Teraźniejsza Prawda nr 544 – 2018 – str. 7
poprzez br. Johnsona, które wcześniej akceptowali. Przestali słyszeć głos Dobrego Pasterza.
Wielu odrzuciło oparte na Piśmie Świętym nauki, które Pan dał przez br. Johnsona: że Epifania w wąskim znaczeniu trwa 40 lat; że po 1954 roku nie będzie nowych Młodocianych Godnych; że w 1954 roku miała się rozpocząć praca poświadczająca Wielkiej Kompanii; że Obóz Epifanii w skończonym obrazie będzie się składać z quasi-wybranych, tj. Poświęconych Obozowców Epifanii, wiernych próbnie usprawiedliwionych i wiernych nawróconych Żydów; oraz że ciało Jezusa (choć doskonałe) było jednym z jego głównych wrogów (patrz komentarz do Manny z 21 kwietnia i 9 listopada). Odkąd Małe Stadko opuściło ziemię, Pan nadal karmi Swój lud, tak samo jak karmił go zanim Małe Stadko zaczęło istnieć. Po zabraniu Małego Stadka wszelka bezpośrednia służba Pana wobec Jego poświęconego ludu odbywała się za pośrednictwem członka Wielkiej Kompanii; a po zabraniu z ziemi Wielkiej Kompanii działo się to za pośrednictwem następnej w kolejności najwyższej klasy – Młodocianych Godnych.
Lecz w jaki sposób nasz Dobry Pasterz, Baranek, który został zabity, otwiera kolejne pieczęci w księdze (Obj. 5:5), dając Swym owcom prawdę na czasie (Przyp. 4:18), skoro siedmiu zbiorowych aniołów siedmiu okresów Kościoła, siedem zbiorowych gwiazd albo siedmiu pasterzy z ośmioma książętami (Miche. 5:5; przy czym Posłannicy Paruzji i Epifanii byli siódmym i ósmym z nich) zakończyło swój bieg? Odpowiada na to szereg dowodów z Pisma Świętego, rozum i fakty (uświęcony zdrowy zmysł). Posłannik Epifanii, 49. i ostatni członek gwiezdny, i ostatni uwielbiony członek Małego Stadka (E10, s. 142) wykazał, że po jego odejściu nasz Pan przekaże szafarstwo prawdy Wielkiej Kompanii, a szczególnie dobrym Lewitom i ich naznaczonemu przez Boga wodzowi – „towarzyszowi i specjalnemu pomocnikowi posłannika Epifanii” aż do śmierci tego wodza Wielkiej Kompanii (PT 1942, s. 14).
Jesteśmy przekonani, że Wielka Kompania zakończyła już swój ziemski bieg, a nasz Pan kontynuuje Swoją specjalną pasterską opiekę nad Swoim ludem poprzez Młodocianych Godnych, a kiedy i oni zakończą swój bieg w tym życiu, będzie kontynuował tę opiekę za pośrednictwem Poświęconych Obozowców Epifanii. Zastanówmy się nad tą prawdą, ponieważ odkąd Kościół Pierworodnych Wieku Ewangelii opuścił ziemię, poświęceni naszego czasu, „poświęcający się między wiekami” (R5761) są miejscem zamieszkiwania Boga, Jego spotykania się z ludem i błogosławienia go. To na nich spoczywa antytypiczny słup obłoku i ognia, prawda na czasie i jej duch, i to oni są jej kustoszami. Jeśli świat i niektórzy spośród braci krytykują to twierdzenie i pogardzają nim, mogą tak czynić, ale ani trochę nie zmieni to faktu, że Chrystus jest odbiorcą i kustoszem Boskiej prawdy i Ducha (a skoro duchowa klasa wybranych została w całości uwielbiona, to „poświęcający się między wiekami”, czyli oświecone i pobudzane Duchem poświęcone jednostki są odbiorcami tej wielkiej łaski)! Jest to przywilej poświęconego dziecka Bożego, który znacznie przewyższa to, co mogą posiadać i czym mogą szczycić się najwięksi, najpotężniejsi i najmądrzejsi tego świata. Będąc Panu wdzięczni za ten największy z przywilejów, nie zazdrościmy nawet najbardziej uprzywilejowanym w obecnym, złym świecie, bez względu na to, w czym rzeczywiście lub we własnym mniemaniu nas przewyższają (PT 1983, s. 78).
Przeanalizujmy wnikliwie Jana 10:16: „ A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni [miejsca schronienia], i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia [stado] i jeden pasterz”. Te „drugie owce” z Jana 10:16, które mają być pasione i nakarmione prawdą na czasie to qua si-wybrani, a szczególnie Poświęceni Obozowcy Epifanii (z których większość została pozyskana dla Pana przez Młodocianych Godnych). Oni jako quasi-wybrani Żydzi i poganie oraz tysiącletni misjonarze przygotują serca i zasieją ziarno w Pośredniczącym Panowaniu, pozyskując wielu nawróconych (Ps. 107:22; Joela 2:28). Nastąpi ogólnoświatowe nawrócenie. Będą oni także bardzo pomagać w opiece nad ludzkością jako antytypiczne gałęzie Chrystusa – Tysiącletniej Winorośli.
Cała sfera prawdy na czasie i jej ducha, antytypiczna ziemia kananejska, płynąca mlekiem i miodem, była pastwiskiem i miejscem odpoczynku dla Bożych owiec Wieku Ewangelii, które we właściwym duchu i we właściwy sposób wytrwale szukały w Nim Wielkiego Pasterza. Tym samym będzie ona także dla Jego tysiącletnich i potysiącletnich owiec (Jana 10:16) – dla wszystkich, które we właściwym duchu i we właściwy sposób (poprzez Chrystusa) wytrwale będą Go szukały jako swojego Wielkiego Pasterza. Klasa restytucyjna (obejmująca quasi-wybranych i niewybranych) na swoim ziemskim poziomie życia wiecznego dozna wiele radości w raju. Ich najwyższa miłość do Boga i Chrystusa i miłość do bliźniego