DOM WIARY

„Przeto tedy, póki czas mamy, dobrze czyńmy wszystkim, a najwięcej domownikom wiary Gal. 6:10.

KTO STANOWI „DOM WIARY”?

      Określenie „dom wiary” w szerokim znaczeniu obej­muje wszystkich ludzi znajdujących się w jakimkol­wiek stopniu w harmonii z Bogiem poprzez wiarę w Chrystusa. Rozumiemy jednak, że w wąskim zna­czeniu odnosi się ono do tych posiadających przy­wilej rozumienia kwestii poświęcenia (np. epifanicznych badaczy Biblii), którzy pozostają w domu wiary poprzez uczynienie kroku poświęcenia.

      Rozpoczniemy naszą analizę zagadnienia, kto stanowi ten „dom wiary” wspomniany w podsta­wowym wersecie, przywołując zrozumienie pastora Russella z grudnia 1900 roku. We fragmencie tym nasz Pan nakazuje nam czynić dobro „szczególnie domownikom wiary”. Czy ten dom wiary składa się tylko z poświęconych świętych, czy też obejmuje on również klasę usprawiedliwionych, z których nie wszyscy osiągnęli stan uświęcenia lub zupełnego poświęcenia? „Rozumiemy, że Kościół Chrystuso­wy z Boskiego punktu widzenia, tak jak jest opisa­ny w Piśmie Świętym, obejmuje tylko uświęconych w Chrystusie Jezusie – tych, którzy podjęli krok usprawiedliwienia przez wiarę i dodatkowo drugi krok poświęcenia się Panu”. Tak, to prawda. „Jed­nakże termin »dom wiary« obejmuje znacznie więk­szą liczbę osób – wszystkich, którzy wierzą w Pana jako w swojego Zbawiciela od grzechu i kary za grzech; wszystkich, którzy ufają w drogocenną krew Chrystusa i w jakimkolwiek stopniu starają się po­zostawać w harmonii z Panem i Jego zasadami spra­wiedliwości. Pełne miłości zainteresowanie i troska o »świętych« (poświęconych) ma być przejawiana nie tylko wobec siebie nawzajem, ale także szcze­gólnie wobec tych członków domu wiary, którzy powinni otrzymywać »pouczenie w sprawiedliwości«, pomagające im postąpić do przodu i osiągnąć stan zupełnego poświęcenia – tak, by mogli zostać uznani za martwych wobec świata, a nowymi stwo­rzeniami w Chrystusie Jezusie, zmartwychwstałymi z nim, aby chodzić w nowości żywota i stać się jego współdziedzicami w obiecanym Królestwie”.

      Posłannictwo ewangelii było i jest głoszone na całym świecie podczas Wieku Ewangelii (i w jego rozszerzonym żniwie). Celem tego okresu jest odsianie, oddzielenie i wybranie jednostek miłujących sprawiedliwość, prawdę i Boga spośród tych miłu­jących grzech i samolubstwo oraz sympatyzujących z nimi. Rezultatem tego jest dom wiary, do którego należy niewielu mądrych, niewielu mocnych, nie­wielu wykształconych i niewielu szlachetnego rodu, którzy cieszą się Boską łaską, błogosławieństwa­mi i przywilejami w obecnym czasie (1Kor. 1:26). Prawdziwy chrześcijanin odczuwa ducha służby, jak jego Mistrz, i rozkoszuje się czynieniem dobra wszystkim, kiedy tylko ma taką możliwość. Jeśli spo­tyka bezradnych i chorych, stają się oni wezwaniem do jego służby, ponieważ ma zdolności i możliwości, by udzielić im pomocy. Mamy służyć wszystkim lu­dziom „póki czas mamy […], a najwięcej domowni­kom wiary” (Gal. 6:10).

      Jeśli chodzi o świat, Pismo Święte jasno mówi, że jego dzieci są obcymi i wrogami dla Boga z po­wodu swych złych uczynków. Tak bardzo ucierpieli na skutek upadku, że są zupełnie wyobcowani od Boga i w znacznym stopniu solidaryzują się z grze­chem i niesprawiedliwością, przez co nie chcą

poprzednia strona – następna strona