Z CZYJEGO UPOWAŻNIENIA,
CO, KOMU I DLACZEGO GŁOSIMY?

Proroctwo Izajasza 61

      Izaj. 61:1-3 jest uznawany za jeden z najpiękniej­szych i najwymowniejszych fragmentów Stare­go Testamentu. Fragment ten jest wielkim błogo­sławieństwem dla prawdziwego ludu Bożego od Izajasza aż do naszych czasów. Mówi on z czyjego upoważnienia, co, komu i dlaczego głosimy. Nie­którzy odnoszą go tylko do Izajasza, ale oczywistym jest, iż ma on także charakter proroczy, o większym i szerszym zastosowaniu na czas późniejszy. Wiemy o tym, gdyż nasz Pan Jezus, w swej pierwszej zanoto­wanej mowie z czasu Jego pierwszego adwentu (Łuk. 4:16-19), odniósł wspomniane proroctwo do siebie i swojego pomazania na znak otrzymania upoważ­nienia do głoszenia Ewangelii. Podobnie Izaj. 42:1 proroczo mówi o wylaniu przez Jehowę na Jezusa Ducha Świętego – swej świętej mocy i usposobienia.

      W podrzędnym znaczeniu Izaj. 61:1-3 odnosi się proroczo do pomazania członków Ciała Chrystu­sowego, a ten fragment jako zasada odnosi się do upoważnienia, jakie otrzymała Wielka Kompania i „Ci poświęcający się między wiekami” (R5761), którzy ostatecznie, jeśli pozostaną wierni, otrzyma­ją w Królestwie w nagrodę urzędy książąt i szlachty. Nagroda ta nie będzie tak wielka jak nagroda Kró­lów i Kapłanów – Maluczkiego Stadka oraz Staro­żytnych Godnych i Wielkiej Kompanii. W PT 1942 s. 79 znajdujemy następujące pytanie: „Jakiej odpo­wiedzi powinni udzielać Młodociani Godni, gdy są pytani, kto udzielił im upoważnienia do nauczania? Czy można do nich odnieść Izaj. 61:1-3?”. Odpowiedź brzmi: Tak! Podczas gdy Izaj. 61:1-3 przede wszyst­kim odnosi się do klasy Chrystusowej, zawiera jed­nak zasadę, którą można zastosować do wszystkich posiadających Ducha Świętego rzeczywiście lub w sposób przypisany. Członkowie Maluczkiego Stad­ka i Wielkiej Kompanii jako nowe stworzenia mają faktycznie Ducha Świętego. Młodociani Godni mają Ducha Świętego na poziomie ludzkim. Jak pięknie ta zasada występująca w proroctwie Izaj. 61:1-3 stosuje się do czterech wspomnianych klas.

      W miarę, jak wspaniały Boski plan się rozwija, my mamy możliwość dostrzeżenia Godnych jako Książąt oraz ich zdolnych pomocników w ąuasi-wybranych (szczególnie w Poświęconych Obozowcach Epifanii) odpowiednio do ich różnych zdolności, ponieważ quasi-wybrani są oczywiście reprezentowani przez niższych rangą Książąt lub Przełożonych. Oni będą pomagać niewybranym, „córkom” (Izaj. 60:4; Joela 2:28) na Drodze Świętoś­ci. Postępująca prawda zwraca nam uwagę na to, że chociaż Starożytni i Młodociani Godni są głównymi Książętami Tysiąclecia, to jednak w szerszym zna­czeniu Poświęceni Obozowcy Epifanii mogą też być nazywani Książętami (PT 1984, s.93).

      Biblia naucza, iż każdy wierzący ze względu na swoją wiarę, posiada upoważnienie do nauczania tego, o czym wie na podstawie wiary: „Mając tedy tegoż ducha wiary, tak jako napisane: Uwierzyłem, przetom też mówił; i my wierzymy, przeto też mówi­my” (2Kor. 4:13, porównaj z Gal. 3:6-9; E4 s. 358). Jeśli Młodociani Godni, Poświęceni Obozowcy Epi­fanii nie głoszą, nie przyznają się do Chrystusa przed ludźmi, Chrystus nie przyzna się do nich przed Bo­giem i aniołami. Ale gdy głoszą o Chrystusie przed ludźmi, przyznają się do Niego, On przyzna się do nich przed Bogiem i aniołami (Mat. 10:32, 33; Łuk. 12:8, 9). Zacytowane wersety upoważniają ich do głoszenia i proklamowania Słowa.

      Polecenie to składa się z trzech części: (1) szu­kajcie uczniów we wszystkich narodach (2) ochrzcij­cie ich (3) nauczajcie ich. Każde zaniedbanie tego polecenia oraz jego kolejności działań oznaczać bę­dzie porażkę. Kiedy według zarządzenia sieć (Mat. 13:47) ma być wyciągnięta na brzeg, oznaczać to bę­dzie że to polecenie nie jest już aktualne (P3 s. 215). W obecnym czasie postępujemy w zgodzie z tym, co jak wierzymy, jest poleceniem Ducha Świętego, aby wysyłać misjonarzy do głoszenia dobrej nowiny. Tak jak w przeszłości prawda była czynnikiem po­ciągającym, tak konstruktywna postępująca prawda, prawda żniwa, jest obecnie używana przez Pana jako narzędzie do próbowania i oddzielania. Z drugiej strony polecenie Szatana wypaczyło Boskie polece­nie: po pierwsze, nadało mu znaczenie nawrócenia świata (kursywa nasza); po drugie, zniszczyło prawdziwe znaczenie chrztu; po trzecie, wprowadziło za­męt w kwestii dyscyplinowania; po czwarte, wpro­wadziło myśl, że tylko to głoszenie jest wymagane.

      Rozumiemy, iż Izaj. 61:1-3 poleca wszystkim i upoważnia wszystkich poświęconych Jehowie do ogłaszania poselstwa ewangelii, tak jak to uczynił Jezus wobec swoich uczniów w wielkim poleceniu zapisanym w Ewangelii Mat. 28:19, 20, mówiąc: „Idąc tedy, nauczajcie [czyńcie uczniami, margines ASV] wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca, i Syna,

poprzednia strona – następna strona