Teraźniejsza Prawda nr 558 – 2021 – str. 38
w znaczeniu takiego działania związanego z drugim przyjściem Jezusa w 2Tes. 2:8; 2Tym. 1:9, 10; 4:8; Tyt. 2:13.
Niektórzy bracia w prawdzie twierdzą, że Epiphaneia Jezusa to tylko działanie (czynność). Jest to jednak jednostronny pogląd, ponieważ słowo to jest wyraźnie użyte w Biblii – w 1Tym. 6:15 i 2Tym. 4:1 – także w znaczeniu okresu, w którym nasz Pan dokonuje wspomnianego objawiania osób, zasad i rzeczy przy pomocy prawdy świecącej szczególnym światłem.
1Tym. 6:14, 15 (UBG, por. Diaglott) zawiera napomnienie: „Abyś zachował to przykazanie bez skazy i bez zarzutu aż do objawienia się [epiphaneia] naszego Pana Jezusa Chrystusa; Które [epiphaneia] we właściwym czasie ukaże błogosławiony i jedyny Władca […]”. Epiphaneia Jezusa jest tu także pokazana jako okres czasu, posiadający „pory” lub „czasy”, tak jak rok – okres czasu – posiada pory.
2Tym. 4:1 (UBG) mówi o Panu Jezusie Chrystusie, „[…] który będzie sądził żywych i umarłych w czasie swego przyjścia [epiphaneia, objawienia] i swego królestwa [basileia]”. Wiemy, że Jego Królestwo nie jest tylko czynnością, ale także okresem. Skoro zarówno basileia, jaki i epiphaneia są tu użyte w taki sam sposób i w tym samym kontekście, oczywistym jest, że obydwa – epiphaneia i basileia Jezusa – są okresami.
Nasz drogi Pastor Russell konsekwentnie twierdził, że epiphaneia Jezusa rozpoczyna się od wybuchu wielkiego Czasu Ucisku. Wiemy, że nastąpiło to jesienią 1914 roku z początkiem Wojny Światowej – pierwszej części wielkiego Czasu Ucisku. Słowo parousia oznacza obecność i jest używane w odniesieniu do pierwszego etapu drugiego przyjścia Pana. Następnie nadejdzie epiphaneia – objawienie lub manifestacja Tego, który jest obecny. Nie będzie to manifestacja w ciele, lecz w wielkim Czasie Ucisku (okresie), symbolicznie reprezentowanym przez ogień (wywierając zemstę) (2Tes. 1:7-10). Zgodnie z naszym zrozumieniem, Biblia naucza, że Jezus jest obecny (niewidzialnie) na świecie od 1874 roku i że epiphaneia, czyli manifestacja wobec świata, miała nastąpić czterdzieści lat po 1874 roku, tj. w 1914 roku.
EPIPHANEIA I APOKALUPSIS SĄ RÓWNOCZESNE
Greckie słowo apokalupsis (ang. apocalypse [pol. apokalipsa – przyp. tłum.]) pochodzi od czasownika apokalupto, który znaczy „odkrywać, objawiać” (Mat. 10:26; Łuk. 12:2; 17:30; Rzym. 8:18; 1Kor. 3:13; 1Piotra 1:4,5; 5:1). Apokalupsis oznacza zatem w pierwszym rzędzie akt odkrywania lub objawiania, dzięki któremu osoby, zasady i rzeczy, które poprzednio były ukryte lub zaciemnione, stają się widoczne. Apokalupsis jest znaczeniowo bliskie słowu epiphaneia. Epiphaneia uwidacznia lub ujawnia coś poprzez jasne świecenie, natomiast Apokalupsis czyni to samo, lecz poprzez odkrywanie.
Obydwie te rzeczy są konieczne do uzyskania pełnej manifestacji lub objawienia. Zakryty przedmiot
Kol. 2
może być odkryty w ciemności i dlatego nieujawniony. Z drugiej strony, może na niego świecić jasne światło, ale jeśli nie jest odkryty, to nadal jest niewidoczny. Epiphaneia i Apokalupsis są potrzebne w tym samym czasie i są równoczesne jako działanie i jako okres. Nie następują jeden po drugim jako okresy, jak niektórzy nauczają.
APOKALUPSIS JEZUSA JAKO DZIAŁANIE I OKRES
Fakt, że Apokalupsis naszego Pana ma miejsce w Czasie Ucisku wykazany jest u Łuk. 17:29, 30 (UBG): „Lecz tego dnia, gdy Lot [typ na część Wielkiej Kompanii] wyszedł z Sodomy [mistycznego Babilonu], spadł z nieba deszcz ognia i siarki [zniszczenie rozpoczynające się jesienią 1914 roku] i wszystkich wytracił. Tak też będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi [apokalupto]”. Fakt, że Apokalupsis jest okresem – Czasem Ucisku (który rozpoczął się jesienią 1914 r.) – widoczny jest w 2Tes. 1:7, 8 oraz w Rzym. 2:5, gdzie określony jest jako „dzień gniewu i objawienia [apokalupsis] sprawiedliwego sądu Bożego”. Słowo apokalupsis występuje także w Rzym. 8:19; 1Kor. 1:7; 1Piotra 1:7, 13; 4:13.
Br. Russell jasno wykazuje, że Apokalupsis Jezusa, jak również Jego Epiphaneia, to okres w Czasie Ucisku, gdy zdecydowanie ma miejsce szczególne odkrywanie, objawianie osób, zasad i rzeczy poprzednio ukrytych lub zaciemnionych, i że z tego powodu Apokalupsis Jezusa i Jego Epiphaneia są równoczesne, i stanowią ten sam okres czasu. Br. Russell czyni to nie tylko w zacytowanych już fragmentach swoich pism, ale także w licznych innych przypadkach. Zwróćmy też uwagę na używanie przez niego słowa „lub” w często powtarzanym wyrażeniu „epiphaneia lub apokalupsis” (np. w R2975, R2979; patrz także Our Lord’s Return [Powrót naszego Pana]; por. PT 1932, s. 88; PT 1958, s. 19-26).
BASILEIA, CZYLI KRÓLESTWO CHRYSTUSA
Poczyńmy kilka ogólnych uwag, zanim przejdziemy do okresu Bazylei. W badaniu samych siebie musimy położyć nacisk na potrzebę słuchania napomnień Bożego Słowa i nie pozwalać na to, by próby i doświadczenia zatwardziły nasze serca. Zamiast tego mamy praktykować wymaganą wiarę, aby nie zaszkodzić naszej duszy. „Lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, dopóki nazywa się „Dzisiaj”, aby nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu” (Żyd. 3:13, UBG). Jak dano nam do zrozumienia w Żyd. 4:12, Apostoł ostrzega swoich czytelników, że Słowo Boże, obejmujące obietnice, nie jest martwe, jak martwe jest słowo ludzkich umów, lecz żywe i skuteczne. O tak, mamy do czynienia z samym Bogiem i rozumiemy, że On potraf dokonać tego, czego nie potraf ludzka umowa, tj. odróżnić szczere podporządkowanie się danym warunkom od zaledwie powierzchownego, i przyjmie tylko prawdziwą, wewnętrzną wierność. Jakże ważna jest zatem przestroga z Żyd. 3:12 (UBG): „Uważajcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was