpiecznym nauczycielem, tak również i wszyscy posiadający jego skłonności odwodziliby z pewnością od światła, a prowadzili do ciemności, ponieważ nie mają właściwego usposobienia, aby otrzymać światłość i być jej posłańcami dla innych” (P6, s. 297). Br. Johnson naucza podobnie. Zwróćmy uwagę na to jak w E11, s. 336-341 bardzo wyraźnie stwierdza na podstawie 2Moj. 19:12, że nasz Pan oddzielił od siebie poszczególne klasy swego ludu (zakreślisz ludowi granice – w. 12) w zakresie ich relacji z Królestwem. Każda klasa miała być odrębna od niższej
kol. 2
od niej klasy – Małe Stadko od Wielkiej Kompanii, Wielka Kompania od Młodocianych Godnych. Klasy miały nakaz pozostawania w wyznaczonych dla nich granicach (strzeżcie się) i nie sięgania po przywileje związane z Królestwem, które do nich nie należały (nie wstępowali na górę). Miały zakaz zanieczyszczania czegokolwiek związanego z Królestwem fałszywymi doktrynami lub złymi praktykami (nie dotykali brzegu jej).
Układ Świątyni epifanicznej daje nam niektóre zarysy, które nie ukazują się w obrazie Przybytku. Zarysy te pokazują, w jaki sposób były przeprowadzane sprawy od czasu śmierci Posłannika Epifanii, ostatniego członka gwiazd i ostatniego członka Małego Stadka, a zatem od czasu zakończenia się „zupełnej służby” członków gwiazd. Wówczas Wielka Kompania zaczęła „służyć samej sobie bez bezpośredniej służby członka gwiezdnego”. Prawda przechodzi od Boga i Chrystusa w Świątnicy Najświętszej przez Świątnicę (Chrystusa w Jego zdolności służenia ludowi dla Boga) do wodza Wielkiej Kompanii na Wewnętrzny lub Wyższy Dziedziniec, a od niego do reszty Wielkiej Kompanii, zaś od niego i reszty Wielkiej Kompanii do Młodocianych Godnych na Zewnętrzny lub Niższy Dziedziniec, następnie od niego i reszty wybrańców Epifanii do Obozowców. W ten więc sposób błogosławieństwa postępującej prawdy nadal przychodzą w zgodzie z podstawową zasadą z Żyd. 7:7.
Bóg wysoko uczci Młodocianych Godnych, gdyż dowiedli oni swojej wierności na większej próbie niż ta, której podlegać będzie ogół restytucjonistów. Poświęceni Obozowcy Epifanii otrzymają przywilej stania się specjalnymi pomocnikami Godnych i będą bardzo zdolnymi pomocnikami dla ludzkości, postępując razem z nią po Drodze Świętej. Jako piąty rząd potomstwa Abrahama – Poświęceni Obozowcy Epifanii będą stanowić (pod wyborczymi zarysami zbawienia) jedną z pięciu przedrestytucyjnych poświęconych klas (Maluczkie Stadko, Starożytni Godni, Wielka Kompania, Młodociani Godni i Poświęceni Obozowcy Epifanii) – symbolizowanych odpowiednio przez Syjon, Morię, Akrę, Bezetę i Ofel – będąc specjalnymi narzędziami pomagającymi niewybranym kroczyć Drogą Świętą. Te pięć klas będzie karmić klasę restytucyjną pod Pośredniczącym Panowaniem Chrystusa w Tysiącleciu. Izaj. 49:10 (UBG): „Nie zaznają głodu ani pragnienia i nie porazi ich upał ani słońce, bo ten, który lituje się nad nimi, poprowadzi ich, poprowadzi ich do źródeł wód”.
Poświęceni Obozowcy Epifanii są szkoleni w głębokich rzeczach Bożych, aby przygotować się do służby jako specjalni pomocnicy Książąt na Ziemi. Wiele wersetów Pisma Świętego wskazuje, że dzieło Boże w Wieku Ewangelii miało być i było dziełem