Teraźniejsza Prawda nr 549 – 2019 – str. 22
w harmonii z Panem i Jego zasadami sprawiedliwości”. Z kolei w Cieniach Przybytku, s. 26, akapit 2, stwierdził: „Jak Izrael wyobrażał świat, tak Lewici byli odpowiednikami »domowników wiary«, czyli wszystkich wierzących w Jezusa i okup”.
W harmonii z tą ogólną definicję (kursywa nasza), br. Johnson w PT 1921, s. 7 (przedrukowane w E4, s. 405, 406) wskazał kilka szczególnych zastosowań i nadmienił, że „wyrażenia »dom wiary« używamy z wielu różnych punktów widzenia”. Najpierw wyjaśnił, że: „W Starym Testamencie wszyscy wierzący w obietnice należeli do domu wiary (Żyd. 11:1-39)”. Następnie opisał „dom wiary Wieku Ewangelii”, wskazując, że należeli do niego „wszyscy wierzący w Jezusa w Wieku Ewangelii” Na dowód tego podał Rzym. 4:11, 12 i odwołał się do stwierdzenia br. Russella z R5358, akapit 2: „W ścisłym znaczeniu [kursywa nasza] dom wiary obejmuje oczywiście tylko poświęconych [kursywa nasza]. Jednak słowa Apostoła usprawiedliwiają nasze przekonanie, że ci, którzy dopiero rozważają ten krok, obliczając koszty, w szerokim znaczeniu mogą także być uważani za domowników wiary” (widzimy, że br. Russell użył tu tego terminu w dwóch znaczeniach: w jednym w odniesieniu do poświęconych, a w drugim do niepoświęconych wierzących).
Następnie, po krótkim opisie „domu wiary nowych stworzeń” „jako skończonego dzieła, pod koniec Wieku Ewangelii, szczególnie w czasie Epifanii” oraz „domu wiary w Tysiącleciu”, br. Johnson powraca do dalszych rozważań na temat „domu wiary Wieku Ewangelii” – który zdefiniował jako drugi w kolejności. Wskazuje, że Młodociani Godni „zachowują swe tymczasowe usprawiedliwienie i w ten sposób należą do domu wiary Wieku Ewangelii, który trwa aż do Epifanii i podczas niej”. Stwierdził jednak, że „tymczasowo usprawiedliwieni, którzy obecnie [przed październikiem 1954 r.] się nie poświęcają”, „całkowicie przestają być członkami domu wiary [Wieku Ewangelii], ponieważ daremnie użyli łaskę Boga” (2Kor. 6:1).
Prosimy naszych czytelników o uważne przestudiowanie tych stwierdzeń. Zauważmy, że jest tu mowa o „domu wiary Wieku Ewangelii”. W roku 1921 br. Johnson nie omawiał oczywiście szczegółów prawdy na temat epifanicznego domu wiary, w tym Obozu Epifanii, ponieważ szczegóły te nie były wtedy tak jasne, jak w późniejszym czasie. „Wierni tymczasowo usprawiedliwieni” oraz „nawróceni wierni Żydzi” z Obozu Epifanii należeli do grup, które br. Johnson później zaliczył do „piątego rzędu potomków Abrahama” (E12, s. 185, 188, od góry), którzy „jako specjalni pomocnicy Starożytnych i Młodocianych Godnych […], będąc najniższą częścią przedtysiącletniego nasienia Abrahama, będą szczególnie używani, zgodnie z Przymierzem, bardziej niż pozostała część klasy restytucyjnej, do błogosławienia rodzin, narodów i rodzajów ziemi” (E11, s. 293). Identyfikuje ten „piąty rząd potomków Abrahama” jako klasę quasi-wybranych, która obejmuje Obozowców Epifanii (PT 1955, s. 20-23; PT 1957, s. 20-27; PT 1962, s. 45; PT 1963, s. 28-30, 43).
Izaj. 49:11 (UBG): „Na wszystkich moich górach utoruję drogę, a moje gościńce będą wyżej wzniesione”. Werset ten mówi o klasach poświęconych w okresie przed restytucją. Bóg uczyni wszystkie pięć przedrestytucyjnych poświęconych klas – Maluczkie Stadko, Starożytnych Godnych, Wielką Kompanię, Młodocianych Godnych i Poświęconych Obozowców Epifanii (symbolizowanych odpowiednio przez Syjon, Morię, Akrę, Bezetę i Ofel) – specjalnymi narzędziami pomagającymi niewybranym kroczyć Drogą Świętą.
Poświęceni Obozowcy Epifanii są obecnie próbnie usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa i przyjęci przez Boga w poświęceniu (Przyp. 23:26) jako należący do przedtysiącletniego potomstwa Abrahama w ziemskich zarysach Przymierza Związanego Przysięgą, a także mają przywilej modlenia się do Boga i społeczności z Nim. Gdy staną na próbie pod Nowym Przymierzem, nie stracą tej relacji opartej na Przymierzu Związanym Przysięgą, ani tych wymienionych przywilejów. Bóg udzieli im wysokich zaszczytów, ponieważ obecnie dowodzą oni swojej wierności na większej próbie niż ta, której podlegać będzie ogół restytucjonistów. Otrzymają oni przywilej stania się specjalnymi współpracownikami Godnych i będą bardzo zdolnymi pomocnikami dla ludzkości. Jak wspaniały jest nasz Niebiański Ojciec! Jak łaskawy dla nas wszystkich! Zachowajmy samych siebie w miłości Bożej (Judy 21)!
Wielu z należących do tej „najniższej części przedtysiącletniego nasienia Abrahama” obecnie poświęca się (po 1954 roku, od kiedy nie jest już możliwe wejście na Dziedziniec – by stać się antytypicznymi lewitami). Będąc członkami przedtysiącletniego potomstwa Abrahama, tymi, „którzy są z wiary”, „z wiary […] Abrahama” (Gal. 3:7, 9, UBG; Rzym. 4:11, 12, 16; E4, s. 342, 343), są oni próbnie usprawiedliwieni i należą do domu wiary – nie „domu wiary Wieku Ewangelii”, ani tej części epifanicznego domu wiary, jaka jest pokazana na Dziedzińcu Epifanii, ale do epifanicznego domu wiary pokazanego w Obozie Epifanii, gdyż po 1954 roku nikt nie może poświęcić się i być obrazowo pokazany na Dziedzińcu. Oni „dostępują błogosławieństwa z wiernym Abrahamem” jako antytypiczni Netynejczycy w Obozie wokół epifanicznego Przybytku.