Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 56
Kompania) i Syjonem (Małe Stadko), które przedstawiają duchową fazę Tysiącletniego Królestwa, ale po wschodniej stronie doliny Tyropeon razem z Bezetą (Młodociani Godni) i Morią (Starożytni Godni), które reprezentują ziemską fazę Tysiącletniego Królestwa! Podobnie jak Bezeta, Ofel przedstawia podrzędną ziemską władzę Królestwa, jedną z „lennych władz podlegających głównemu rządowi”, które „także będą pośrednikami w błogosławieniu i zaprowadzaniu pokoju” przez sprawiedliwość.
Kolejnym punktem naszych rozważań jest antytyp trzeciego syna Ketury, Medana (1Moj. 25:2) jako obrazu Poświęconych Obozowców Epifanii w ich dziedzictwie Królestwa w odniesieniu do innych dzieci Bożych pod Nowym Przymierzem. Typ ten pokazuje w antytypie hierarchię ważności różnych ziemskich klas Tysiąclecia pod Nowym Przyierzem w czasie restytucji.
Obecnie poświęcający się w swoim Tysiącletnim dziedzictwie pod Nowym Przymierzem stanowią antytypicznego trzeciego syna Ketury, Medana (1Moj. 25:2). Medan (walka) przedstawia Poświęconych Obozowców Epifanii, najwyższą klasę spośród quasi-wybranych. Pod zwierzchnictwem Godnych będą oni polemistami na rzecz prawdy. Liczne dzieci Abrahama i Ketury są typem licznych dzieci Boga i Nowego Przymierza podczas Tysiąclecia (R4309; PT 1983, s. 78).
Tak jak „70 najwybitniejszych Starożytnych i Młodocianych Godnych otrzyma najwyższe stanowiska” wśród wybranych „w ziemskiej fazie Królestwa podczas ustanawiania i pieczętowania Nowego Przymierza”, tak Poświęceni Obozowcy Epifanii najwyraźniej otrzymają najwyższe stanowiska pomiędzy restytucjonistami podczas ustanawiania i pieczętowania Nowego Przymierza.
Wnioskując z Boskich przymiotów i ich odniesienia do ziemskich elementów Przymierza Potwierdzonego Przysięgą w przyznawaniu nagród „tym, którzy wiernie służą Bogu, gdy grzech ma przewagę” (E4, s. 329), można zauważyć, że przymioty Boga z pewnością powinny przewidzieć coś dla Poświęconych Obozowców Epifanii jako wiernych poświęconych wierzących, okazujących lojalność wobec Boga przez wierne praktykowanie swojego poświęcenia w warunkach bardzo utrudnionych przez przewagę i dominację Szatana, błędu i śmierci wśród ludzkości, gdy żyjemy jeszcze w Czasie Ucisku, w okresie Epifanii albo Apokalipsy. Otrzymają oni wyższą nagrodę podczas ustanawiania i pieczętowania Nowego Przymierza niż pozostali quasi-wybrani, którzy są jedynie do pewnego stopnia wiernymi wierzącymi i którzy nie oddają nawet siebie Bogu w poświęceniu, ani nie trwają w nim! To z pewnością stosowne, aby Poświęceni Obozowcy Epifanii byli uważani za najwyższą klasę pośród restytucjonistów (pod zwierzchnictwem Godnych) i byli pokazani w Medanie, trzecim synu Ketury.
Choć poświęcenie nie gwarantuje obecnie poświęcającym się wyższego stopnia rozwoju charakteru i wyższej formy służby w Tysiącleciu, to WIERNOŚĆ swemu poświęceniu – którą muszą zachować wszyscy, którzy chcą utrzymać swoje stanowisko Poświęconych Obozowców Epifanii – faktycznie wyrabia w tej klasie wyższy stopień rozwoju charakteru obecnie i najwyraźniej gwarantuje im wyższą formę służby w Tysiącleciu niż tym, którzy nie poświęcą się obecnie oraz tym, którzy po poświęceniu okażą się niewierni (PT 1958, s. 6, 7).
Każde z dwóch pierwszych przymierzy urodziło tylko jednego potomka: pierwsze – duchowy Izrael, „dziedzica wszystkiego”, którego typem był Izaak (Żyd. 1:2; Rzym. 8:17), a drugie – cielesny Izrael, „umiłowany ze względu na ojców”, pokazany w Ismaelu (Rzym. 11:28). Jednakże Nowe Przymierze, pokazane typicznie w Keturze, rodzi sześciu synów (1Moj. 25:2). Oznacza to, że Nowe Przymierze przyniesie życie wieczne sześciu klasom w Wieku Tysiąclecia, które mogą odpowiednio być przedstawione jak następuje: (1) Zimran: siedemdziesięciu najwybitniejszych Starożytnych i Młodocianych Godnych (starcy i młodzieńcy z Joela 2:28), którzy otrzymają najwybitniejsze stanowiska podczas ustanawiania i pieczętowania Nowego Przymierza (2Moj. 24:1, 9); (2) Jokszan: Godni w ogólności; (3) Medan: Poświęceni Obozowcy Epifanii – ci, którzy poświęcają się Bogu i są wierni w poświęceniu podczas Epifanii – okresie u samego końca Wieku Ewangelii – po tym, jak cztery wyborcze klasy zostały w pełni przygotowane w swoich członkach. Cztery wybrane klasy z nasienia Abrahamowego są zobrazowane jako służące na Dziedzińcu Przybytku, który został postawiony dla Izraela na pustyni, a ci poświęcający się są zobrazowani jako będący w Obozie – stąd nazwa „Obozowcy”; (4) Midian: ci spośród cielesnych Izraelitów, którzy podczas Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii w wierze i praktyce doszli do harmonii z Przymierzem Abrahamowym i Mojżeszowym i pozostali w nich wierni, chociaż się nie poświęcili; (5) Jiszbak: ci poganie (i niektórzy Żydzi), którzy podczas Wieku Ewangelii, włączając nasze czasy, pokutowali za swoje grzechy i przyjęli Jezusa za swojego Zbawiciela i pozostali wierni okupowi oraz sprawiedliwości, chociaż się nie poświęcili i nie oddali swojego życia Bogu; (6) Szuach (niskie miejsce, depresja): niewybrana, niewierząca ludzkość, składająca się z niewierzących pogan i tych cielesnych Izraelitów, którzy porzucili obietnice przymierza; ci są córkami z Joela 2:28 i Izaj. 60:4, a o quasi-wybranych jest mowa jako o „synach” – silniejszych od córek.