Teraźniejsza Prawda nr 544 – 2018 – str. 5
Jednak są różne jednostki przygotowane do różnych części tej pracy (1Kor. 12:4-6).
Są to ci, którzy w godny przyjęcia sposób poświęcili swoje życie Bogu teraz, przy końcu Żniwa Wieku Ewangelii, i przyjęli zwierzchnictwo Jezusa Chrystusa jako swojego Pana i Zbawcy; którzy zaciągnęli się jako dobrzy żołnierze krzyża i widzą w Jezusie Chrystusie Kapitana swojego zbawienia. Dla nich On jest Dobrym Pasterzem, a oni „[…] idą za nim; bo znają głos jego” (Jana 10:4, 14). Jezus, nasza Głowa, układa i nadzoruje sprawy Swojego poświęconego ludu, gdy ten szuka Jego kierownictwa. Lepiej zrozumiemy, jak On czyni to dla nas, gdy zauważymy, w jaki sposób, jako Głowa, czynił to dla członków Swego Ciała w czasie ich ziemskiej wędrówki, bowiem dziś Jezus działa na rzecz Swego poświęconego ludu według tych samych wzorów i w podobny sposób.
FUNKCJE GŁOWY
Oko i ucho są organami służącymi do pobierania informacji, a usta są narzędziem do ich wyrażania. Te organy korespondują z pewnymi głównymi urzędami wśród ludu Bożego, szczególnie piastowanymi przez członków gwiezdnych. Oko odpowiada za wzrok. Apostołowie Jan i Paweł we wczesnym Kościele oraz bracia Russell i Johnson w Żniwie Wieku Ewangelii byli członkami Kościoła, którzy otrzymali prawdopodobnie więcej tej wspaniałej zdolności Głowy niż ktokolwiek inny. Był to przywilej, z którego bardzo się radowali. Jezus otrzymał od Ojca cudowne objawienie na temat nadchodzących wydarzeń (Obj.1:1) i „[…] oznajmił i posłał [je] przez Anioła swojego słudze swemu Janowi”. Przez Apostoła Jana lud Boży mógł wówczas zobaczyć i nadal może dostrzegać odkrywanie się tego objawienia w miarę, jak staje się aktualne. Także Apostoł Paweł posiadał ten dar lub urząd w znaczącym stopniu, a w mniejszym stopniu cieszyli się nim pozostali Apostołowie.
Święty Paweł otrzymał wiele wizji i objawień od Pana (2Kor. 12:1-4,7; Dz. 16:9; Gal. 1:12; 2:2; Efez. 3:3). W 2Kor. 12:4 mówi, że „[…] był zachwycony do raju, i słyszał niewypowiedziane słowa, których się człowiekowi nie godzi mówić”. Choć nie wolno mu było ogłaszać tego, co tak wyraźnie zobaczył w swej wizji raju (przywróconej do doskonałości ziemi), można zauważyć, że wizja ta tak pogłębiła i poszerzyła jego poznanie Boskiego planu i miłości w odniesieniu do przeszłości, teraźniejszości i „wieków przyszłych”, że jego pisma zyskały głębię, pełnię i piękno, którym nie dorównuje żaden inny pisarz Nowego Testamentu. Zdaje się, że w Rzym. 11:25-33 był on już bardzo bliski wyjawienia tych chwalebnych objawień, kiedy tłumaczył plan Boga związany z odrzuceniem cielesnego Izraela i przyszłym przywróceniem tego narodu do łaski Bożej za pośrednictwem Kościoła, gdy Izrael miał otrzymać miłosierdzie poprzez miłosierdzie Kościoła. Jak bardzo Apostoł Paweł zdaje się chcieć w prosty sposób opowiedzieć o tych przyszłych wydarzeniach – o rzeczach, które miały być jasno objawione i zrozumiane dopiero w Żniwie Wieku Ewangelii! „O głębokości bogactwa i mądrości i znajomości Bożej! […]” (Rzym. 11:33).
Funkcja ucha, mimo że drugorzędna wobec oka, jest także bardzo ważna. Jest to dar lub zdolność słyszenia, rozumienia i oceniania Słowa i planu Bożego. Posiadali go Apostołowie oraz inni członkowie gwiezdni (niektórzy w większym stopniu niż inni) na przestrzeni całego Wieku Ewangelii. To przez używanie właśnie tego daru Apostołowie (zwłaszcza Paweł, Piotr i Jan) i inni członkowie gwiezdni (szczególnie bracia Russell i Johnson w Żniwie Wieku Ewangelii) byli w stanie zauważyć wypełnianie się proroctw i zrozumieć głębokie rzeczy Boże.
Usta (przemawianie) to kolejna funkcja głowy. Jezus nadał przywilej przemawiania różnym członkom Ciała dla korzyści tego Ciała. Dar ten, posiadany w różnym stopniu przez wszystkich Apostołów i innych członków gwiezdnych, był szczególnie widoczny u Piotra. Apostoł Paweł, wielki logik, także cieszył się przywilejami oka i ucha w niezwykłej mierze, ale jako mówca ustępował Apollosowi (który nie był Apostołem) i kilku innym (Dz. 18:24). „Bo chociaż jestem prostakiem w mowie, to jednak nie w poznaniu; lecz staliśmy się jawni wobec was we wszystkim, pod każdym względem” (2Kor. 11:6, UBG).
Funkcje oka, ucha i ust w fizycznym ciele są umieszczone w głowie. W Wieku Ewangelii Jezus (Głowa Kościoła, który jest Ciałem) powierzył te najwyższe urzędy wybranym członkom (szczególnie członkom gwiezdnym i ich specjalnym pomocnikom), by wykonywali je dla korzyści wszystkich. „I różne są działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich. A każdemu jest dany przejaw Ducha dla wspólnego pożytku” (1Kor. 12:6, 7, UBG). Po dziś dzień korzystamy z ich wykonanej z serca pracy i dziękujemy za nią Bogu.
Są także członki, które nie przynależą do głowy, a raczej do pozostałej części ciała – na przykład stopy, dłonie itd. Stopy postępują do