Teraźniejsza Prawda nr 549 – 2019 – str. 28
w ich ręku byłaby udziałem szafarzy Pańskich. Sumiennie szukaliby i wypatrywali dobrych możliwości wykorzystania tych poświęconych rzeczy. Wkrótce pozycja społeczna, aprobata ogółu i bogactwo dóbr tego świata (Obj. 3:17) utraciłyby obecną wartość, a czas, talenty i wpływy zużywane w pracy Pańskiej byłyby obfitsze.
Dobremu szafarzowi Bóg nie musi przypominać o właściwym wykorzystywaniu tego, co zostało oddane pod jego opiekę. To do szafarza należy szukanie okazji do używania powierzonych mu „dóbr”. Jasno naucza tego Mat. 25:27 (UBG): „Powinieneś więc był dać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie odebrałbym to, co moje, z zyskiem”. Pilność w poszukiwaniu i znajdowaniu sposobów i środków do dysponowania naszymi poświęconymi talentami, czasem, możliwościami itp. na Bożą chwałę i dla korzyści Jego prawdy jest niezbędnym elementem wiernego szafarstwa (Mat. 25:21, 23), a jakiekolwiek inne postępowanie stanowi naruszenie przymierza poświęcenia. Kto wybiera inny sposób postępowania, jest odpowiednio do stopnia, w jakim to czyni „sługą nieużytecznym” (w. 30). To właśnie miał na myśli św. Paweł, pisząc: „A od szafarzy wymaga się, aby każdy z nich okazał się wierny” (UBG) i to także sam praktykował. Był rzeczywiście wiernym sługą, wciąż szukającym nowych i wspanialszych możliwości zużywania rzeczy i siebie samego w niebiańskiej służbie. I jak zawsze, „[…] kto szuka, znajduje […]” (Mat. 7:8).
Ktoś mógłby jednak zapytać: Czy to możliwe, że Bóg od nas tego wymaga? O, nie! Ofiary, które składamy, nie służą zaspokojeniu wymagań Bożej sprawiedliwości. Wymagania te zostały zupełnie spełnione ponad dziewiętnaście stuleci temu przez ofiarę okupową Jezusa i nie obowiązują one obecnie tych, którzy przyszli do Boga przez wiarę w odkupienie. Niemniej jednak Bóg zaplanował wybór specjalnych klas, które mają upodobnić się do Jego drogiego Syna. Muszą dowieść, że gorliwie pragną tego zaszczytu i są go godni poprzez radosne oddanie swego „małego wszystkiego” w ofierze dla Jego sprawy. „I niech składają ofiary dziękczynienia, i głoszą z radością jego dzieła” (Ps. 107:22 UBG).
To dlatego, że zadeklarowałeś swoje pragnienie poświęcenia się – zaparcia się siebie, wzięcia krzyża i podążania za Mistrzem (Mat. 16:24; 1Piotra 2:21) – Bóg mianował cię szafarzem tego „małego wszystkiego”, które Jemu oddałeś. Jeśli teraz żałujesz swego poświęcenia i chcesz zrezygnować z wiernej służby jako Jego szafarz, to nic bardziej niż to, nie dowodzi, że nie nadajesz się, by osiągnąć zaszczyty Królestwa. „[…] Nikt, kto przykłada swoją rękę do pługa i ogląda się wstecz, nie nadaje się do królestwa Bożego” (Łuk. 9:62 UBG). „Lepiej jest nie ślubować, niż ślubować i tego nie wypełnić” (Kaz. 5:4, 5, UBG).
Św. Piotr mówi, że jesteśmy szafarzami wielu różnorodnych łask Bożych, którymi nas obdarzył i że powinniśmy tak je wykorzystywać, aby być „dobrymi szafarzami” (1Piotra 4:10). Co więcej, jesteśmy nie tylko szafarzami poświęconych pieniędzy, dóbr, czasu i talentów w naszym posiadaniu, czy jest tego mało, czy dużo, ale w wersecie poprzedzającym nasze motto św. Paweł szczególnie nadmienia, że jesteśmy szafarzami tajemnic Bożego planu. Oprócz powierzenia nam do dyspozycji naszych własnych poświęconych zdolności i rzeczy, Bóg daje nam także radosną, chwalebną nowinę dla świata – „radość wielką, która będzie [ostatecznie] wszystkiemu ludowi”, a która obecnie jest ukryta przed światem, stanowiąc dla niego tajemnicę. Otrzymawszy „dobrą nowinę”, stajemy się jej szafarzami. Otwiera to także sposobności i daje zachętę do realizowania tego pierwotnego szafarstwa. Dostarcza powodu oraz możliwości do mądrego i pilnego używania wszystkich talentów w posiadaniu szafarza.
Od szafarza wymaga się, aby okazał się wierny i godny zaufania. Czy jeśli będziemy niewierni w zarządzaniu niewielkim majątkiem, który sami poświęciliśmy Bogu, możemy oczekiwać, że On w przyszłości powierzy nam większą władzę i szafarstwo? Czy jeśli chcemy wycofać się i „złupić” Go z rzeczy, które sami ofiarowaliśmy Mu w poświęceniu (Mal. 3:8) i jeśli jesteśmy niewierni jako szafarze i przywłaszczamy sobie tę „stratę” i żużel (Fil. 3:8, UBG) – 
ozdobne błyskotki obecnego czasu, to czy możemy spodziewać się, że Ten, który „zna tajniki serca’ (Ps. 44:21, UBG), powierzy nam prawdziwe bogactwa Jego chwały i królestwa? Każdy szafarz powinien niezwłocznie przejrzeć swoje księgi rachunkowe i postanowić być wiernym Jemu w przyszłości, niezależnie od sytuacji w przeszłości. Wszyscy, którzy tak uczynią i dobrze wypełnią swoją szafarską służbę, na końcu swej drogi życiowej usłyszą słowa Mistrza: „Dobrze, sługo dobry i wierny!”