Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 58
nie zostali oświeceni Epifanią, przebywając w grupach prawdy oraz w Babilonie i poza nim. Zatem te pięć rodzin Gileada obejmuje wszystkich ostatecznie Poświęconych Obozowców Epifanii za wyjątkiem tych, którzy są pokazani w potomkach Chefera.
Należy zauważyć, że rodziny sześciu synów Gileada (syna Machira) nie miały dziedzictwa w ziemi Gilead (5Moj. 3:13-15; Joz. 17:1, 6), która leżała na wschód od Jordanu, ale w ziemi Kanaan, na zachód od Jordanu (4Moj. 26:30-34; Joz. 17:2-6). W Joz. 17:5-6 czytamy: „I przypadło Manassesowi dziesięć działów oprócz ziemi Gilead i Baszan, które były za Jordanem. Córki Manassesa otrzymały bowiem dziedzictwo pośród jego synów, a ziemia Gilead przypadła pozostałym synom Manassesa”.
Kolejnym obrazem związanym z Manassesem jest obraz córek Salfaada (Selofchada). Szósty syn Gileada, Chefer, miał syna imieniem Salfaad, który miał pięć córek i żadnego syna, jak podaje 4Moj. 26:33 i 27:1 (później jest to wspomniane w 4Moj. 36 i Joz. 17:3-6).
Córki Salfaada są typem oświeconych Duchem, niespłodzonych z Ducha jednostek poświęcających się po 1954 roku – w okresie Epifanii, a zatem POE. Choć córki Salfaada dorastały na pustyni (obrazującej tu Paruzję i Epifanię w szerszym znaczeniu jako Czas Ucisku, który trwa „aż do końca anarchii i ucisku Jakuba” (E4, s. 53), nie otrzymały dziedzictwa po WSCHODNIEJ stronie Jordanu, ale po ZACHODNIEJ, w ziemi Kanaan.
Córki Salfaada, otrzymując dziedzictwo wraz z połową plemienia Manassesa na zachód od Jordanu, są zatem typem pewnych ostatecznie wiernych POE, należących do przedtysiącletniego potomstwa Abrahama, otrzymujących swe wieczne ziemskie dziedzictwo wraz z restytucjonistami na ziemi, a nie dziedzictwo duchowe z Godnymi (PT 1977, s. 92, 93 [TP 1978, s. 59]).
Wśród członków rodzin Gileada były córki Salfaada, wymienione w 4Moj. 26:33; 27:1-11; 36; Joz. 17:3-6. Wielu próbnie usprawiedliwionych zaczyna jako części antytypicznych córek Salfaada, ale ostatecznie się nie poświęca. Niemniej wielu z nich pozostaje wiernymi wobec Jezusa jako ich Zbawiciela i wobec sprawiedliwości, stając się w ten sposób niepoświęconymi quasi-wybranymi. Ci, którzy ostatecznie pokazani są w córkach Salfaada, posiadają następujące pięć charakterystycznych cech:
a) są to pokorni, zgłodniali prawdy próbnie usprawiedliwieni, poświęceni ostatecznie po 16 września 1954 roku, ale nie wybitni wodzowie z klasy Poświęconych Obozowców Epifanii, ponieważ ci wodzowie są pokazani oddzielnie jako występujący z prośbą do Boga i Chrystusa w związku z dziedzictwem antytypicznych córek w Królestwie (4Moj. 36:1-4);
b) mają oni symbolicznych ojców, którzy utracili prawdę przynajmniej w jakimś ważnym zarysie;
c)zrozumieli to przynajmniej do pewnego stopnia;
d) usiłują coś uczynić w tej sytuacji – kierują do Pana specjalne zapytania i prośby w związku z prawdą dotyczącą ich wiecznego dziedzictwa; (e) w końcu stają się oświeceni Epifanią i wielu z nich poznaje prawdę epifaniczną. Pięć córek antytypicznego Salfaada we wszystkich krajach, w skończonym obrazie, odznacza się pięcioma cechami w skali wzrastającej, widocznie odpowiednio do ich rozwoju na podobieństwo Chrystusa, począwszy od posiadających najniższy stopień podobieństwa Chrystusowego aż do posiadających najwięcej tego podobieństwa (Machla – słaba lub tańcząca; Noa – wędrująca; Chogla – kuropatwa; Milka – królowa; Tirsa – rozkosz). Wszyscy ci Obozowcy powinni pilnie starać się rozwijać w coraz większym stopniu podobieństwo Chrystusowe i stopniowo osiągać najwyższy rozwój, tak aby stać się szczególną rozkoszą Jehowy (PT 1978, s. 57 [TP 1979, s. 29-30]).
Obecnie rozważmy obraz zbóż z Ezech. 4:9 jako fotografę przedstawiającą Poświęconych Obozowców Epifanii podczas żniwa. Słowo „żniwo”, używane w Teraźniejszej Prawdzie i literaturze prawdy Żniwa, w szerokim znaczeniu obejmuje całą pracę z symbolicznymi zbożami, począwszy od ich wyszukania aż do bezpiecznego doprowadzenia do Królestwa (E5, s. 143).
Wielka Kompania jest reprezentowana przez jęczmień, w odróżnieniu od Małego Stadka jako pszenicy. Żniwo jęczmienne w Ziemi Świętej miało miejsce przed żniwem pszenicznym i jest ono typem tej części Żniwa, w której pozyskani byli szczególnie ci, którzy stali się utracjuszami koron. Przypowieść o groszu pokazuje, że większość z nich wezwana od pierwszej godziny do jedenastej stała się utracjuszami koron, podczas gdy większość z wzywanych po jedenastej godzinie, aż do końca dnia, zachowała swoje korony (Mat. 19:30; 20:1-16; E5, s. 101). Te dwa okresy Żniwa oraz ich zbiory są odpowiednio pokazane w typie przez czas żniwa jęczmiennego i żniwa pszenicznego oraz ich zbiory (E4, s. 375, 376). Wierzymy, że cała symboliczna pszenica i jęczmień – Małe Stadko i Wielka Kompania – zostały już zebrane. Także całe symboliczne żyto (inne tłum. – orkisz) – Starożytni Godni (E12, s. 493) – zostało zebrane jeszcze przed Wiekiem Ewangelii (Łuk. 16:16). Lecz inne ziarna lub nasiona, które rosły w Ziemi Świętej, a były używane do wypieku chleba, takie jak bób (lub fasola – przyp. tłum.), soczewica i proso (Ezech. 4:9) również mogą być użyte do zilustrowania Młodocianych Godnych, Poświęconych Obozowców Epifanii i pozostałych z quasi-wybranych. Klasy te nadal podlegają procesom żniwa jako przedtysiącletnie potomstwo Abrahama.