Teraźniejsza Prawda nr 551 – 2019 – str. 53
uczynić wyjątku także wobec innej poświęconej klasy – Poświęconych Obozowców Epifanii, którzy także będą podlegać Nowemu Przymierzu, choć pochodzą głownie z pogan – ta klasa podobnie jak tamta jest wierna Bogu w poświęceniu w czasie, gdy grzech wciąż przeważa.
„ZACHOWAJCIE SAMYCH SIEBIE W MIŁOŚCI BOGA”
Juda 21 zaprasza prawdziwy Kościół, aby zachowywał „samych siebie w miłości Bożej”. Określenie „samych siebie” odnosi się do Małego Stadka, które jako jedyne zostało uświęcone przez Ojca. Zatem napomnienie zawarte w tym wersecie stosuje się w ścisłym znaczeniu do Małego Stadka, ale co do zasady może być zastosowane do Młodocianych Godnych i Poświęconych Obozowców Epifanii. Tak – zupełnie właściwie odnosi się ono obecnie do oczyszczonych Młodocianych Godnych i Poświęconych Obozowców Epifanii. Już z tego samego powodu, że są takimi, powinni starać się pozyskać miłość Bożą, a następnie zachować ją z powodu swego obecnego powołania oraz przyszłych nadziei. W przeciwnym wypadku poniosą porażkę. Dlatego też Bóg wynagrodzi im te wysiłki swoją miłością do nich (PT 1985, s. 23).
Bóg sprawiedliwości zapewnia swój żyjący dzisiaj wierny lud prawdy (tak, jeden prawdziwy Kościół żyjący w 2019 roku) o powyższej zasadzie, mówiąc: „Tak będzie z moim słowem, które wyjdzie z moich ust: nie wróci do mnie na próżno, ale uczyni to, co mi się podoba, i poszczęści mu się w tym, do czego je poślę” (Izaj. 55:11, UBG). Ci, którzy obecnie stoją wiernie przy prawdzie paruzyjnej i epifanicznej, „bojując o wiarę raz świętym podaną” (Judy 3) i „chodząc w światłości Pańskiej” (Izaj. 2:5), otrzymają to samo błogosławione doświadczenie, które było udziałem Małego Stadka w jego czasie w Wieku . Ewangelii – bowiem „[…] Jeźli Bóg za nami, któż przeciwko nam?” (Rzym. 8:31; PT 1964, s. 62).
MANNA Z BIBLII – PRAWDAA NA CZASIE
Jehowa wyróżnił prawdziwy Kościół (zupełnie poświęcone obecnie jednostki) przesłaniem: na prawdę już posiadaną Pan nakłada więcej prawdy, podając „przykazanie za przykazaniem, przepis za przepisem” (Izaj. 28:10, 13 – KJV: „wers na wers, przykazanie na przykazanie” – przyp. tłum.). Padanie manny na rosę przez całą noc sugeruje stopniowy rozwój prawdy (Przyp. 4:18), przywodząc nam na pamięć myśl wyrażoną w pewnej pieśni: „Wciąż jeszcze przyjdzie więcej” [„Still theres morę to follow” – wers z pieśni nr 80 pt. „Have you on the Lord believed?” w angielskim śpiewniku Hymns oj the Millennial Dawn – przyp. tłum.]. O, Boski plan nie zmienił się, ale w literaturze prawdy dawane są coraz jaśniejsze oświadczenia na jego temat (Eli, s. 318).
Prawda na czasie podawana była ludowi Bożemu w sposób dostosowany do jego różnych potrzeb, okoliczności i doświadczeń, ponieważ Słowo Boże jest tak sformułowane, że jest dostosowane nie tylko do potrzeb ludu Bożego w ogólności, ale również do indywidualnych potrzeb jednostek znajdujących się w różnych okolicznościach i doświadczeniach. Pokazuje to praktyczność Boga i Jego prawdy. Fakt, że Bóg tak ułożył swe Słowo, by można było je dostosować do ogólnych potrzeb Jego ludu, jest widoczny z Am. 3:7: „Zaiste nic nie czyni panujący Pan [w realizacji swego planu], chyba żeby objawił tajemnicę swoją sługom swoim, prorokom”. Bóg powiedział: „[…] Czy mam zataić przed Abrahamem, co zamierzam uczynić?” (1Moj. 18:17, UBG). Na przykład Abraham i Lot wiedzieli o zniszczeniu Sodomy, zanim nastąpiło, a Noe wiedział o potopie dostatecznie wcześniej, by zdążyć zbudować arkę (E9, s. 20).
Nasz Pan i Głowa powiedział w Jana 15:15 (UBG): „Już więcej nie będę nazywał was sługami, bo sługa nie wie, co robi jego pan. Lecz nazwałem was przyjaciółmi, bo oznajmiłem wam wszystko, co słyszałem od mego Ojca”. Nasz Pan z pewnością będzie znał czasy i chwile we właściwym czasie, ponieważ ma wykonać plan i jako że sam się nie zmieni, to objawi ten plan bliskim sobie i współpracownikom w tym dziele – swym przyjaciołom i świętym (Ps. 21).
Zauważmy, jak Jehowa zapewnił postęp prawdy podczas Paruzji i Epifanii. Br. Russell miał pięcioro kolejnych specjalnych pomocników, z których czworo poniosło całkowitą porażkę: panów Barboura i Patona, panią Russell i pana M.L. McPhaila, którego upadek w 1908 roku otworzył drogę innemu bratu do zajęcia jego miejsca i zachowania tego przywileju aż do końca pielgrzymskiej pracy br. Russella. Pastor Johnson, uzbrojony w podstawowe prawdy, dokonywał postępu w teraźniejszej prawdzie aż do swojej śmierci (E9, s. 32).
Zauważmy następnie, jak Jehowa umożliwił naszemu drogiemu pastorowi Jollyemu wydobycie kolejnego klejnotu zrozumienia dotyczącego dostosowania prawdy do naszych czasów. Na zebraniu pytań i odpowiedzi 27 października 1968 roku zadano mu pytanie: Czy możemy stosować słowa dotyczące nowych stworzeń do Wielkiej Kompanii?