Teraźniejsza Prawda nr 559 – 2021 – str. 53
Nie był on jednak pierwszym, który wystąpił z doktryną o restytucji. Była ona głoszona wiele lat przed czasem Paruzji. Nie mamy jej jedynie z racji wolnej łaski Boga, o nią też Arminianie prowadzili bój z wieloma innymi. Oczywiście umieszczali ją w złym czasie. Wielu sług Bożych przed czasem Paruzji głosiło wiele z doktryn Paruzji. Jednakże twierdzę, iż Paruzja była pierwszym okresem, w jakim, zgodnie z moją wiedzą, otrzymaliśmy „paczkę przewiązaną wstążką”, jak również wiele dodatkowych prawd, które były nam dane w tych czasach.
Dlaczego to mówię? Nie dlatego, że brat Russell był pierwszym, który ogłaszał te rzeczy, ale raczej dlatego, że jego dzieło przetrwało i obecnie, przy końcu Wieku, nabrało znaczenia zgodnie z Boską opatrznością wobec nas. Jego służba dla nas dała nam bardzo bogate dziedzictwo, którego w Epifanii mamy przywilej bronić, potwierdzać je i rozwijać. W szczególności było to funkcją Posłańca Epifanii – utwierdzanie i ponowne ugruntowywanie braci we wspaniałych prawdach, jakie otrzymaliśmy w czasie Paruzji. Br. Russell był pierwszym – ponieważ był pierwszym, którego dzieło okazało się trwałe i dotrwało aż do obecnego czasu. Wybrał on prawdziwe doktryny spośród wielu wcześniej przedstawianych nauk (patrz R4067, kol. 2., akapit l.).
Dzięki członkom gwiazd i innym prawda nigdy nie wygasła, ponieważ zawsze był ktoś, kto ją głosił. Zawsze musimy pamiętać, że Bóg wszędzie wzbudzał orędowników swojej sprawy – orędowników Jezusa Chrystusa. Przy pomocy „Oka, Ręki i Ust Pana” On naprawdę nas chroni i usługuje nam. Dał nam tak wiele informacji za ich pośrednictwem. Prawda została nam objawiona w swoich różnych częściach i została poddana analizie dla nas, a my dobrze badamy Słowo Prawdy – obecnie, przy końcu Wieku.
USTA PANA
Jedno z najbardziej znaczących wyrażeń, jakie mamy na ten temat, znajduje się w 4Moj. 12:8. Aaron i Miriam narzekali na to, że Mojżesz wybrał Zeforę za żonę – w szczególności Miriam, ponieważ jako siostra Mojżesza była najwyraźniej „pierwszą damą” tego ludu. Mojżesz nie był żonaty i najwyraźniej ona miała zostać usunięta ze swojej pozycji i zrozumiała, że to wkrótce nastąpi.
Bóg powiedział, że rozmawia ze swoim sługą (Mojżeszem) usta w usta. W E9, s. 118, br. Johnson podaje szczegółowe wyjaśnienie słowa „usta” – usta Boże. Mojżesz nie był jak Aaron i Miriam. Otrzymał on wiele informacji, których oni nie posiadali ani nie mogli uzyskać, ponieważ nie byli rzecznikami Boga. Br. Johnson podkreśla, że działo się to w szczególności przy końcu Wieku. W E9, s. 131 czytamy: „Odpowiadamy: Bóg objawiał naszemu Panu działającemu w członkach gwiazd prawdy na czasie w sposób zrozumiały i rozsądny, a nie w sposób, który mógłby
kol. 2
zmylić ich rozsądek lub zrozumienie, tj. w niezrozumiały sposób”.
Ustami Boga z innego punktu widzenia jest Chrystus – jako Logos, jako Usta Boże, jak jest mowa o tym w Jana 1:1 oraz Izaj. 61:1,2. Jezus także posiada usta. Jako swoje Usta ma On Kościół przemawiający do świata – jako rzecznik wobec świata. Sądzimy, że aż do 1917 r., kiedy miało miejsce wielkie rozdzielenie, Jezus przemawiał przez Małe Stadko. Potem przemawiał On przez Wielką Kompanię jako swojego rzecznika wobec nominalnego duchowego Izraela.
Następnie mamy usta w Bożym spichlerzu Jego objawienia – w Biblii. Zacytuję wam Ps. 45:1 (UBG): „[…] mój język będzie jak pióro biegłego pisarza”. Język Boga – Biblia, jest piórem, czyli wytworem pióra, jak wyraża to br. Johnson, prędkiego pisarza (por. E4, s. 270).
Wielkie, wspaniałe atrybuty Boga zostały w niej przedstawione. Mamy nie tylko język Boga jako język, który mówi, ale mamy jeszcze coś innego: dwie wargi ust Boga. Mamy Stary Testament, o którym możemy powiedzieć, że jest dolną wargą Boga. Następnie mamy górną wargę, o której możemy powiedzieć, iż jest Nowym Testamentem ust Boga. Tak jak Nowy Testament jest wspierany przez Stary Testament, czyż górna warga nie jest w pewnym sensie wspierana przez dolną wargę, kiedy zamykamy usta? Usta Boga – Stary i Nowy Testament – są wspaniałym narzędziem w dostarczaniu informacji, których rzecznicy Boga używali, gdy Bóg rozmawiał z nimi usta w usta poprzez Biblię.
Innym znanym wersetem Pisma Świętego jest Sof. 3:9 wyjaśniony w E4, s. 270. Prorok pokazuje nam, że cudowny język Boga, Jego cudowne usta, zostaną nam dane, tak jak zostały nam dane dwie wargi, których używaliśmy do śpiewu. W tych dwóch wargach są tu pokazane dwie wielkie Pieśni: „Pieśń Mojżesza i Baranka” – pieśń z przesłaniem restytucji oraz pieśń o wysokim powołaniu (Obj. 15:3). Na przestrzeni Wieku, a także przy jego końcu było wiele jednostek, które przekazywały nam Pieśń Mojżesza oraz Pieśń Baranka. Oferowali nam oni przywilej skorzystania z ich funkcji jako rzeczników Boga, Pańskich obserwatorów tutaj na Ziemi. Z pewnością możemy powiedzieć, iż zawsze byli aktywni, obserwując. Z pewnością możemy też powiedzieć, że zawsze byli aktywni, służąc. Możemy powiedzieć, iż przez znaczną część czasu byli też aktywni, przemawiając. A przez cały ten czas usługiwali nam posłannictwem ze wspaniałej Bożej Biblii.
Gdyby nie służba Posłańca Paruzji oraz Posłańca Epifanii, prawdopodobnie nikogo z nas by tutaj dzisiaj nie było. Czyż nie jest faktem, iż bez wspaniałej służby tych dwóch sług Bożych, zwłaszcza teraz, przy końcu Wieku, nie mielibyśmy sześciu