Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 62
symboliczną siostrę Aarona, pomagającą Starożytnym i Młodocianym Godnym. W 2Moj. 15:1-21 pokazany jest chór Alleluja symbolicznych niebios i ziemi, który rozpocznie się przy końcu Małego Okresu, po zniszczeniu upadłych aniołów i odstępczych ludzi. Mojżesz (w. 1) jest typem Jezusa i Kościoła jako natchnionego przez Boga twórcę tego cudownego hymnu zbawienia. Dzieci (dosłownie „synowie” – mężczyźni) Izraela, przyłączający się do tej pieśni, są typem Starożytnych Godnych, Młodocianych Godnych i Wielkiej Kompanii oraz – co bardzo prawdopodobne – pokutujących i nawróconych aniołów. Zatem są cztery, a prawdopodobnie pięć klas, które wspólnie zaśpiewają chór Alleluja w niebie. Z kolei Miriam i pozostałe kobiety izraelskie (w. 20, 21) są typem dwóch ziemskich klas. Miriam, która przewodziła pozostałym kobietom w śpiewaniu tej pieśni jest typem quasi-wybranych, „wierzących Żydów, którzy w czasach Starego Testamentu nie byli wystarczająco wierni, by stać się Starożytnymi Godnymi, ani wystarczająco wierni w Wieku Ewangelii, by zostać przeniesionymi spod Mojżesza do Chrystusa, oraz […] wierzących pogan podczas Wieku Ewangelii, którzy nie poświęcili się, choć w usprawiedliwieniu byli wierni do śmierci”. Pozostałe kobiety przedstawiają niewybranych „niewierzących Żydów i pogan z czasów przed Tysiącleciem, którzy staną się wierni jako restytucjoniści”. Tak jak Miriam przewodziła pozostałym kobietom w śpiewaniu tej pieśni, a one śpiewały po niej refren, tak quasi-wybrani, jako pierwszorzędna klasa restytucjonistów, będą przewodzić w chóralnej pieśni Alleluja na ziemi, a niewybrani, jako drugorzędna klasa restytucjonistów, będą śpiewać ten wspaniały hymn po nich (Obj. 5:13; PT 1955, s. 22 [TP 2013, s. 23]).
Pieśń z 2Moj. 15:1-19 była śpiewana przez mężczyzn Izraela – zbawione klasy duchowe. Wersety 20, 21 opisują pieśń śpiewaną przez kobiety Izraela prowadzone przez Miriam. W tym kontekście Miriam nie jest nazwana siostrą Mojżesza, lecz Aarona. Ma to swoje znaczenie, jak wszystko, co jest natchnione przez Boga. Zauważyliśmy już, że na Paruzję i Epifanię Mojżesz przedstawia przede wszystkim naszego Pana, a następnie naszego Pana i wzbudzonych świętych, natomiast Aaron w tych okresach przedstawia Kościół w ciele jako rzecznika najpierw Jezusa, a następnie kolejno wzbudzanej klasy Chrystusa.
Typiczną rolą Aarona w niewoli i wyzwoleniu Izraela jest zatem urząd rzecznika dla klasy Chrystusa. Na Tysiąclecie i Mały Okres Aaron przedstawia więc Starożytnych i Młodocianych Godnych jako rzecznika klasy Chrystusa wśród ludzi. Dlatego prorokini Miriam, skojarzona w wersecie 20 z Aaronem jako jego siostra, sugeruje, że Miriam jest typem rzeczników niższych od Starożytnych i Młodocianych Godnych.
Następnie po wyjaśnieniu, że zarówno wierzący, jak i niewierzący przedtysiącletni Żydzi i poganie staną się wiernymi jako restytucjoniści, czytamy: Tacy przedtysiącletni wierzący Żydzi i poganie są synami z Joela 2:28 oraz Izaj. 60:4, natomiast tacy przedtysiącletni niewierzący Żydzi i poganie będą córkami z tych wersetów. Rozumiemy, że ci pierwsi są pokazani w typie przez prorokinię Miriam, ponieważ jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych będą ich symboliczną siostrą. Jako tacy, będąc najniższą częścią przedtysiącletniego nasienia Abrahama, będą szczególnie używani, zgodnie z Przymierzem, bardziej niż pozostała część klasy restytucyjnej, do błogosławienia rodzin, narodów i rodzajów ziemi (E11, s. 276-296).
Poświęceni Obozowcy Epifanii są najwyższą grupą spośród quasi-wybranych, przyszłymi „synami” z Joela 2:28 i Izaj. 60:4, klasą Miriam, „specjalnymi pomocnikami Starożytnych i Młodocianych Godnych” w ziemskiej fazie Tysiącletniego Królestwa – są bowiem w swoim poświęceniu najwyższą i najbardziej rozwiniętą częścią „najniższego rzędu przedtysiącletnich potomków Abrahama”, która będzie „szczególnie używana, zgodnie z Przymierzem, bardziej niż pozostała część klasy restytucyjnej, do błogosławienia rodzin, narodów i rodzajów ziemi” (E15, s. 545-547). Są oni pierwszymi spośród „quasi-wybranych”, „piątego rzędu nasienia Abrahama”, „piątej klasy wybranej”, którzy się poświęcają. POE, jako główna część antytypicznej Miriam, otrzymają po Tysiącleciu bardzo zaszczytne stanowiska wśród restytucjonistów na udoskonalonej ziemi (E12, s. 185, 188, 519, 730).
(4) Czwartym zdjęciem Poświęconych Obozowców Epifanii – części quasi-wybranych jest ich obraz jako podrzędnych książąt Tysiąclecia, specjalnych pomocników Starożytnych i Młodocianych Godnych w ziemskiej fazie Tysiącletniego Królestwa. Poświęceni Obozowcy Epifanii będą mieli przywilej dopomagania w ochranianiu tych, których Szatan będzie próbował zwieść w Małym Okresie. Będą szczególnymi pomocnikami Starożytnych i Młodocianych Godnych w błogosławieniu ludzkości w ziemskiej fazie Królestwa. Godni jako książęta będą mieć zdolnych pomocników w quasi-wybranych (szczególnie w klasie Poświęconych Obozowców Epifanii), w zależności od ich różnych zdolności, bowiem quasi-wybrani są najwyraźniej reprezentowani przez podległych książąt lub kapitanów. Będą oni pomagać niewybranym, „córkom” (Izaj. 60:4; Joela 2:28) w kroczeniu Drogą Świętą, ponieważ jako wielcy misjonarze Wieku Tysiąclecia, pod kierownictwem przede wszystkim Chrystusa i Kościoła, a w następnej kolejności Starożytnych i Młodocianych Godnych, pójdą wszędzie, by nawracać pogan i odstępczych Żydów według Słowa i dzieła Bożego (PT 1984, s. 93 [TP 1986, s. 15]).