Teraźniejsza Prawda nr 558 – 2021 – str. 41
mądrości Salomona (1Król. 10:1-13; 2Kron. 9:1-12), przez jerozolimski pagórek Ofel, przez podrzędnych książąt Tysiąclecia, przez eunuchów z Izaj. 56, itd. W danym im na mocy Nowego Przymierza dziedzictwie Królestwa, pokazani są obrazowo w antytypicznym trzecim synu Ketury – Medanie (1Moj. 25:2), w połowie plemienia Manasesa, które otrzymało swe dziedzictwo na zachód od rzeki Jordan (4Moj. 32; Joz. 1:12-15), w Miriam, szczególnie gdy przewodzi kobietom Izraela we wspaniałej pieśni wyzwolenia po pokonaniu faraona i jego zastępów w Morzu Czerwonym (2Moj. 15; E11, s. 276 -296), itd. Tym samym mają oni wielkie i wspaniałe perspektywy, o wiele większe od tych, jakie mieć będzie ogół klasy restytucyjnej.
Podobnie jak Młodociani Godni, inna klasa z „tych poświęcających się pomiędzy Wiekami”, poświęceni dnia dzisiejszego dostępują (jeśli są wierni) cudownego oświecenia (łącznie ze zrozumieniem „głębokich rzeczy” Bożego Słowa), pokrzepienia serca i wzmocnienia Duchem Świętym, na równi ze Starożytnymi Godnymi (zwróćcie uwagę na np., Ps. 51:11, UBG), mimo iż nie otrzymali spłodzenia z Ducha (PT 1983, s. 78).
W szerokim sensie wszyscy oni są świętymi, którzy dokonali całkowitego poświęcenia się Bogu – łącznie z tymi „poświęcającymi się pomiędzy Wiekami” – i którzy wiernie to poświęcenie wykonują. Dlatego też dzieło rozwijania tych, którzy są przedtysiącletnim poświęconym potomstwem Abrahama, zbierania ich lub gromadzenia jako plonu, jest w obecnym czasie najważniejszym dziełem Boga wobec Jego ludu. W tym szerszym znaczeniu kościół laodycejski się kończy -kończy się stopniowo. Wielu ludzi nadal podejmuje decyzję, by naśladować Chrystusa i dołącza do ogólnego kościoła laodycejskiego, ale nie do Maluczkiego Stadka, ani też do Wielkiej Kompanii. Od 1954 roku również nie do Młodocianych Godnych, bowiem – jak pokazał nam posłannik Epifanii i jak tego dowodzi Biblia, powołanie do Młodocianych Godnych zakończyło się w 1954 roku. I od tego czasu do poświęconych dołączają Poświęceni Obozowcy Epifanii. Czy są częścią laodycejskiego okresu Kościoła? Tak, w tym szerszym sensie, w tym całkowicie najszerszym sensie: tak. A laodycejski etap Kościoła trwa w swym najszerszym sensie aż Wiek Ewangelii całkowicie się zakończy. A Wiek Ewangelii – jak wiecie – br. Johnson uczył i jak również w ograniczonym zakresie nauczał br. Russell – kończy się etapowo: w 1874 r., 1878 r., 1881 r., 1914 r., 1954 r., etc. (PT 2011, s. 61; PT 1974, s. 70).
Maluczkie Stadko i Wielkie Grono są już obecnie w całości zgromadzone w spichlerzu. Także całe figuralne żyto, lub orkisz – Starożytni Godni (E12, s. 493)- zostało zżęte przed Wiekiem Ewangelii (Łuk. 16:16).Ale inne ziarna lub nasiona, które uprawiano w Ziemi Świętej i używano do wypiekania chleba, takie jak fasola, soczewica i proso (Ezech. 4:9) mogą posłużyć do zilustrowania Młodocianych Godnych, Poświęconych Obozowców Epifanii i pozostałych spośród
kol. 2
quasi-wybranych. Te klasy są nadal zbierane jako przedtysiącletnie nasienie Abrahama (PT 1979, s. 68).
NADZIEJE POŚWIĘCAJĄCYCH SIĘ PO PAŹDZIERNIKU 1954 ROKU
Możliwość znalezienia się wśród Młodocianych Godnych, antytypicznych Lewitów, zakończyła się w październiku 1954 roku. Jednakże, nie oznacza to, że zakończyła się wszelka możliwość, by należeć do klasy, którą br. Russell określił jako „poświęcających się pomiędzy Wiekami” (R5761). Wspaniała możliwość dla nowych poświęcających się, otworzyła się w październiku 1954 roku i ma być jeszcze otwarta przez pewną ograniczoną liczbę lat (aż nastąpi tysiącletnie pośredniczące panowanie Chrystusa). W tym, wkrótce już mającym przyjść na ziemię, Królestwie Bożym antytypiczni Netynejczycy (POE), których Dawid i książęta wyznaczyli do pełnienia służby, staną się pomocnikami antytypicznych Lewitów (Ezdr. 8:20; 7:24; Neh. 3:26; 10:28; 11:3, 21).
Tych przed-restytucyjnych poświęcających się po 1954 r. określamy też jako Poświęconych Obozowców Epifanii, ponieważ ich stanowisko przed Bogiem jest zobrazowane w Obozie Epifanii jako odrębnym od Dziedzińca Epifanii, gdzie znajdują się antytypiczni Lewici. Są oni najwyższą klasą wśród quasi-wybranych, „piątego [kursywa nasza] rzędu” [przed-restytucyjne] potomstwo Abrahama (E12, s. 185), która zostanie użyta jako „specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych” i „będą szczególnie używani, zgodnie z Przymierzem, bardziej niż pozostała część klasy restytucyjnej, do błogosławienia rodzin, narodów i rodzajów ziemi” (E11, s. 293). Poświęceni obecnego czasu, mimo iż nie otrzymali spłodzenia z Ducha, dostępują (jeśli są wierni) cudownego oświecenia (łącznie ze zrozumieniem „głębokich rzeczy” Bożego Słowa), pokrzepienia serca i wzmocnienia Duchem Świętym, na równi ze Starożytnymi Godnymi (zwróćcie uwagę na np., Ps. 51:11).
Biblia używa panien do reprezentowania poświęconych (Ps. 45:14, 15; Obj. 14:4; PnP 1:3; 6:7; por. Obj. 7:9; 2Kor. 11:2; zobacz E17, s. 284). W E6, s. 575, nawiązując do „niewiast, które ogłaszają wieści” (Ps. 68:11, ARV), br. Johnson stwierdza: „Rozumiemy tę myśl w następujący sposób: kobiety z wersetu pełnią symboliczną rolę. Odnoszą się do poświęconych, którzy stanowią, lub ostatecznie będą stanowić Maluczkie Stadko – jako jedna symboliczna kobieta, Wielkie Grono – jako 60 symbolicznych kobiet, a Młodociani Godni – jako 80 symbolicznych kobiet. Wszystkie te symboliczne kobiety są wspomniane w PnP 6:7, 8, podczas gdy indywidualnie jako jednostki są pannami bez liczby z w. 7 ”. W oczywisty sposób powyższe myśli dotyczą tego czasu podczas Epifanii, kiedy Maluczkie Stadko było jeszcze w ciele. Odnosząc się do Maluczkiego Stadka z tego okresu, br. Johnson oświadczył (E11, str. 708): „Jedną z jej [Maluczkiego Stadka] sfer pracy jest 60 grup Wielkiej Kompanii [sześćdziesiąt żon królewskich – w. 7, UBG] i 80 grup Młodocianych