Teraźniejsza Prawda nr 557 – 2021 – str. 29
zarządzeń, które Bóg przedstawił, to w tym sensie byli oni jego przedstawicielami. Pisząc do nich, przypominał im czasami, że z ogromną przyjemnością myślał i mówił o nich jako będących w pewnym sensie jego przedstawicielami, ale w pierwszym rzędzie uznawał ich za przedstawicieli Pana.
Od czasów br. Russella Bóg uznaje jedną osobę, która w danym czasie nadzoruje Jego pracę. Bóg jest Bogiem porządku i nie pozwoli, aby Jego praca była dzielona na fragmenty przez licznych zwierzchników. Zakładamy, że to zarządzenie będzie kontynuowane aż do czasu, gdy wejdzie w życie Nowe Przymierze. Obecny Opiekun Wykonawczy ma tego samego typu relacje, jak pastor Russell, który pozostawał w dwóch takich relacjach: urzędowej i osobistej. Urzędowa relacja Opiekuna z Przedstawicielem może być rozumiana jako ta, w której Przedstawiciel funkcjonuje na rzecz Opiekuna Wykonawczego i w harmonii z nim w działaniach Służby Sztandaru Biblijnego (LHMM), na mocy zarządzeń ustanowionych przez Jehowę. Osobista relacja składała się ze wzajemnego zaufania do zarządzeń ustanowionych przez Pana. Aż do naszych czasów Bóg zawsze posługiwał się i posługuje się ludzkim przedstawicielem (którego sam wybiera), aby wybrać i mianować ewangelistów, pielgrzymów pomocniczych i pielgrzymów.
Powinniśmy zauważyć, że ewangeliści, pielgrzymi pomocniczy i pielgrzymi nie są mianowani przez lokalne zbory ze względu na ich ogólną służbę, ale są mianowani przez Pana za pośrednictwem Jego zarządzającego pracą sługi i tym samym są generalnymi – a więc odrębnymi od lokalnych – sługami Kościoła.
Rozważmy najpierw urząd ewangelisty. Ewangeliści mają przywilej zabiegać o zainteresowanie prawdą ludzi z zewnątrz przy pomocy obrazowych prezentacji, przez osobistą rozmowę, przez potwierdzanie przesłania prawdy i jej zarządzeń i przemawianie na konwencjach w sympozjach, etc. Jednym słowem sfera służby ewangelisty dotyczy, ogólnie rzecz biorąc, jego bezpośredniego miejsca pobytu i szczególnie tych, którzy nie są dobrze ugruntowani w prawdzie. Kandydat musi pozostawać w całkowitej zgodzie z prawdą paruzyjną i epifaniczną oraz ogólnymi zarządzeniami przedstawianymi w publikacjach wydawanych przez Służbę Sztandaru Biblijnego (LHMM). Obejmuje to stan całkowitego poświęcenia, gotowość pomagania innym w zrozumieniu prawdy w taki sposób, jak rozumie ją ten Ruch, a wszystko ma być wykonywane z wielką pokorą.
Urząd pielgrzyma pomocniczego jest dostępny po zdobyciu znacznej wiedzy i wypełnieniu przywileju służby jako ewangelista. Poświęcenie jest zasadniczym warunkiem, a Pan daje teraz danej jednostce niezbędne próby i doświadczenia, aby dowiodła, że jest godna stania się specjalnym sługą. Pielgrzym pomocniczy ma prawo i przywileje służenia braciom w trakcie wyjazdów, w formie wykładów konwencyjnych, wykładania na temat Biblii, przewodniczenia podczas udzielania chrztu, ślubów i podczas pogrzebów, o ile pozwalają na to przepisy danego stanu lub państwa, oraz służyć w każdy inny zgodny z prawem sposób, związany przez okoliczności ze służbą świadczenia w każdym miejscu, do którego zostanie wysłany przez Ruch. Sfera działalności pielgrzyma pomocniczego generalnie przebiega w granicach narodowych, ale w szczególnych przypadkach może być sprawowana w innych krajach. Obowiązki służby pielgrzyma pomocniczego mają rozszerzony zakres służby, większy niż ten, jaki ma ewangelista.
Rozważmy teraz mianowanie na urząd pielgrzyma. Sfera służby pielgrzyma jest bardzo podobna do tej, jaka należy do pielgrzyma pomocniczego, ma jednakże szerszy zakres. Jego podróże są zazwyczaj dłuższe i nie są ograniczone do kraju pochodzenia, itd.
Przy wyborze tych sług nie może być mowy o przypadkowości lub stronniczości. W sposobie przeprowadzania ich wyboru Opiekun Wykonawczy podporządkowuje swoją wolę woli Ojca. Kandydaci są poddani trzem próbom wymaganym przez Słowo Boże i uważanym za właściwe dla doświadczenia oficjalnych sług Boga. Po pierwsze, oprócz pełnego poświęcenia, muszą mieć wysoki stopień gorliwości, głęboką pokorę, mogącą służyć za przykład skromność oraz dokładną znajomość Słowa Bożego. Drugi wymóg wiąże się z posiadaniem dużej miary talentów, które są niezbędne do nauczania i głoszenia wrażliwym sercom Słowa Bożego w jasny, przystępny i ujmujący sposób. Trzeci wymóg dotyczy ich opatrznościowego położenia, które musi być takie, by pozwalało im w harmonii ze Słowem podjąć się zadań, obowiązków i przywilejów wynikających z tego rodzaju służby.
WARUNKI ŻYCIA
Jak rozumiemy, w poszukiwaniu kandydata, który ma służyć Panu na mocy zarządzeń Służby Sztandaru Biblijnego (LHMM), brane są pod uwagę trzy rzeczy: (1) duch poświęcenia kandydata, (2) jego talenty, (3) jego opatrznościową sytuację. Do dzisiaj posługujemy się sposobem pastora Russella. Poddawał pielgrzymów tym trzem próbom, wymaganym przez Słowo Boże jako właściwym, by je stosować wobec oficjalnych sług Bożych. Przede wszystkim wymagał od nich, aby – oprócz całkowitego poświęcenia – posiadali wysoki stopień miłującej gorliwości, głęboką pokorę, mogącą służyć za przykład skromność oraz dokładną znajomość Słowa Bożego. Dalej wymagał, aby posiadali dużą miarę talentów, niezbędnych do nauczania i głoszenia wrażliwym sercom Słowa Bożego jasno, przystępnie i ujmująco. Ostatecznie wymagał, aby ich opatrznościowe położenie pozwalało im w harmonii ze Słowem podjąć się zadań, obowiązków i przywilejów, wynikających ze służby pielgrzymskiej. Gdy dana jednostka wykazywała te trzy rzeczy, brat Russell z zadowoleniem organizował dla niej dział w służbie pielgrzymskiej.