Teraźniejsza Prawda nr 542 – 2017 – str. 46
By właściwie zrozumieć Boski Plan Wieków kontynuujemy to potrzebne rozważanie o dostosowaniu spraw. PT 1959, s. 36-44 podaje (a) zmienione znaczenie Dziedzińca i Obozu począwszy od jesieni 1954 r. (co, jak tam wykazano, jest dobrze zaznaczoną w Biblii datą), (b) koniec Epifanii lub Apokalipsy, tj. okresu w jego ścisłym (40-letnim) znaczeniu i (c) nastanie okresu Bazylei (Królestwa) w jego pierwszym zachodzącym początku (Dodatek do P3, s. 415; E 4, s. 51, 52; E5, s. 298; E6, s. 454; E10, s. 114). Dostosowanie spraw na Dziedzińcu nastąpiło jesienią 1954 roku (R4876, od góry; E4, s. 127, 322; E10, s. 114; Eli, s. 473). Wówczas ci próbnie usprawiedliwieni, którzy nie dokonali poświęcenia, przestali być tymczasowymi Lewitami na Dziedzińcu. Od tego czasu ci spośród nich, którzy w dalszym ciągu wierzą w Jezusa jako swojego Zbawiciela i praktykują sprawiedliwość, zajmują stanowisko w Obozie jako próbnie usprawiedliwieni. Od jesieni 1954 r. dołączyło tam do nich wielu nowych próbnie usprawiedliwionych. Niektórzy z tych dwóch grup próbnie usprawiedliwionych poświęcili się po jesieni 1954 r. i dlatego ich stanowisko jako poświęconych jest przedstawione nie w Świątnicy ani na Dziedzińcu, ale w Obozie. Określamy ich mianem Poświęconych Obozowców Epifanii.
Konstruktywna postępująca prawda zwróciła naszą uwagę na tę klasę powołanych, wybranych i wiernych poświęconych wierzących. Jest ona opisywana jako ostatnia z pięciu przedrestytucyjnych klas poświęconych, którymi są Małe Stadko, Starożytni Godni, Wielka Kompania, Młodociani Godni i Poświęceni Obozowcy Epifanii. Są one reprezentowane odpowiednio przez Syjon, Morię, Akrę, Bezetę i Ofel i będą stanowić specjalną pomoc dla niewy-branych w postępowaniu Gościńcem Świątobliwości (PT 1977, s. 38). Poświęceni Obozowcy Epifanii dostąpią zmartwychwstania sprawiedliwych – Łuk. 14:14: „A będziesz błogosławionym; bo […] ci będzie nagrodzono przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych” (PT 1980, s. 62). Są oni też obecnie próbnie usprawiedliwieni przez wiarę w Chrystusa i przyjęci przez Boga w poświęceniu (Przyp. 23:26) jako należący do przedtysiącletniego nasienia Abrahama w ziemskich zarysach Przymierza Związanego Przysięgą, a także mają przywilej modlenia się do Boga i społeczności z Nim. Gdy staną na próbie pod Nowym Przymierzem, nie stracą tej relacji opartej na Przymierzu Związanym Przysięgą, ani tych przywilejów. Bóg wielce uczci ich, ponieważ dowodzą swojej wierności na większej próbie niż ogół restytucjonistów (PT 1974, s. 13).
Widzimy, że od jesieni 1954 roku na Dziedzińcu znajdują się trzy klasy: (a) klasa poświęcona – Poświęceni Obozowcy Epifanii, (b) niepoświęceni próbnie usprawiedliwieni i (c) nieusprawiedliwiony, nominalny lud Boży (PT 1959, s. 43, ostatni akapit).
Wśród tych trzech klas Obozowców są antytypiczni Netynejczycy z okresu po 1954 roku, tj. ci, którzy opuścili Babilon i przyszli – przynajmniej częściowo – do prawdy. Byli oni specjalnymi pomocnikami antytypicznych Lewitów – Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych – w ich epifanicznej służbie na rzecz świątyni polegającej na przygotowywaniu Lewitów na Dziedzińcu Epifanii do ich stanowisk w Wieku Tysiąclecia oraz budowaniu Obozu Epifanii z Żydów i pogan. Ci antytypiczni Netynejczycy posiadający „wiedzę” i „zrozumienie” (1) mniej lub więcej oczyścili się od swych złych cech i starali się stosować do instrukcji Słowa Bożego, (2) trzymali się blisko swoich braci, swoich godnych wodzów oraz (3) podjęli uroczyste i wiążące zobowiązanie, aby postępować posłusznie i zgodnie ze Słowem Bożym. Wszystko to zostało w piękny sposób wyrażone w Neh. 10:28,29: „A reszta ludu, kapłani, Lewici, odźwierni, śpiewacy, netynejczycy i każdy odłączający się od ludów tych ziem do prawa prawdziwego Boga, ich żony, ich synowie oraz ich córki – każdy posiadający wiedzę i zrozumienie – przyłączali się do swych braci, swych znamienitych mężów, i zobowiązywali się pod klątwą i przysięgą, że będą chodzić według prawa prawdziwego Boga […]” (Przekład Nowego Świata).
Zostali oni specjalnie oddani, albo przeznaczeni, na służbę dla Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych. Nieusprawiedliwieni Obozowcy – klasa (c) – uczynili te rzeczy jedynie w stosunkowo niskim stopniu (w skończonym obrazie klasa ta nie znajdzie się nawet w Obozie Epifanii – PT 1959, s. 43, ostatni akapit). Próbnie usprawiedliwieni – klasa (b) – uczynili je w nieco wyższym stopniu, poświęcając się do sprawiedliwości. Natomiast zupełnie poświęceni, Poświęceni Obozowcy Epifanii – klasa (a) – uczynili je w znacznie wyższym stopniu niż pozostali. Antytypiczni Netynejczycy stają się coraz bardziej widoczni od roku 1954, w miarę jak coraz więcej próbnie usprawiedliwionych Obozowców angażuje się w służbę, a szczególnie w miarę jak czyni to coraz więcej poświęconych Obozowców.
Antytyp ten podkreśla bliskie i życzliwe relacje pomiędzy antytypicznymi Lewitami a Netynejczykami z okresu po wygnaniu w służbie związanej z antytypiczną świątynią. Oczywiście najbliższa, najżyczliwsza i najbardziej błogosławiona relacja w tej służbie istnieje pomiędzy tymi przedstawicielami powyższych dwóch grup, którzy są (z uwzględnieniem dostosowania spraw) (1) antytypicznymi Lewitami, braćmi spośród Młodocianych Godnych, a (2) Poświęconymi Obozowcami Epifanii, szczególnie klasą Królowej Saby. Obie te grupy posiadają epifaniczną prawdę na czasie.
PT 2017, s. 41-47