Teraźniejsza Prawda nr 556 – 2021 – str. 14
pokażę. A uczynię z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i rozsławię twoje imię, i będziesz błogosławieństwem. I będę błogosławił tym, którzy tobie będą błogosławić; a tych, którzy przeklinają ciebie, będę przeklinać. W tobie będą błogosławione wszystkie rodziny ziemi”.
Przymierze Abrahamowe jest przymierzem wszechogarniającym; z niego wypływają wszystkie inne Boskie obietnice. Obietnice Przymierza Abrahamowego odnoszą się do wszystkich zaliczonych do potomstwa Abrahamowego – do wszystkich wierzących. W tym sensie ma ono ogólne zastosowanie. Pewne cechy tej pierwotnej obietnicy zostały rozszerzone i rozbudowane w to, co nazywamy Przymierzem Potwierdzonym Przysięgą, ponieważ Bóg potwierdził je swoją przysięgą. 1Moj. 22:17, 18 (UBG): „Błogosławiąc, będę ci błogosławić, a rozmnażając, rozmnożę twoje potomstwo jako gwiazdy na niebie i jak piasek na brzegu morza; a twoje potomstwo odziedziczy bramy swoich nieprzyjaciół. I w twoim potomstwie będą błogosławione wszystkie narody ziemi, dlatego że posłuchałeś mojego głosu”.
Wszyscy usprawiedliwieni przez wiarę, jako część nasienia Abrahama, mają być udoskonaleni do przyszłego dzieła błogosławienia rodzaju ludzkiego. Mówiąc prościej, jeśli mamy wiarę, jesteśmy dziećmi Abrahama (Gal. 3:7). Jako poświęceni wierzący jesteśmy zaliczani do potomstwa Abrahama. Jako wierzący jesteśmy częścią tego przymierza, a cenne obietnice tego przymierza stosują się do wszystkich nim objętych.
W Żyd. 6:13-20 (UBG) sprawa ta jest pięknie przedstawiona: „Gdy bowiem Bóg dał obietnicę Abrahamowi, a nie miał nikogo większego, na kogo mógłby przysiąc, przysiągł na siebie samego; Mówiąc: Zaprawdę, błogosławiąc, błogosławić ci będę i rozmnażając, rozmnożę cię. A ponieważ tak cierpliwie czekał, dostąpił spełnienia obietnicy. Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego, a przysięga dla potwierdzenia jest zakończeniem wszystkich sporów między nimi. Dlatego też Bóg, chcąc dobitniej okazać dziedzicom obietnicy niezmienność swego postanowienia, poręczył ją przysięgą; Abyśmy przez dwie niezmienne rzeczy, w których jest niemożliwe, aby Bóg kłamał, mieli silną pociechę, my, którzy uciekliśmy, by pochwycić się zaoferowanej nam nadziei; Którą mamy jako kotwicę duszy, bezpieczną i niewzruszoną […]”.
Przypatrzmy się nieco tej obietnicy i zobaczmy, co Pan ma nam w niej do powiedzenia. Apostoł zwraca tu uwagę na Boskie postępowanie z Abrahamem, zanim dał mu tę obietnicę potwierdzoną przysięgą, że jego potomstwo będzie błogosławione i samo dokona dzieła błogosławienia. Po tym, jak Abraham cierpliwie czekał – tj. po tym, jak zwyciężył w próbie, jaka nadeszła, gdy został wezwany do ofiarowania swego syna – otrzymał Obietnicę Potwierdzoną Przysięgą. Święty Paweł wyciąga wniosek, że ludzie przysięgają na kogoś większego od siebie, a przysięga na potwierdzenie jest dla nich wystarczającym dowodem. Jeśli ludzie mają zaufanie do siebie nawzajem, a następnie dodają jeszcze przysięgę, to kończy wszystkie ich spory. Bóg w swej dobroci mówi nam o czasie odświeżenia, odzyskania oddechu po czasie ucisku, jakiego nie było odkąd narody zaczęły istnieć. Możemy o tym przeczytać w Dan. 12:1. O, jakże oczekujemy na to dzieło odnowy podczas Tysiącletniego Pośredniczącego Panowania Chrystusa. Ludzkość zostanie podniesiona ze snu śmierci na czas sądu przez sprawiedliwego sędziego.
„Oto stoję u drzwi i pukam. Jeśli ktoś usłyszy mój głos i otworzy drzwi, wejdę do niego i spożyję z nim wieczerzę, a on ze mną” (Obj. 3:20, UBG). Często słowo „drzwi” w Piśmie Świętym przedstawia serce, do którego wpuszczamy Pana. Czyż nie o to właśnie prosi Jehowa: Synu daj mi serce twoje? Jezus będzie karmił tych, którzy są Jego, właściwym zrozumieniem tego, co jest konieczne do otrzymania wiecznego życia na udoskonalonej Ziemi. Będzie to uczta z „pokarmu na czas słuszny” i „rzeczy nowych i starych”, jakie Mistrz obiecał dostarczyć w tym czasie (Łuk. 12:42; Mat. 13:52). Jakim błogosławieństwem będzie ucztowanie przy stole prawdy. Dz. 3:21 określają tę obietnicę jeszcze wyraźniej: „[…] aż do czasu naprawienia wszystkich rzeczy […]”. Ziemia i ludzie zostaną przywróceni do właściwego stanu w czasie, gdy „[…] ziemia będzie napełniona znajomością chwały Pańskiej […]” (Abak. 2:14). Świat zostanie uwolniony z więzów grzechu i śmierci. Będzie to rzeczywiste wyzwolenie odkupionego rodzaju ludzkiego zgodnie z Boskim porządkiem i w odpowiednim czasie.
Tak, nadzieja jest jedną z podstawowych doktryn Słowa Bożego. Boska dobroć, miłość, miłosierdzie i sprawiedliwość „przemożne bogactwo swojej łaski” zostaną okazane w przyszłych wiekach (Efez 2:7, UBG). „Wtedy ziemia wyda swój plon […]” (Ps. 67:6, UBG) i „[…] pustynia rozraduje się i zakwitnie jak róża” (Izaj. 35:1, UBG). Te obiecane przywileje od Boga są wynikiem okupowej ofiary Jezusa, opisanej w 1Tym. 2:4-6 (UBG): „Który chce, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy. Jeden bowiem jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus; który wydał samego siebie na okup za wszystkich, na świadectwo we właściwym czasie”.
Wszyscy idziemy do grobu z powodu grzechu Adama, ale zostaniemy przywróceni do życia dzięki ofierze Jezusa wiedząc dokładnie, co zostało zapisane w Słowie. Śmierć Chrystusa zabezpiecza Adamowi i całemu jego potomstwu jedną kompletną możliwość zbawienia i nie więcej niż jedną, tak, Chrystus jest okupem za wszystkich! Poznanie