HISTORIA WIEKU EWANGELII W PROROCTWIE

Izaj. 24:1-23

      Niniejsze studium na temat obalenia pań­stwowości narodu żydowskiego będzie dla nas korzystne, jeśli rozważymy je z perspektywy proro­czego zastosowania i wypełnienia za czasów Tytusa w Żniwie Wieku Żydowskiego.

      Z tego punktu widzenia 24 rozdział Księgi Izaja­sza ma prorocze zastosowanie począwszy od Żniwa Wieku Żydowskiego, poprzez cały Wiek Ewangelii aż do Tysiącletniego Pośredniczącego Panowania Chrystusa. Na początku opisuje on warunki pod­czas Żniwa Wieku Żydowskiego (w. 1-12), czas za­mętu i utrapienia w Judei oraz spustoszenie jej jako karę od Jehowy za nieprawości cielesnego Izraela jako narodu. Następnie (w. 13-16) mówi o wier­nym ostatku rozproszonym pośród narodów i sła­wiącym Boga nawet w odległych krainach. Potem opisuje (w. 16-23) przewrotność pewnych wodzów Wieku Ewangelii, zwłaszcza przywódców religijnych w symbolicznym Babilonie – narodach chrześcijań­skich – udręki i prześladowania ludu Bożego Wieku Ewangelii, obalenie oraz usunięcie zarówno świec­kiego, jak i religijnego imperium Szatana w czasie wielkiego Czasu Ucisku oraz wprowadzenie i roz­kwit Boskiego chwalebnego panowania sprawiedli­wości dokonywane poprzez Chrystusa w nowych niebiosach i na nowej ziemi (Obj. 11:15). A zatem Iz. 24. podaje nam w proroctwie zwięzłą historię ca­łego Wieku Ewangelii. (Jeśli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty z Iz. 24. pochodzą z UBG – przyp. tłum.).

      Hebrajskie słowo eretz występuje 16 razy w 24. rozdziale Izajasza i jest ono także często używane w innych miejscach Biblii. Jest zazwyczaj tłumaczo­ne jako „ziemia”, tak jak w w. 1. lub jako „kraina” (przekład ASV przypis do w. 1.; Leeser oddaje je sło­wem „kraina” we wszystkich przypadkach, gdy wys­tępuje w w. 1-12). Język używany w w. 1 -12 w dużej mierze wskazuje na słowo „kraina” jako tłumaczenie bardziej poprawne od słowa „ziemia”, bowiem mowa tu jest nie tylko o ziemi, ale także o ludzie (por. Oz. 4:3, 6, 9; Łuk. 13:34, 35; 21:20 itd.).

      Ponieważ cielesny Izrael jest typem duchowego Izraela, a Żniwo Wieku Żydowskiego ma równoległy odpowiednik w Żniwie Wieku Ewangelii, jest cał­kowicie słuszne, by zastosować wyrażenia „opróżni ziemię”, „spustoszy ją”, „odmieni oblicze jej” [UBG] także do końca, czyli do Żniwa Wieku Ewange­lii, zwłaszcza do Czasu Ucisku od 1914 r. (R1813, ostatni akapit, R5041, kol. 2, R5735, kol. 2; BS 1960, s. 63; BS 1968, s. 63). Jak już zostało nadmienione, w niniejszym artykule rozważymy proroctwo z 24. rozdziału Księgi Izajasza jako całość wypełnioną historycznie i chronologicznie, począwszy od Żni­wa Wieku Żydowskiego, kiedy to rozpoczął się Wiek Ewangelii.

KARA BOSKA DLA CIELESNEGO IZRAELA

      Kiedy Jezus, urodzony pod Zakonem, przyszedł do swego narodu, to „[…] swoi go nie przyjęli” (Gal. 4:4; Jana 1:11, UBG). „Lecz jego poddani nienawi­dzili go i wysłali za nim poselstwo ze słowami: Nie chcemy, aby ten człowiek królował nad nami” (Łuk. 19:14, UBG), a szczególnie ich obłudni przywód­cy – „ślepi przewodnicy” – spiskowali przeciwko Niemu i prześladowali Go, aż „[…] wyrzuciwszy go […] zabili […]” (Łuk. 20:14,15; Dz. 2:36; 3:15, UBG).

poprzednia strona – następna strona