Teraźniejsza Prawda nr 542 – 2017 – str. 45
z serca wiary w Jezusa, lub też tacy, którzy nie zachowali takiego stanu serca i umysłu” (E6, s. 195). Jednak, jak dobitnie wskazuje literatura paruzyjna i epifaniczna, Obóz nie mógł na zawsze pozostać obrazem stanu nieusprawiedliwionego, nominalnego ludu Bożego. Musiał w którymś momencie zacząć przedstawiać stan prawdziwego ludu Bożego. Gdy nadeszło dostosowanie spraw związanych ze Świątnicą (co rozpoczęło się zamknięciem drzwi wejścia do Świątnicy – do wysokiego powołania – jesienią 1914 roku, a następnie odesłaniem Wielkiej Kompanii na Dziedziniec począwszy od ok. 1917 r.), Dziedziniec zaczął być stanem nie tylko usprawiedliwionych z wiary, ale także niektórych spłodzonych z Ducha – którzy poprzednio zajmowali stanowisko w Świątnicy. Zatem kiedy nadszedł czas na dostosowanie spraw dotyczących Dziedzińca (począwszy od zamknięcia Bramy Dziedzińca przed wszystkimi pragnącymi tam wejść i odesłania niepoświęconych usprawiedliwionych z wiary do Obozu jesienią 1954 roku), Obóz zaczął być czymś, czym nie był wcześniej – stanem nie tylko NIEUSPRAWIEDLIWIONEGO, nominalnego ludu Bożego, ale także próbnie USPRAWIEDLIWIONYCH wierzących. W miarę jak obraz Przybytku postępował, Obóz Wieku Ewangelii zaczął zmieniać się w Obóz Epifanii (przy czym pewna wstępna praca w tym kierunku już została wykonana – E14, s. 266; por. PT 1943, s. 12, koniec akapitu 3.).
„WIERNI PRÓBNIE USPRAWIEDLIWIENI” W OBOZIE
Br. Johnson wyraźnie zauważał tę zmianę w znaczeniu Obozu (dostosowanie spraw) i nauczał o niej. W E10, s. 209, w następujący sposób porównuje Obóz Epifanii z Obozem Wieku Ewangelii: „Obóz Wieku Ewangelii to stan nieusprawiedliwionego ludu Bożego, natomiast Obóz Epifanii to w skończonym obrazie stan prawdziwie pokutujących i wierzących, choć niepoświęconych Żydów i pogan. Na s. 649 (por. s. 650) pisze o „wiernych próbnie usprawiedliwionych i wiernych Żydach dla Obozu Epifanii”, a na s. 672 odnosi się do „Obozu Epifanii, który będzie się składał z wiernych usprawiedliwionych i nawróconych wiernych Żydów”. W E9, s. 156, wspomina o antytypicznej Miriam, Wielkiej Kompanii, „zaangażowanej w pracę na rzecz zgromadzenia wierzących pogan i Żydów do Obozu Epifanii, czyli służby wykonywanej w ramach końcowej podróży, którą jest ostateczny wzrost w łasce, wiedzy i służbie w Wieku Ewangelii”. W E5, s. 420, definiuje Obóz Epifanii jako „tych, którzy zachowają wiarę w Jezusa jako Zbawiciela i Króla”. Następnie w El4, s. 266, czytamy o „wierzących w Przymierze cielesnych Izraelitach Obozu Epifanii i wiernych usprawiedliwionych z wiary’ (wszystkie kursywy nasze). Br. Johnson bardzo wyraźnie stwierdza, że – w odróżnieniu od Obozu Wieku Ewangelii, który „jest stanem nieusprawiedliwionego ludu Bożego”, tj. chrześcijan, którzy „nie dokonali wypływającej z serca pokuty wobec Boga, ani nie posiadali wypływającej z serca wiary w Jezusa” (E6, s. 195) – Obóz Epifanii ostatecznie jest stanem „prawdziwie pokutujących i wierzących”, „wiernych próbnie usprawiedliwionych”, „nawróconych” jednostek. Co więcej, br. Johnson wskazuje na to, że gdy dojdziemy do skończonego obrazu Obozu Epifanii, nie będzie tam nikogo spośród „nieusprawiedliwionego ludu Bożego”, „nominalnego ludu Bożego, w odróżnieniu od prawdziwego”, a raczej że przy dostosowaniu rzeczy dla Obozu Epifanii w tamtym czasie wszyscy mający stanowisko Obozu Wieku Ewangelii – nieusprawiedliwionego, nominalnego ludu Bożego – zostaną odesłani z Obozu Epifanii do stanu pokazanego w terytorium poza Obozem. Br. Johnson stwierdza to jasno w następujących słowach: „Na okres Epifanii […] w skończonym obrazie […] terytorium poza Obozem reprezentuje stan tych, którzy wcześniej stanowili Obóz Wieku Ewangelii [kursywa nasza], albo jednostek wyłączonych ze społeczności” (por. PT 1965, s. 61, 62).
Br. Johnson traktował określenie „prawdziwie pokutujący i wierzący” (użyte w definicji Obozu Epifanii w E10, s. 209) za równoważne z „próbnie usprawiedliwionymi” (dla celów Obozu Epifanii), co można zauważyć w jego definicji próbnego usprawiedliwienia, zamieszczonej np. w E12, s. 696: „Usprawiedliwienie tymczasowe to akt Boga, przy pomocy którego, z uwagi na zasługę Chrystusa, przez jakiś czas Bóg traktuje pokutującego i wierzącego (kursywa nasza)grzesznika tak, jak gdyby zasługa rzeczywiście została za niego i jemu przypisana, choć nie dochodzi do rzeczywistego przypisania jej za taką osobę i wobec niej. Innymi słowy, przez jakiś czas traktuje go tak, jak gdyby jego grzechy zostały rzeczywiście przebaczone, a on sam rzeczywiście przykryty sprawiedliwością Chrystusa, w wyniku czego przyjmuje go do społeczności ze Sobą”. Musimy pamiętać o podstawowej prawdzie, że od początku tego Wieku to, czy ktoś jest (1) próbnie usprawiedliwiony i (2) poświęcony zależy od tego, czy (1) jest „prawdziwie pokutujący i wierzący”, ufający w zasługę Jezusa za jego zbawienie (Dz. 4:12; 16:31), i czy (2) wyrzekł się swojej własnej samolubnej i światowej woli, a przyjął Bożą wolę jako własną (Ps. 40:8; Przyp. 23:26; Rzym. 12:1; Żyd. 10:7). Nie zależy to natomiast od jego typicznego stanowiska w układzie Przybytku i Obozu Izraela, gdyż ono zmienia się w zależności od dyspensacji.
POŚWIĘCENI ANTYTYPICZNI NETYNEJCZYCY
„Nadto z Netynejczyków, których był postanowił Dawid i przedniejsi ku posłudze Lewitów, […] ci wszyscy z imienia mianowani byli”(Ezdr. 8:20).