Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 57
Wydaje się, że w ten sposób sześciu synów Ketury przedstawia sześć klas, które otrzymają życie wieczne pod Nowym Przymierzem, po tym, jak dwie spłodzone z Ducha klasy wybrane w Wieku Ewangelii (Małe Stadko i Wielka Kompania – Łuk. 12:32; Obj. 7) jako pierwsze „przeszły ze śmierci do życia” (Jana 5:24; 1Jana 3:14) i otrzymały dziedzictwo z Panem w sferze duchowej (Jana 14:3; Mat. 5:12). Pozostali potomkowie Ketury (1Moj. 25:3, 4) są typem na podziały w niektórych z tych sześciu klas.
Ponadto trzeci syn Ketury, Medan (1Moj. 25:2) jest typem Poświęconych Obozowców Epifanii pod Nowym Przymierzem (PT 1957, s. 22-24; PT 1958, s. 6, 7). Br. Russell interpretował liczne dzieci Ketury jako „typ licznych dzieci Bożych z Nowego Przymierza podczas Tysiąclecia”.
Pismo Święte zdaje się wyraźnie wskazywać tu w antytypie kolejność wchodzenia różnych ziemskich klas Tysiąclecia pod Nowe Przymierze – przymierze restytucji. Pokazane to jest np. w kolejności narodzin dzieci Ketury w typie (1Moj. 25:1-4). Działanie tej samej zasady można dostrzec w kolejności narodzin dzieci Abrahama – Ismaela i Izaaka – w typie i antytypie oraz w kolejności narodzin dzieci Jakuba w typie i antytypie (E8, s. 9).
Rozważymy następnie połowę plemienia Manassesa po zachodniej stronie Jordanu (4Moj. 32:1-42; 34:14, 15; Joz. 1:12-15; 13:15-32). Wyobraźmy sobie to jako fotografę ukazującą Poświęconych Obozowców Epifanii i ich wieczne dziedzictwo w ziemskiej fazie Królestwa. Pan dał nam wiele dowodów wskazujących na to, że Poświęceni Obozowcy Epifanii będą mieli specjalne, wieczne dziedzictwo w ziemskiej fazie Królestwa.
Bliskie związki pomiędzy Młodocianymi Godnymi a Poświęconymi Obozowcami Epifanii są także pokazane w antytypie dwóch części pokolenia Manassesa – Młodociani Godni są typem tej połowy, która miała swoje dziedzictwo na wschód od rzeki Jordan, a Poświęceni Obozowcy Epifanii są typem tej połowy, która miała swoje dziedzictwo na zachód od Jordanu (PT 2002, s. 44 [TP 2002, s. 47]). Reprezentuje to Poświęconych Obozowców Epifanii z punktu widzenia uzyskania przez nich dziedzictwa w antytypicznej ziemi obiecanej, Królestwie Boga i Chrystusa.
W E4, s. 450, 451 br. Johnson był bardzo bliski stwierdzenia – choć nie uczynił tego wprost – że połowa pokolenia Manassesa na zachód od Jordanu jest typem poświęcających się w Epifanii po 1954 roku, czyli Poświęconych Obozowców Epifanii. Są oni bliżej niż ktokolwiek spośród niepoświęconych quasi-wybranych i niewybranych przy końcu Wieku, są związani i solidarni z Młodocianymi Godnymi w obecnym życiu we wszystkich ich doświadczeniach poświęcenia, w tym w ich boju przeciwko grzechowi, błędowi, samolubstwu i światowości. Z tego też powodu, z uwagi na związane z tym doświadczenia Obozowców teraz, gdy grzech wciąż ma przewagę, oni bardziej niż inni będą przygotowani do roli głównych pomocników Godnych w służbie Tysiącletniego Królestwa (E11, s. 293; E15, s. 547).
Br. Johnson wyjaśnił na podstawie Pisma Świętego (E4, s. 450, 451; E12, s. 517; E15, s. 528; PT 1960, s. 45; PT 1972, s. 74), że Małe Stadko (Ruben, pierworodny), Wielka Kompania (Gad) i Godni (pokazani w połowie pokolenia Manassesa, która osiedliła się na wschód od Jordanu) mają zapewnione ostateczne wieczne dziedzictwo w sferze Królestwa niebiańskiego (4Moj. 32:1-42; 34:14, 15; Joz. 1:12-15; 13:15-32). Jednak Bóg zarządził, aby ziemia kananejska położona na zachód od Jordanu (4Moj. 36:2-12) była dana „w dziedzictwo [drugim] synom Izraela przez losowanie”, dziewięciu i pół pokoleniom, będącym typem wiernych restytucjonistów, którzy otrzymają swoje wieczne dziedzictwo na ziemi.
Obraz połowy pokolenia Manassesa, które otrzymało dziedzictwo po zachodniej stronie Jordanu zawiera w sobie także powiązane obrazy lub typy rodzin Gileada. Najstarszym synem Józefa był Manasses, synem Manassesa był Machir, a synem Machira (i wnukiem Manassesa) był Gilead (4Moj. 26:28-29; Joz. 17:1). Sześciu synów Gileada to Jezer (por. 4Moj. 26:30; Joz. 17:2), Chelek, Asriel, Szechem, Szemida i Chefer.
Ich dziedzictwo było wśród 9 i pół pokolenia na zachód od Jordanu, w odróżnieniu od dziedzictwa 2 i pół pokolenia na wschód od Jordanu. Sam Gilead wydaje się przedstawiać całą restytucyjną klasę Poświęconych Obozowców Epifanii. Sześciu synów Gileada – Jezer, Chelek, Asriel, Szechem, Szemida i Chefer – i ich rodziny zdają się reprezentować sześć głównych grup, które ostatecznie będą należeć do POE, wszyscy w związku z otrzymaniem swego tysiącletniego i potysiącletniego dziedzictwa, być może według kontynentów, na których się rozwijali: Azja, Afryka, Ameryka Południowa, Australia, Europa i Ameryka Północna (Jezer, on – ojciec – pomaga; Chelek, cząstka; Asriel, Bóg związuje; Szechem, ramię; Szemida, on zna moje imię; Chefer, zawstydzenie) (PT 1977, s. 90-93 [TP 1978, s. 59]).
Antytypiczne rodziny pierwszych pięciu synów Gileada, otrzymując swoje wieczne dziedzictwo w Królestwie, będą się składać z tych ostatecznie wiernych, poświęcających się w Epifanii po 1954 roku, Poświęconych Obozowców Epifanicznych, (a) którzy w wielu przypadkach zostali oświeceni Epifanią i część z nich poznała prawdę epifaniczną, a którzy jednak nie mieli symbolicznych ojców tracących prawdę przynajmniej w jakimś ważnym zarysie lub nie zauważyli takich odchyleń, i (b) którzy