DZIEDZICTWO LUDU BOŻEGO

„Lecz samym powołanym i Żydom i Grekom każemy Chrystusa, który jest mocą Bożą i mądrością Bożą” (1Kor. 1:24).

—————–
w ramce
A gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szukać całym swoim SERCEM.
Jer. 29:13, BW
—————–

      JEDNYM z największych błogos­ławieństw danych usprawied­liwionemu, poświęconemu i uświę­conemu dziecku Bożemu jest jego relacja z Jehową – naszym Ojcem i naszym Panem Jezusem – Jego Synem. W związku z tą relacją z Bogiem i Chrystusem, jako poś­więcone dzieci Boże otrzymaliśmy bogate dziedzictwo. Dziedzictwo – słowo, którego nie używamy na co dzień – to według słownika: (1) Majątek, który może być odziedzi­czony. (2) Coś, co otrzymujemy od przodków lub przeszłości, jak cecha, kultura, tradycja itd. (3) Prawa, obciążenia lub status wynikające z faktu urodzenia się w określonym czasie lub miejscu; ojcowizna. Dziedzictwo (pol. także spuścizna, spadek – przyp. tłum.) odnosi się zatem do mająt­ku przekazywanego spadkobiercy albo do trady­cji, kultury itp. przekazywanej kolejnej generacji (nasze dziedzictwo wolności).

      Przez dziedzictwo ludu Bożego rozumiemy to, co Bóg daje Swojemu ludowi w posiadanie. Dziedzictwo ludu Bożego sugeruje, że Bóg daje Swemu ludowi coś szczególnego, odmiennego lub dodatkowego w stosunku do ogólnych bło­gosławieństw dla całej ludzkości. W definicjach słowa „dziedzictwo” dostrzegamy myśl, że wyra­żenie „dziedzictwo ludu Bożego” zawiera w so­bie prawa, stanowisko, cechy, kulturę, przywile­je i mądrość z góry, które otrzymuje jednostka oddana Bogu i Chrystusowi oraz sprawie prawdy i sprawiedliwości.

      Przyjmujemy myśl podaną w Jana 9:25, że kie­dyś byliśmy ślepi, ale teraz widzimy. Jezus obalił śmierć i wybawił nas od jej przekleństwa, abyśmy mogli chwalić Tego, który powołał nas „z ciemno­ści do cudownej swojej światłości” (1Piotra 2:9, BW). To „wieloraka mądrość Boga” (Efez. 3:10, BP) objawiona nam przez Chrystusa „we wszel­kiej mądrości i duchowym zrozumieniu” (Kol. 1:9, BW) sprawia nam szczególną radość. Mąd­rość Jehowy (nasze wspaniałe dziedzictwo) za­warta w słowach, które On do nas kieruje, to „duch i żywot” (Jana 6:63).

      Z pewnością dostrzegamy, że opatrzności Boże na rzecz całej rodziny ludzkiej oferują obfi­te i cudowne błogosławieństwa dla poświęconych wierzących, a w mniejszym stopniu dla niewierzących. Wiele błogosła­wieństw dzielimy z ogółem ludz­kości – błogosławieństwa stworze­nia, życia, słońca, deszczu, czystego powietrza i wody oraz bogactwa dobrych rzeczy ziemskich wynika­jących z czasu i miejsca, w których żyjemy. Lecz jako wierzący, dzięki naszej szczególnej relacji z Bogiem i Chrystusem, posiadamy wiele dodatkowych przywilejów, korzy­ści i błogosławieństw, których inni nie mają, jeśli nie oddali się Bogu i Chrystusowi w usprawiedliwieniu przez wiarę i w poświęce­niu. Jest to nasze dziedzictwo jako ludu Bożego – bogate dziedzictwo, za które jesteśmy wdzięcz­ni naszemu hojnemu Niebiańskiemu Ojcu. „Ale szukajcie naprzód królestwa Bożego, i sprawied­liwości jego, a to wszystko będzie wam przydano” (Mat. 6:33).

      Jeżeli mielibyśmy sporządzić spis rzeczy, które należą do naszego dziedzictwa, naszych specjal­nych przywilejów, które posiadamy, bo czcimy Boga i poświęciliśmy się Mu, co byśmy wymie­nili? W Psalm 61:4 (UBG) znajdujemy oświadczenie Dawida: „Będę mieszkał w twoim przybytku na wieki, chroniąc się pod osłoną twych skrzydeł. Sela”. Taka deklaracja jest odpowiednikiem na­szego osobistego poświęcenia – wiersz 5, UBG: „Bo ty, Boże, wysłuchałeś moich ślubów; dałeś dziedzictwo tym, którzy się boją twego imienia”. Słowo „śluby” wydaje się wskazywać na poświę­cenie sprawiedliwych, a bojaźń wobec imienia Bożego zawiera myśl o czczeniu Jehowy. „Wesel­cie się w Panu sprawiedliwi; bo szczerym przy­stoi chwalić Pana” (Psalm 33:1). Być może nie zawsze myślimy o tym, jak ważne jest chwalenie Boga, ale w Psalm 61:8, 9 król Dawid, psalmista, łączy od­dawanie chwały z wypełnianiem swoich ślubów. Zauważamy uczucia Dawida wylewane dla Pana w tym wersecie: „Tak będę śpiewał imieniowi twemu na wieki, a śluby moje oddawać będę na każdy dzień”. Ci, którzy pozostają z Bogiem w re­lacji poświęcenia mają to samo uczucie bliskości wobec Pana!

      Rozważmy trzy wersety na poparcie tej myśli: Psalm 32:10,11: „Wiele boleści przypada na złośnika; ale ufającego w Panu miłosierdzie ogarnie.

poprzednia strona – następna strona