Teraźniejsza Prawda nr 552 – 2020 – str. 3
Jako Mesjasz chciał zebrać ich do siebie, tak jak kokosz zgromadza kurczęta swoje pod skrzydła, lecz oni nie chcieli, dlatego też ich dom został pusty (Mat. 23:13-29), a ich narodowa państwowość została obalona i zniszczona przez rzymskie armie (Łuk. 21:20-24); (Komentarze Bereańskie).
Pierwszy werset 24. rozdziału Księgi Izajasza w ogólny sposób proroczo zapowiada karę, jaką Jehowa wymierzy narodowi żydowskiemu w Żniwie Wieku Żydowskiego „[…] z powodu ich grzechu [odrzucenia Jezusa] i z powodu ich nieprawości [grzechów popełnianych przeciwko Przymierzu Zakonu]” (Ps. 107:17, KJV; patrz E4, s. 169): (1) Bóg opróżni ich ziemię; (2) spustoszy ją; (3) wywróci ją do góry nogami [według KJV] (wywróci jej oblicze – patrz tłumaczenie alternatywne na marginesie; tak jak butelka jest opróżniana poprzez odwrócenie do góry dnem – jej obliczem jest jej otwór; Ps. 146:9, KJV) oraz (4) rozproszy jej mieszkańców w diasporze Wieku Ewangelii (5Moj. 4:27; 28:64; 30:3).
Następnie Izajasz podaje kilka szczegółów: wszystkie grupy ludzi spotkają takie same cierpienia bez względu na pozycje społeczną (Izaj. 24:2); ziemia zostanie całkowicie spustoszona i złupiona (w. 3); ziemia oraz jej mieszkańcy, włącznie z osobami wysoko postawionymi będą płakać, marnieć i upadną (w. 4). Izraelici w ogólności splugawili, zanieczyścili i zbezcześcili swoją ziemię, w której mieszkał Bóg (4Moj. 35:33, 34) przez niewierność względem Boga, wyrażającą się nieprzestrzeganiem – przez grzech, bałwochwalstwo i na inne sposoby – Jego przykazań („praw”), zmienianiem Jego zarządzeń, Jego doktryn („ustaw)”; 2Moj. 18:20; E11, s. 332), jak również zerwaniem wiecznego przymierza (w. 5; Jer. 3:1-5; 11:2-10; E14, s. 330, 352, 353; Ezech. 16:59).
Boskim zamiarem było, by Izrael stał się „Jego ludem”, tak jak przysiągł ich ojcom – „Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi” (5Moj. 29:13). Jednakże z powodu niewierności Izraela, nielojalności wobec Niego – Boga ich przymierza, Pan zesłał im obiecaną klątwę (5Moj. 11:26-28), a ona pożarła sferę ich nauk i sferę ich ducha (Jer. 7:34; E14, s. 346 od góry) oraz spustoszyła ich ojczyznę i naród, oszczędzając jedynie ostatek – prawdziwych Izraelitów (w. 6; Rzym. 9:27, 29; 11:5; P2, s. 205, 206).
Zaiste, spustoszenie cielesnego Izraela napawało smutkiem, a uroczysta radość przemieniła się w milczenie i smutek. Niewierni Izraelici przestali być zaopatrywani w prawdę na czasie („młode wino”) przez swoich wodzów – to źródło zaopatrzenia wyschło i przyniosło rozczarowanie, a czas radości stał się czasem smutku (Izaj. 24:7; Joela 1:10, 12). Już się nie cieszyli (w. 8; Oz. 2:11) z posiadania prostszych prawd, a głębsze prawdy stały się dla nich gorzkie -ich wino zmieniło się w żółć (w. 9; 5Moj. 32:32, 33).
Naród żydowski, jego religijny rząd („miasto”) – obróciwszy wniwecz Boskie prawo i porządek, łącznie z przesłaniem o Jezusie jako Mesjaszu, tym sposobem „unieważniając przykazanie Boże poprzez swoje tradycje” (Mat. 15:6, KJV). Odrzucał – Jezusa, domagając się Jego ukrzyżowania i doprowadzając do tego ukrzyżowania – popadł w stan chaosu, a każda część tego narodu została starta i porzucona, tak że nikt nie mógł do niego wejść (Izaj. 24:10). Pozostało narzekanie i cierpienie, bowiem ich źródło prawdy zostało odcięte (patrz Łuk. 16:19, 22-24). Wszelka radość została przyćmiona, kiedy weszli w długą i ponurą noc diaspory podczas Wieku Ewangelii, kiedy nie mogli już cieszyć się swoimi błogosławieństwami jako naród ani swoją ojczyzną (Izaj. 24:11). Ich narodowa religijna państwowość została spustoszona i nie można było już do niej więcej wejść (w. 12).
ZEBRANY OSTATEK ŚPIEWA NA CHWAŁĘ BOGU
Odstępczy dom Izraela, jego narodowe spustoszenie i zniszczenie, jak również kara i rozproszenie ludu są obrazowo ukazane w wersetach 1-12. W tym samym okresie, w Żniwie Wieku Żydowskiego, ostatek wiernych prawdziwych Izraelitów został zgromadzony do Jezusa jako ich Mesjasza i Pana – „tak bowiem będzie pośród ziemi, pośród ludu […]” (w. 13). Zebranie tych ostatnich kilku wybranych Izraelitów jest przyrównane do „otrząsania drzewa oliwnego” dokonywanego po tym, jak większość oliwek została już zebrana, celem zdobycia tych nielicznych, które wciąż pozostają na najwyższych konarach i na najdalej położonych urodzajnych gałęziach (Izaj. 17:6), a także przyrównane jest do zbierania nielicznych pozostałych winogron po tym, jak zakończył się ich główny zbiór.
Chociaż ogólnie cielesny naród izraelski potknął się na skutek niewiary, a dom jego został pusty, ostatek z tego narodu przyjął Chrystusa (Jana 1:11, 12; 14:6), pozostał w Boskiej szczególnej łasce i stał się zalążkiem duchowego Izraela. Ten duchowy Izrael cieszył się „radością i prostotą serdeczną, chwaląc Boga i mając łaskę u wszystkiego ludu. A Pan przydawał zborowi na każdy dzień tych, którzy mieli być zbawieni” (Dz. 2:46, 47).
A zatem ord samego początku Kościół wypełniał proroctwo dotyczące Syjonu: „Wykrzykuj i śpiewaj, mieszkanko Syjonu! Wielki bowiem jest pośród ciebie Święty Izraela” (Izaj. 12:6, UBG). Ponieważ te same hebrajskie słowa są używane jako „wołać” oraz „wykrzykiwać” (słowo sugerujące radosną wypowiedź), Izaj. 24:14 może być oddane następująco (por. z przekładem Leesera): „Ci [Kościół] podniosą głos swój, wykrzykiwać będą [wołać, radośnie obwieszczać przesłanie Ewangelii], z powodu majestatu PANA [Jehowy w Jego wspaniałych przymiotach]