Teraźniejsza Prawda nr 550 – 2019 – str. 44
i Ducha Świętego: Ucząc je przestrzegać wszystkiego, com wam przykazał […]”. W Ewangelii Marka 16:15 (UBG) zachęcał ich, mówiąc: „[…] Idźcie na cały świat i głoście ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Natomiast w Dz.Ap. 1:8 pouczył ich w następujący sposób: „Ale przyjmiecie moc Ducha Świętego, który przyjdzie na was; i będziecie mi świadkami i w Jeruzalemie, i we wszystkiej Judzkiej ziemi, i w Samaryi, aż do ostatniego kraju ziemi [w ciągle rozszerzającym się kręgu]”.
Stosownie do tego Izaj. 61:1-3 mieści w sobie proroctwo oraz szczegóły tego wielkiego polecenia, które Jezus przekazał swoim uczniom. Stanie się to bardziej widoczne w miarę, jak będziemy analizować różne części Izaj. 61:1-3. Werset 1 proroczo wskazuje na to, co Łuk. 3:21, 22; 4:18 i Dz.Ap. 1:8 przedstawiają, a mianowicie, iż posiadanie Ducha Świętego jest głównym wymogiem oraz upoważnieniem dla tych wszystkich, którzy są prawdziwymi świadkami Jehowy i Jego Syna – Jezusa. Wykształcenie i zdolności bez Ducha Świętego nie uczynią nikogo dobrym sługą Jehowy. Duch Święty jest nie tylko Boską mocą, lecz także usposobieniem Boga w Jezusie, Maluczkim Stadku, Wielkiej Kompanii, Młodocianych Godnych, Poświęconych Obozowcach Epifanii oraz w pozostałych, wolnych moralnie wybrańcach.
Jezus otrzymał pełnię Ducha Świętego, jego zupełność: „[…] bo Bóg daje mu Ducha bez miary” (Jana 3:34, UBG). Proroctwo wskazywało (Izaj. 11:1-3, BW), iż na Różdżce (Jezusie) z rodu Dawida (przez Natana, Łuk. 3) „[…] spocznie […] Duch Pana [Jehowy]; Duch mądrości i rozumu [zdolności przyswojenia sobie znaczenia prawdy], Duch rady [planowanie tego, co i jak czynić] i mocy [siły], Duch poznania [wiedzy] i bojaźni Pana [czci obejmującej miłość obowiązkową oraz niesamolubną, bezinteresowną miłość]. I będzie miał upodobanie w bojaźni Pana […]” (porównaj E15, s. 64, 65, 393). W rezultacie tego „[…] Nigdy tak nie mówił człowiek, jako ten człowiek” (Jana 7:46).
Jezus Chrystus, jako posłuszny i doskonały we wszystkim był w stanie otrzymać prawdę na czasie bez miary. Jednak ze względu na to, że wszystkie niedoskonałe stworzenia mają ograniczone zdolności, Maluczkie Stadko nie mogło, a pozostali z poświęconych nie mogą, otrzymać Ducha Świętego bez miary, lecz otrzymywali i otrzymują go w stopniu o wiele mniejszym, różnym w zależności od pojemności umysłu każdej osoby oraz oczyszczenia go z grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. Każdy powinien oczywiście starać się i modlić o takie oczyszczenie aż do granic swoich możliwości i o napełnianie się Duchem Świętym (Łuk. 11:11-13; Efez. 5:18), duchem mocy, miłości i zdrowego umysłu (2Tym. 1:7). Napełnienie Duchem Świętym daje wszystkim poświęconym upoważnienie, ordynację(R5536), do głoszenia i nauczania innych odpowiednio do zdolności i możliwości. Każda osoba, posiadająca to upoważnienie Ducha Świętego, powinna głęboko oceniać to upoważnienie i używać go przy każdej odpowiedniej okazji.
Zasada ta powinna w dalszym ciągu być przestrzegana przez Poświęconych Obozowców Epifanii a w szczególności przez klasę Królowej Saby, posiadającą Świętego Ducha zrozumienia, który rozgrzewa serca i pobudza. Obdarzenie Duchem Świętym przez Jehowę „Tych poświęcających się między wiekami”, choć niespłodzonych z Ducha, jest jednak cudownym doznaniem, o czym świadczą i co potwierdzają ci, którzy otrzymali go teraz przy końcu Rozszerzonego Żniwa Wieku Ewangelii. Jest to oświecenie umysłu zrozumieniem prawdy, włączając głębokie nauki Słowa Bożego (1Kor. 2:10-16), które od ustania spłodzenia z Ducha mogą być rozumiane przez wszystkich poświęconych (E4, s. 469; E15, s. 652, 653). Jest to rozgrzanie serca; ożywienie i pobudzenie w służbie Pańskiej. Ta konstruktywna postępująca prawda jest przywilejem dla przedtysiącletniego potomstwa Abrahama.
Na to wspaniałe doświadczenie wieku Ewangelii nie należy patrzeć jako na część wylania Ducha „na wszelkie ciało” (Joela 2:28), ono bowiem dotyczy wylania Ducha podczas Tysiącletniego Pośredniczącego Panowania (które należy do przyszłości). Podczas wspomnianego przyszłego wylania Ducha Świętego Starożytni Godni wskutek Boskiej inspiracji będą podawali głębsze objawienia a Młodociani Godni mniej głębokie objawienia podczas Tysiąclecia (PT 1926, s. 116-120; BS 1970, s. 42-46). Wylanie Ducha, o którym mówi werset z Joela 2:28, należy oczywiście nadal do przyszłości.
Chociaż Izaj. 61:1-3, każdemu bratu i każdej siostrze otrzymującym Ducha, udziela upoważnienia do głoszenia i nauczania ludzi będących w świecie i w nominalnym kościele oraz pewnych poszczególnych braci prywatnie (na przykład, Dz.Ap. 18:24-26). Jednak nie upoważnia to tych słuchających do głoszenia w kościele i nauczania go. Siostry, mimo iż mają wiele przywilejów nauczania i głoszenia (PT 1939, s. 142, PT 1971, s. 12-14; PT 1983, s. 63), jednak nie otrzymały przywileju nauczania i głoszenia w kościele. Oprócz upoważnienia udzielonego odpowiedniemu bratu przez Izaj. 61:1-3 – upoważnienia od Boga (1Kor. 12:18,28; Efez. 4:11-13) – do głoszenia i nauczania w lokalnym kościele musi on również być do tej funkcji wybrany w głosowaniu przez podniesienie rąk właściwego zboru (Dz.Ap. 14:23; P6, s. 276-279). Każdy bowiem, kto nie został w ten sposób, czyli przez głosowanie zboru, wybrany, a samowolnie usiłuje głosić w lokalnym zborze i nauczać go, jest uzurpatorem i przechwytującym władzę – kimś, kto panuje nad zborem.