Teraźniejsza Prawda nr 555 – 2020 – str. 51

do POE, należy przynajmniej przyjąć Jezusa za swego Zbawiciela i Króla, poświęcić się i wiernie realizować to poświęcenie. Próbą wierności nie jest wiedza, a chrześcijański charakter – szczególnie za­lety wiary i posłuszeństwa.

      POE jako klasa składają się z jednostek – za­równo z Żydów, jak i pogan – które po 16 września 1954 roku, ale jeszcze przed otwarciem Drogi Świę­tej przyjmą Jezusa jako Zbawiciela, poświęcą swe życie Bogu i okażą się wierni w tym poświęceniu. Choć terminu „Poświęceni Obozowcy Epifanii” nie znajdziemy w Piśmie Świętym, trzy słowa, jakie się nań składają, mają podstawę biblijną (PT 2002, s. 43; TP 2002, s. 46).

      Fakt, że jednostki te poświęcają się po 16 wrześ­nia 1954 roku, oznacza, że jest dla nich za późno na członkostwo w klasie Młodocianych Godnych (czwartej i ostatniej klasy szczególnie wybranej). POE należą jednak do przedtysiącletnich potom­ków Abrahama jako najwyższa klasa wśród quasi-wybranych. Czytamy bowiem w Gal. 3:7-9, że „[…] ci, którzy są z wiary, ci są synami Abrahama” i „[…] dostępują błogosławieństwa wraz z wierzącym Abra­hamem” (jeśli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cy­taty pochodzą z UBG – przyp. tłum.).

      Nasza kolejna fotografa Poświęconych Obozowców Epifanii przedstawia ich wraz z matką w ziem­skich zarysach Przymierza Potwierdzonego Przysię­gą. Przymierze to może być nazwane ich duchową matką, ponieważ zawiera obietnice odnoszące się do nich i posilające ich życie duchowe.

      Przymierze, które działało pomiędzy Bogiem a Abrahamem, Izaakiem, Jakubem i kolejnymi Starożytnymi Godnymi oraz które działało pro­spektywnie pomiędzy Bogiem a Ablem, Enochem, Noem itd., co jest pokazane w Żyd. 11:3-7, 39, 40, jest tym samym Przymierzem, które działa obecnie pomiędzy Bogiem, Młodocianymi Godnymi oraz Poświęconymi Obozowcami Epifanii. Przymierze to w pewnych swoich ziemskich zarysach Przy­mierza Potwierdzonego Przysięgą jest wyrażone w 1Moj. 22:6-8. Skoro działało w sposób prospek­tywny w przypadku Abla, Enocha, Noego itd., może działać obecnie w przypadku poświęcających się po­między wiekami, jak to sugeruje ogólna myśl Pisma Świętego, logika i fakty.

      Gal. 3:6-9 i Rzym. 4:16 nauczają, że ci wszyscy, którzy mają ten sam rodzaj wiary, jaką miał Abra­ham, będą wraz z nim pobłogosławieni przywile­jem błogosławienia wszystkich rodzin ziemi. Ta obietnica stanowi Przymierze! Obecnie działa ona wobec Młodocianych Godnych, a także Poświęco­nych Obozowców Epifanii, ponieważ „są z wiary Abrahama”, tj. „ufają, gdy nie mogą go dostrzec” (2Kor. 4:13; 5:7), a zatem „dostępują błogosławień­stwa wraz z wierzącym Abrahamem”. To prawda, że wczesne zarysy Przymierza Potwierdzonego Przysię­gą nie zapewniają życia, bowiem ono będzie dane tym klasom poprzez Nowe Przymierze, pokazane w Keturze. Jednak te wczesne zarysy Przymierza Potwierdzonego Przysięgą dają im pewien rodzaj stanowiska przed Bogiem.

      Przymierze działające w tym życiu w stosunku do Abrahama, Izaaka, Jakuba oraz pozostałych Sta­rożytnych Godnych nie zostało pokazane w typie w żadnej z trzech żon Abrahama. Nie są też w nich pokazane te jego zarysy, które obejmują Wielką Kompanię i cielesny Izrael (Rzym. 11:28, 29). Jednak tak jak dokładnie ten sam warunek nie unieważnia Przymierza Potwierdzonego Przysięgą dla Wielkiej Kompanii i Izraela cielesnego, tak niepokazanie tego przymierza w typie w żadnej z żon Abrahama nie dowodzi, że nie istnieje, ponieważ wiele wersetów świadczy o jego istnieniu, a jest to przymierze po­dobne do tego, jakie obejmuje Młodocianych God­nych (E4, s. 355-356).

      Imiona członków POE, tak jak imiona Staro­żytnych i Młodocianych Godnych, są zapisywane w księdze żywota, chociaż w przeciwieństwie do tych dwóch klas wybranych, nie są prospektywnie zapisywane w niebie. Członkowie tych trzech klas, po poświęceniu się, zaczęli wpisywać swoje cha­raktery w ziemskie zarysy jego fazy potwierdzonej Przysięgą, chociaż w rzeczywistości nie otrzymają oni życia dopóki nie wejdą pod działanie Nowego Przymierza podczas Pośredniczącego Królestwa.

      Brat Johnson pokazuje, że „zapisanie imion w księdze żywota” „w zwykłym znaczeniu jest wpisa­niem czyjegoś charakteru w przymierze” i wyjaśnia, że Starożytni i Młodociani Godni zaczęli wpisywać swe charaktery w ziemskie zarysy jego fazy potwier­dzonej Przysięgą. To samo dotyczy Poświęconych Obozowców Epifanii. Codziennie wpisują swoje imiona do księgi życia w sposób podobny do Mło­docianych Godnych (PT 1981, s. 14, kol. 2).

      Chociaż nie są oni na próbie do życia w tym Wieku, to pewne rzeczy w tym życiu oraz pewne rzeczy w Tysiącleciu zostaną wypracowane w Poś­więconych Obozowcach Epifanii, by przygotować ich do życia wiecznego. W tym życiu, po to by oka­zać się wiernymi jako drugorzędne ziemskie potom­stwo Abrahama, muszą przejść próbę wiary i posłu­szeństwa – w rzeczy samej muszą skrystalizować te dwie łaski. Będą oni musieli także rozwinąć dużą miarę niesamolubnej miłości, która jest koniecz­na do wiernego wykonywania poświęcenia aż na śmierć.

      Cierpią oni dla sprawiedliwości i toczą dobry bój wiary, co rozwija ich charaktery i dowodzi, że są godni, by zająć szczególne miejsce łaski, które Bóg zarezerwował dla nich w swoim Królestwie. Jednakże nawet w tym życiu otrzymują oni wiele

poprzednia strona – następna strona