Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 55

obraz przedstawia pomoc, jaką – jako antytypiczni Netynejczycy Tysiąclecia – będą świadczyć w Tysiąc­letnim Królestwie wobec antytypicznych Lewitów (Starożytnych i Młodocianych Godnych).

      W wielu artykułach na łamach Teraźniejszej Prawdy wyjaśniliśmy zmianę w znaczeniu antytypicznego Dziedzińca Przybytku i Obozu po roku 1954. Zostało wyjaśnione, że ci próbnie usprawie­dliwieni, którzy nie poświęcili się do jesieni 1954 roku, przestali być pokazywani jako próbni Lewici na Dziedzińcu. Z tego powodu ci spośród nich, któ­rzy w dalszym ciągu wierzyli w Jezusa jako swojego Zbawiciela i praktykowali sprawiedliwość, są poka­zani w Obozie jako próbnie usprawiedliwieni wraz z wieloma nowymi próbnie usprawiedliwionymi. Niektóre jednostki w tych dwóch usprawiedliwio­nych przez wiarę grupach poświęciły się po jesieni 1954 roku, a ich poświęcony status jest także typicznie pokazany w Obozie. Obecnie zatem mamy trzy klasy pokazane w antytypicznym Obozie: (1) klasę poświęconą – Poświęconych Obozowców Epifanii, (2) niepoświęconych próbnie usprawiedliwionych oraz (3) nieusprawiedliwiony, nominalny lud Boży.

      Te trzy klasy antytypicznych Netynejczyków z okresu po 1954 roku uczyniły trzy rzeczy: (1) opuściły Babilon, (2) przynajmniej w pewnej mierze zapoznały się z prawdą oraz (3) w szczególny sposób pomagały antytypicznym Lewitom – Wiel­kiej Kompanii (do lutego 1979 r.) i Młodocianym Godnym – w przygotowaniach do stanowisk im należnych w Królestwie Wieku Tysiąclecia, a także pomagały w budowaniu obozu Epifanii z Żydów i pogan. Ci antytypiczni Netynejczycy „umiejęt­nie” i „rozumnie” (1) w mniejszym lub w większym stopniu oczyścili się ze złych cech, aby postępować zgodnie z naukami Słowa Bożego, (2) przyłączyli się oni do swych braci, do swych godnych wodzów i (3) zobowiązali się uroczystą umową, że będą pos­tępować w posłuszeństwie wobec Słowa Bożego (Neh. 10:28, 29).

      Zostali oni specjalnie oddani lub przeznaczeni na służbę na rzecz Wielkiej Kompanii i Młodocia­nych Godnych. W porównaniu do nich klasa nie­usprawiedliwionych Obozowców czyni te rzeczy jedynie w małym stopniu (ta klasa w skończonym obrazie nie będzie nawet znajdować się w Obozie epifanicznym). Klasa próbnie usprawiedliwionych wykonuje te rzeczy w nieco większym stopniu – poś­więcają się dla sprawiedliwości. Natomiast klasa zu­pełnie poświęcona, Poświęceni Obozowcy Epifanii, czyni te rzeczy w daleko wyższym stopniu niż inni (PT 1971, s. 37, 38 [TP 1972, s. 35]).

      Przejdziemy teraz do rozważenia dwóch „fotog­rafii” pagórka Ofel w Jerozolimie (2Kron. 27:3; 2Kron. 33:14; Ezdr. 2:70; Neh. 3:26-27; Neh. 7:73; Neh. 11:21). Na pierwszej z nich widzimy miejsce, w którym Poświęceni Obozowcy Epifanii mieszka­ją i pracują w obecnym momencie Epifanii. Drugie zdjęcie przedstawia klasę Poświęconych Obozowców Epifanii jako całość. Zacytujmy br. Jolly’ego: „Pagórek Ofel (wysokie miejsce, wieża, twierdza) w Jerozolimie został odnowiony przez Netynejczyków (Neh. 3:26, 27; 11:21) i służył jako wyjątkowe miejsce zamieszkania dla Netynejczyków po wyg­naniu, całkiem blisko świątyni. Przedstawia to naj­mocniejszą, najwyższą i najlepszą sferę przebywania antytypicznych Netynejczyków z Bogiem w związ­ku z antytypiczną świątynią i służenia odpowied­nim antytypicznym Lewitom w związku ze służbą w antytypicznej świątyni. Analogicznie do tego, pa­górek ten w okresie po roku 1954 przedstawia dla Poświęconych Obozowców Epifanii ich specjalną sferę przebywania z Bogiem i pomagania odpo­wiednim antytypicznym Lewitom z okresu po roku 1954 – członkom Wielkiego Grona i Młodocianym Godnym. Ci Obozowcy pomagają im w szczególny sposób w przygotowaniu Lewitów na Dziedzińcu Epifanii do zajęcia miejsc w Królestwie i w budowie Obozu epifanicznego z Żydów i pogan”.

      Dla jasności zwróćmy uwagę na słowa br. Jolly’ego z PT 1971, s. 39 (TP 1972, s. 36): „Spojrzenie na pagórek Ofel wspomniane w poprzednim parag­rafie, (a) jako na wyjątkowe miejsce zamieszkania dla Netynejczyków po powrocie z wygnania i na jego znaczenie antytypiczne jest odmienne (choć ściśle związane) od traktowania tego pagórka (b) jako elementu topografi Ziemi Świętej i jego znaczenia symbolicznego, którym jest klasa Poświęconych Obozowców Epifanii jako całość, a nie tylko ta część, któ­ra opuszcza Babilon i służy jako wybitne jednostki wśród antytypicznych Netynejczyków z okresu po 1954 roku”.

      Br. Jolly stwierdził także: „Naturalnie, jeśli dwie góry – Syjon i Moria – i dwa pagórki – Akra i Bezeta – jako elementy topografi Ziemi Świętej reprezentują klasy, jak nauczał br. Johnson (Ps. 72:3; E4, s. 320, 321), to dodatkowy pagórek – Ofel – także przedsta­wia klasę, chyba że znalazłby się jakiś przekonują­cy i logiczny powód, by temu zaprzeczyć. Z innego punktu widzenia, jako szczególne miejsce zamiesz­kania Netynejczyków z czasu po wygnaniu, Ofel jest typem najmocniejszej, najwyższej i najlepszej sfery przebywania z Bogiem w związku z antytypiczną świątynią oraz służenia odpowiednim antytypicznym Lewitom w związku ze służbą w antytypicznej świątyni”.

      Poświęceni Obozowcy Epifanii będą szczegól­nymi pomocnikami Starożytnych i Młodocianych Godnych w błogosławieniu ludzkości podczas ziemskiej fazy Królestwa. Jakże pasuje do tego fakt, że pagórek Ofel (POE) nie znajdował się po zachod­niej stronie doliny Tyropeon razem z Akrą (Wielka

poprzednia strona – następna strona