Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 59
Tak jak w naturze są jeszcze inne zboża (por. Ezech. 4:9) do zebrania oprócz pszenicy i jęczmienia, tak samo jest w Bożym planie zbawienia. Są jeszcze inni do zebrania oprócz Małego Stadka i Wielkiej Kompanii, mianowicie „poświęcający się pomiędzy Wiekami” (R5761). Są oni symbolizowani przez inne zboża, które także będą zebrane.
Oto lista klas wraz z symbolizującymi je zbożami: Starożytni Godni = żyto lub orkisz; Małe Stadko = pszenica; Wielka Kompania = jęczmień; Młodociani Godni = bób (lub fasola); Poświęceni Obozowcy Epifanii = soczewica; pozostali quasi-wybrani = proso. Słusznie zauważamy, że całe symboliczne żyto (lub orkisz) – czyli Starożytni Godni – zostało zebrane przed Wiekiem Ewangelii (Łuk. 16:16). Wierzymy także, że zgromadzona została cała pszenica i jęczmień – Małe Stadko i Wielka Kompania, oraz że powołanie dla symbolicznego bobu – Młodocianych Godnych – zakończyło się w roku 1954, choć niektórzy z nich kończą jeszcze swój poświęcony bieg (PT 2000, s. 44 [TP 2001, s. 28]).
W ramach obrazu zbierania Poświęconych Obozowców Epifanii podczas żniwa możemy też nadmienić, że POE mogą być nazwani świętymi w szerokim znaczeniu tego terminu. Czynności żniwa Wieku Ewangelii nazywane są w Piśmie Świętym pracą gromadzenia. Ps. 50:5 mówi: „Zgromadźcie mi moich świętych, którzy zawarli ze mną przymierze przez ofarę”. Choć to prawda, że święci (odłączeni, poświęceni) w znaczeniu Małego Stadka oraz Wielkiej Kompanii – „święci z ucisku” (R5231) – zostali w całości zgromadzeni, są jeszcze inni usprawiedliwieni z wiary i poświęceni – „święci” oczekujący zgromadzenia.
Biblia częstokroć określa Starożytnych Godnych mianem świętych (Ps. 16:3; 30:4; 31:23; Oz. 11:12). Na przykład święci z Ps. 37:28 to „Starożytni i Młodociani Godni w Małym Okresie” (E6, s. 526), a „obóz świętych” z Obj. 20:9 to Młodociani Godni (E4, s. 334-336). W szerokim znaczeniu świętymi są wszyscy, którzy dokonali zupełnego poświęcenia się Bogu – w tym „poświęcający się między Wiekami” – i wiernie w nim trwają. Zatem dzieło rozwijania lub zbierania członków przedtysiącletniego potomstwa Abrahama jest najważniejszym dziełem Boga w stosunku do Jego ludu w obecnym czasie. Jest ono także wspomniane w Izaj. 56:8 jako „gromadzenie rozproszonych” – antytypicznych umiłowanych przez Boga cudzoziemców i eunuchów (w. 3).
Następny obraz bliskiej i szczególnej relacji Poświęconych Obozowców Epifanii z naszym Panem zaczerpnięty jest z Pieśni nad Pieśniami 6:8 w zastosowaniu na okres po roku 1954. Poświęceni Obozowcy Epifanii są pokazani w „dziewicach” z Pieśni 6:8 w zastosowaniu na okres po roku 1954.
W Biblii dziewice reprezentują poświęconych (Ps. 45:14, 15; Obj. 14:4; PnP 1:3; 6:8; por. Obj. 7:9; 2Kor. 11:2; patrz E17, s. 284). W E6, s. 575, w odniesieniu do „kobiet, które ogłaszają wieści” (Ps. 68:11, tłum. dosł. z American Revised Version), br. Johnson stwierdził: „Rozumiemy myśl sprzed 1954 r. następująco: Kobiety są tu symboliczne. Odnoszą się do poświęconych, którzy obejmują lub ostatecznie obejmą Małe Stadko jako jedną symboliczną kobietę, Wielką Kompanię jako 60 symbolicznych kobiet i Młodocianych Godnych jako 80 symbolicznych kobiet. Łącznie kobiety te opisane są w PnP 6:8, 9, podczas gdy indywidualnie są to »panny bez liczby« z w. 8 ”. Oczywiście dotyczy to tego czasu w Epifanii, gdy Małe Stadko było jeszcze w ciele. Na temat Małego Stadka w tym okresie br. Johnson napisał (E11, s. 708): „Jedną z jej [Małego Stadka] sfer pracy jest 60 grup Wielkiej Kompanii (sześćdziesiąt żon królewskich) i 80 grup Młodocianych Godnych (osiemdziesiąt nałożnic), a w obydwu klasach tylu poświęconych, że nikt nie może ich zliczyć (panien bez liczby; Obj. 7:9)”. W czasie ziemskiej wędrówki Małego Stadka w Epifanii były tylko dwie inne klasy poświęconego ludu Bożego – Wielka Kompania i Młodociani Godni. Tłumacząc PnP 6:9, br. Johnson stwierdził w E11, s. 709: „Wielka Kompania jako jednostki i jako córki Boga (2Kor. 6:18) zrozumiała ją (ujrzawszy ją [Małe Stadko] córki) i bardzo dobrze się o niej wyrażała (błogosławioną nazwały), co uczyniło także 60 grup Wielkiej Kompanii (żony królewskie) oraz 80 grup Młodocianych Godnych (nałożnice); bardzo dobrze mówili o niej (chwaliły ją)” (por. E10, s. 274). To było zadowalające zastosowanie na czas przed 1954 r.
Jesienią 1954 r. zakończyło się powołanie do Młodocianych Godnych (E10, s. 114; PT 1958, s. 91-93; PT 1960, s. 91, 92; PT 1965, s. 63; PT 1970, s. 58) i rozpoczęło się budowanie epifanicznego Obozu Przybytku, w odróżnieniu od Dziedzińca (PT 1959, s. 56). Od tamtego czasu powoływana jest inna klasa – Poświęceni Obozowcy Epifanii – która jest przygotowywana jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych w ziemskiej fazie Tysiącletniego Królestwa. Są oni pierwszymi poświęconymi spośród quasi-wybranych, „piątego rzędu nasienia Abrahama” (E11, s. 293).
Rozumiemy, że w czasie po skompletowaniu Oblubienicy Chrystusa i Wielkiej Kompanii, pozostały jeszcze dwie klasy poświęconego ludu Bożego, dopełniające swojego biegu doczesnego życia – Młodociani Godni i Poświęceni Obozowcy Epifanii (TP 2018, s. 22). Wydaje się, że są one reprezentowane w zastosowaniu PnP 6:8 na okres po 1954 r. przez trzy grupy kobiet, pozostających w szczególnym związku z antytypicznym Salomonem – naszym Panem. Członkowie Wielkiej Kompanii, którzy są nowymi stworzeniami, są w duchowej fazie Królestwa